Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Είναι δυνατόν, ειδήμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) να έχουν μέλος τους την Ελλάδα και να αγνοούν τις γνησιότατες σοσιαλιστικές δομές της οικονομίας της; Και όμως, αυτό συνέβη. Ακόμα χειρότερα, οι ανωτέρω διεθνείς οργανισμοί έσπευσαν το 2010 να δανειοδοτήσουν και να στηρίξουν απλόχερα μία χώρα της οποίας ο αγώνας δεν ήταν να βγει από την κρίση χρέους αλλάζοντας μοντέλο, αλλά να διατηρήσει τον σοσιαλιστική της χαρακτήρα δανειζόμενη γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Έτσι, διεθνείς οργανισμοί και εγχώριες πολιτικές εξουσίες διέπραξαν ένα πολύ σοβαρό ατόπημα. Αντί να αφήσουν το ελληνικό πελατειακο-σοσιαλιστικό μοντέλο να καταρρεύσει και μέσα από τον καταποντισμό του να αναδυθεί το καινούργιο και ελπιδοφόρο, στην ουσία εξόντωσαν τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Διέλυσαν έτσι την ελπίδα. Οι 1.330.000 άνεργοι είναι όλοι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας –ο οποίος, στην σοσιαλιστική Ελλάδα, ποτέ δεν αφέθηκε να προκόψει. Οι διαδοχικές πολιτικές εξουσίες δεν ήθελαν ισχυρές και εξωστρεφείς επιχειρήσεις. Δεν επιθυμούσαν ισχυρή ιδιωτική ελληνική παραγωγή. Αντιθέτως, επεδίωκαν το ιδιωτικό οικονομικό μόρφωμα να είναι οριακό, μεταπρατικό και κρατικά εξαρτημένο. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για την εγχώρια βιομηχανία, η οποία κάλυπτε αποκλειστικά τομείς εσωτερικής ζήτησης, με άμεση εξάρτηση από το κρατικοποιημένο σε ποσοστό 90% τραπεζικό σύστημα.

Εις αντάλλαγμα των εξυπηρετήσεων προς το πελατειακό πολιτικό σύστημα, η ελληνική βιομηχανία τύγχανε και της ανάλογης προστασίας, η οποία στην ουσία ακύρωνε και την όποια φιλοδοξία εξωστρέφειας μπορούσαν να διαθέτουν κάποιοι Έλληνες βιομήχανοι. Αρκεί, στο επίπεδο αυτό, να διαβάσει κανείς τις περιπέτειες του ιδρυτού της Ιζόλα, Γεωργίου Π. Δράκου, προέδρου επίσης του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και θα καταλάβει –αν θέλει– ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας …σήμερα!

Στην μεταπολεμική Ελλάδα της συγκρούσεως κομμουνισμού και δημοκρατίας τελικά επικράτησε ένας ιδιόμορφος ελληνικός σοσιαλισμός, ο οποίος, μέσω της ενισχύσεως της παραοικονομίας, επέτρεπε την λειτουργία μιας κατ’ επίφασιν ελεύθερης αγοράς. Το σύστημα αυτό διατηρήθηκε αλώβητο, παρά την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, για 60 και πλέον χρόνια, επωφελούμενο των παγκοσμίων ανακατατάξεων, αλλά χωρίς το ίδιο να υιοθετεί κανενός είδους μετασχηματισμό.

Σήμερα, αυτό το αποκρουστικό από πάσης απόψεως οικονομικό και κοινωνικό μόρφωμα επιτίθεται και στο τελευταίο προπύργιο της ιδιωτικής οικονομίας, που είναι η ιδιοκτησία. Αφού επέτρεψε την πλήρη πολεοδομική και χωροταξική καταστροφή μιας χώρας –μοναδικής χωρίς Κτηματολόγιο στον αναπτυγμένο κόσμο, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει την τερατογένεση που φέρει το όνομα Ελληνική Δημόσια Διοίκηση– το σύστημα προσπαθεί να «αρπάζει» ό,τι βρίσκεται μπροστά του.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της «μάχης» για την μη πραγματοποίηση θεσμικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η λογική της φορολογήσεως της ιδιοκτησίας είναι εισπρακτικού και όχι ανταποδοτικού χαρακτήρα. Στην ουσία, ο φόρος ακινήτων μετατρέπεται σε φόρο περιουσίας –λογική που είναι η γνησιότερη σοσιαλιστική δυνατή. Διότι, υπό αυτές τις συνθήκες, όπως επισημαίνουν παράγοντες της αγοράς, ο φόρος αποκτά δημευτικό χαρακτήρα.

Στόχος του είναι να επιμερισθεί το συγκεκριμένο βάρος με αυθαίρετο τρόπο, όπου οι κατά συνθήκην «πλούσιοι» επιβαρύνονται υπερμέτρως προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού και κατόχων ακινήτων πάσης φύσεως. Στην ίδια λογική εντάσσεται και η εξαίρεση των οικοπέδων, αγροτεμαχίων κλπ. από την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, διότι η επιβάρυνση που αντιστοιχεί θα εξευρεθεί από τα συνήθη υποζύγια.

Αυτός όμως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να φτιάξεις ένα φορολογικό σύστημα χωρίς καμμία επαφή με τη πραγματικότητα. Ένας φόρος στα ακίνητα που λειτουργεί ως φόρος περιουσίας, ανοίγει και την όρεξη επιβολής φόρων στην κατοχή και άλλων περιουσιακών στοιχείων. Μια τέτοια λογική είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να αντιστραφεί το καλό επενδυτικό κλίμα και να μεταναστεύσουν άνθρωποι και περιουσίες στο εξωτερικό. Μπορεί να δημεύσεις άπαξ την περιουσία κάποιου ανθρώπου, αλλά δεν μπορείς να την δημιουργήσεις ξανά κατά βούληση.

Από αυτά, καταλαβαίνει κανείς τίποτε στην παρούσα κυβέρνηση; Μήπως η σοσιαλιστική αγκύλωση ακυρώνει πλέον και την στοιχειώδη δυνατότητα του ορθολογικώς σκέπτεσθαι;