του Τάσου Παπαδόπουλου
Ραγδαία, όπως όλα δείχνουν, θα είναι η εξέλιξη της υγείας του ασθενούς με την κωδική ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την αποχώρηση των 11 βουλευτών και την αποστασιοποίηση πολλών άλλων, από τα κομματικά όργανα, ήρθε η κατραπακιά με των 17 από τους 21 της Πολιτικής Γραμματείας που διαφώνησαν σφόδρα με το ερωτηματολόγιο Κασσελάκη, για την ονομασία και την ταυτότητα του κόμματος.
Η δήλωση του μέχρι τώρα άφωνου Α. Τσίπρα, στο παρά ένα του 4ου Συνεδρίου, έφερε για μια ακόμη φορά τα πάνω κάτω στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η χολιγουντιανού τύπου ομιλία Κασσελάκη στο Συνέδριο, όπου μιλούσε επί παντός επιστητού, έκλεισε όπως κάθε θεατρικό δρώμενο, με την σχετική κορώνα, που δεν ήταν άλλη από επιστροφή στην βάση, προκειμένου να αναβαπτιστεί λέγοντας, οι υπονομευτές δεν μπορούν να γίνουν αρχηγοί.
Το δράμα όμως δεν τελειώνει εδώ, μια και ανοίγει νέος κύκλος, οδυνηρότερος από τους προηγούμενους. Προκηρύσσονται πολλαπλές ψηφοφορίες, προκειμένου να αλλάξουν ή να επανεκλεγούν όλα τα όργανα του κόμματος, από την βάση μέχρι την κορυφή με ότι αυτό σημαίνει.
Με αυτή την κίνηση είναι προφανές, ότι ο Σ. Κασσελάκης επιδιώκει να πάρει ολόκληρο το κόμμα στα χέρια του και να πετάξει έξω όλους, όσους απέμειναν, να τον αμφισβητούν. Προ του κινδύνου να εκδιωχθούν οι τελευταίοι που απέμειναν από την παλιά φρουρά, άφησαν πίσω προσωπικές φιλοδοξίες και προχώρησαν συντεταγμένα με την υποψηφιότητα της Όλγας Γεροβασίλη προκειμένου να σώσουν ότι σώζεται.
Ο υπό επανεκλογή πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε την θέση του, αφού προηγουμένως κατήγγειλε όσους τον αμφισβητούν εντός των τειχών, με φράσεις πολύ σκληρές, λέγοντας είστε το σάπιο, το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα.
Ούτε σε αντίπαλα κόμματα δεν λέγονται τόσο βαριές κουβέντες. Άντε να συνυπάρξουν μαζί του, αν επανεκλεγεί, στην ηγεσία του κόμματος. Ούτε ο ίδιος φυσικά τους θέλει, γιατί όταν μίλησε για επανίδρυση εννοούσε, όπως όλοι κατάλαβαν, ότι θα φτιάξει ένα νέο κόμμα με άλλο τίτλο και άλλη κατεύθυνση.
Αν μετρήσει κανείς τις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που συνετέθη από 14 συνιστώσες, θα πιστώσει ότι είναι ουκ ολίγες. Πρώτη ήταν αυτή της ομάδας του Π. Λαφαζάνη το καλοκαίρι του 2015. Προηγήθηκε η μεμονωμένη, με την έξοδο από την κυβέρνηση, του Γ. Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Μετά την εκλογική κατάρρευση του 2023 και την επικράτηση του αουτσάιντερ Κασσελάκη, την έκαναν από το μαντρί 11 βουλευτές, που δημιουργησαν το κόμμα της Νέας Αριστεράς.
Από τις αποχωρήσεις αυτές έχουμε εκτός ΣΥΡΙΖΑ τέσσερεις νέους σχηματισμούς. Δύο εκ των οποίων βρίσκονται εντός Βουλής. Η διαλυτική πορεία του χώρου που έχει προσδιοριστεί ως αριστερά δεν έχει τέλος. Εν μέσω προεκλογικής περιόδου θα δοθεί μια μάχη, με σύνθημα νυν υπέρ πάντων ο αγών.
Αυτό σημαίνει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, περαιτέρω συρρίκνωση για την κατ όνομα πλέον αξιωματική Αντιπολίτευση. Γιατί είναι αναπόφευκτο, αν επικρατήσει ο Κασσελάκης, οι λεγόμενοι προεδρικοί του παρελθόντος δεν θα έχουν θέση στο νέο κόμμα που θα σχηματιστεί εν ονόματι της επανίδρυσης.
Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά τις μικρές δημοσκοπικές επιτυχίες, δεν καρπώνεται την προϊούσα φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι τριάντα βουλευτές δεν μπορούν να συγκροτήσουν αξιόμαχη αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην κυβέρνηση των 158.
Κι αυτό είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο γεγονός, μιας και στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία που ζούμε, η αξιωματική όχι κατ όνομα Αντιπολίτευση και οιονεί κυβέρνηση σε αναμονή, λειτουργεί στην ουσία μέσω της κριτικής επιβοηθητικά, στην εν γένει άσκηση της εξουσίας.
Το να παίζει η κυβέρνηση χωρίς αντίπαλο δέος, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι παραλυτικό σημάδι των δημοκρατικών θεσμών, μιας σύγχρονης Πολιτείας και ενός κράτους δικαίου.
Όταν στο 40% του καταλληλότερου για την Πρωθυπουργία Κ. Μητσοτάκη, αντιπαραβάλλεται το 5% των Κασσελάκη και Ανδρουλάκη γίνεται φανερό, ότι ούτε αυτοί που θα τους ψηφίσουν που είναι πολλαπλάσιοι, δεν τους θεωρούν κατάλληλα πρόσωπα για να βρεθούν στο θώκο της εξουσίας.
Πέρα από τις εκάστοτε εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η αναρρίχηση προσώπων που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του ηγέτη τους βγάζει αυτομάτως εκτός κάθε προοπτικής να βρεθούν στο κατώφλι της εξουσίας.
Είναι προφανές ότι τα πρόσωπα, που ηγούνται αυτών των κομμάτων, δεν είναι ικανά να παίξουν μελλοντικά καθοριστικό ρόλο…
