Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ο δημόσιος τομέας δεν πρόκειται ποτέ να μειωθεί στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτόν είναι οι καλύτεροι πελάτες του πολιτικού συστήματος και το τελευταίο δεν πρόκειται ποτέ να τους εγκαταλείψει –εκτός κι αν αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν είναι ορατό.

Κατά συνέπεια, από τους 700.000 και πλέον δημοσίους υπαλλήλους ελάχιστοι θα αποχωρήσουν. Θα μειωθούν, βέβαια, κάπως οι αμοιβές τους, ίσως να περιορισθούν και τα «τυχερά» τους, όμως κανείς από αυτούς δεν θα βρεθεί στην ανεργία. Αν δε στον παραπάνω αριθμό προσθέσουμε και τους απασχολούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τότε μπορούμε να πούμε ότι κάπου ένα εκατομμύριο νοικοκυριά στην χώρα συντηρούνται από το πτωχευμένο κράτος, το οποίο, με την σειρά του, επιβιώνει ελέω Ευρωπαϊκής Ενώσεως και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όλα αυτά σημαίνουν ότι 3,3 εκατομμύρια Έλληνες είναι δημοσιοσυντήρητοι –αριθμός ρεκόρ για τα ευρωπαϊκά χρονικά.

Με 3,3 δημοσιοσυντήρητους, 1,3 εκατομμύρια ανέργους, 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχους και κάπου 3,1 εκατομμύρια μη ενεργό πληθυσμό, το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται για την χώρα είναι ποιος θα παράγει πλούτο και για πόσο καιρό. Διότι, από ψυχρής μαθηματικής απόψεως, οι περίπου 700.000 Έλληνες που δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα καλούνται να σηκώσουν ένα απίστευτο βάρος. Είναι αυτοί που θα πρέπει να δημιουργούν φορολογητέα ύλη, να ανοίξουν ξένες αγορές, να στηρίζουν την παραγωγή σε ολόκληρο το φάσμα της και να τροφοδοτούν τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα.

Πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία για την ώρα προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από οριζόντιες περικοπές και από φορολογικές επιβαρύνσεις, που τελικά είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να αποδίδουν. Διότι, στην σημερινή Ελλάδα παρατηρείται και ένα άλλο εξόχως επικίνδυνο φαινόμενο, με το οποίο ελάχιστα ασχολήθηκαν τα λαλίστατα κατά τα λοιπά μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Όπως προκύπτει από την τελευταία έρευνα της μη κερδοσκοπικής οργανώσεως Endeavor Greece, η οποία προωθεί την επιχειρηματικότητα παγκοσμίως, στην Ελλάδα κάθε χρόνο ιδρύονται περισσότερες από 40.000 νέες επιχειρήσεις, από τις οποίες δυστυχώς οι 9 στις 10 εξακολουθούν να αναπαράγουν το εσωστρεφές και μη παραγωγικό μοντέλο του παρελθόντος. Πρόκειται, δηλαδή, για επιχειρήσεις προσανατολισμένες στην μαζική εστίαση και στις λιανικές πωλήσεις ρούχων, υποδημάτων και λοιπών ειδών άμεσης καταναλώσεως. Άρα, οι επιχειρήσεις αυτές ναι μεν προσφέρουν κάποιες προσωρινές λύσεις στο καυτό πρόβλημα της ανεργίας, πλην όμως, η συμμετοχή τους στην εθνική οικονομία από πλευράς υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι ασήμαντη. Τελικά δε η έρευνα αποκαλύπτει ότι, από τις νέες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μόνον 40 μπορούν να κάνουν την διαφορά στην οικονομία και στην απασχόληση.

Όμως, το ελπιδοφόρο σημείο της προαναφερόμενης έρευνας είναι αυτό που αναφέρεται στο προφίλ των νέων επιχειρηματιών. Πρόκειται για άτομα ηλικίας 25 έως 45 ετών, τα οποία στρέφονται προς την επιχειρηματικότητα από επιλογή και προς αξιοποίηση συγκεκριμένων ευκαιριών και σπανίως από έλλειψη άλλης προοπτικής –ήτοι μιας θέσεως στο Δημόσιο. Ειδικότερα, οι νέοι αυτοί επιχειρηματίες ζητούν υποστήριξη, πάταξη της γραφειοκρατίας, περισσότερη ρευστότητα και κάποια καθοδήγηση για να κατανοήσουν πώς λειτουργούν οι σύγχρονες αγορές. Επίσης, κρίνουν ζωτική την ανάγκη της δικτυώσεως και ζητούν πρόσβαση σε μέντορες, είτε εντός Ελλάδος είτε στο εξωτερικό.

Αυτό το βαρύ κλίμα κρατισμού, γραφειοκρατίας και διαπλοκής που κυριαρχεί στην Ελλάδα και υπονομεύει την επιχειρηματικότητα, στην ουσία διώχνει από την χώρα τις υγιείς και καινοτόμες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Έτσι, ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα της Endeavor Greece είναι ότι σημαντικό ποσοστό των νέων επιχειρηματιών σκέπτεται να μεταφέρει την έδρα του στο εξωτερικό, σε αρκετές δε περιπτώσεις το ίδιο ισχύει και για την παραγωγή. Το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 41% και ουσιαστικά αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα η τεράστια διαρροή επιστημονικού δυναμικού και πολύτιμης φαιάς ουσίας συνοδεύεται και από εντυπωσιακή επιχειρηματική μετανάστευση.

Η μεγάλη μας απορία, από την άποψη αυτή, είναι η πλήρης αδιαφορία με την οποία οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν το σοβαρό αυτό θέμα. Είναι, άραγε, τόσο βαθειά η πώρωση που προκαλείται από το πελατοκεντρικό κομματικό σύστημα ώστε κάθε άλλη διάσταση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου να παραμερίζεται; Είναι τόσο βαθειά ριζωμένος στο ελληνικό DNA ο κρατισμός ώστε να προκαλεί ολική τύφλωση μπροστά στην πραγματικότητα και τις τεράστιες ανατροπές που την χαρακτηρίζουν;

Πολύ φοβούμεθα ότι η απάντηση στα δύο αυτά ερωτήματα είναι πέρα για πέρα θετική. Ο κρατισμός αποτελεί πλέον στην χώρα επιδημικό φαινόμενο και, ενώ είναι το αδρό δημιούργημα της πολιτικής, σήμερα έχει καταστεί ο δυνάστης της. Υπουργοί και πρωθυπουργοί τρέμουν μπροστά στο γραφειοκρατικό κατεστημένο, άγονται και φέρονται από αυτό και τελικά εκτελούν τις εντολές του. Αυτό το κατεστημένο είναι σήμερα η μεγαλύτερη απειλή για την χώρα –και ο λόγος είναι απλός: αυτό το βαθύτατα αντιδραστικό και διεφθαρμένο κατεστημένο ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την Ελλάδα ακμαία και δημιουργική γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος του. Θέλει μιαν Ελλάδα χρεωκοπημένη και σερνόμενη ώστε το ίδιο να επιβιώνει, εφευρίσκοντας και τους απαραίτητους «εχθρούς».

Αν ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς θέλει να πραγματοποιήσει μία πραγματική επανάσταση, ας κάνει κάτι πολύ απλό: χωρίς ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΣΗ από το Δημόσιο, ας αρχίσει εδώ και τώρα να ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ και γελοίες ρυθμίσεις. Ας το τολμήσει, και τότε όλοι θα δουν ποιο είναι το εγκληματικό πρόσωπο της γραφειοκρατίας.