Η απάτη ως ιστορική φάρσα

Μία από τις πιο βάρβαρες από τις απάτες αυτές, παρέα με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό, υπήρξε και το –κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο «επανάσταση» –πραξικόπημα των μπολσεβίκων στην Ρωσία του 1917. 

Δύο κορυφαίοι Ρώσοι ιστορικοί, οι MichelHellerκαι AlexanderNekrich, στο εξ επτακοσίων σελίδων πολύκροτο βιβλίο τους «Η Ουτοπία στην Εξουσία» (εκδ. Calmann-Levy, 1982), εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια και με βάση απίθανα στοιχεία από σοβιετικές πηγές ότι η περίφημη «επανάσταση» του Οκτωβρίου 1917 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα πραξικόπημα των μπολσεβίκων, οι οποίοι ανέτρεψαν την κυβέρνηση του επικεφαλής των μενσεβίκων (σοσιαλιστές δημοκράτες της εποχής) Αλέξανδρου Κερένσκυ. 

Ο Κερένσκυ είχε ήδη φθαρεί από τον πόλεμο, τον υψηλό πληθωρισμό και την ατυχή επέμβαση του δημοκράτη στρατηγού Κορνίλωφ στην Πετρούπολη κατά των μπολσεβίκων –οι οποίοι προσποιούνταν ότι στήριζαν τον Κερένσκυ, αλλά στην ουσία, κατόπιν εντολής των Γερμανών, είχαν διεισδύσει στην κυβέρνησή του για να την διαβρώσουν και να την ρίξουν όταν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή. 

Με άλλα λόγια, ενώ η Ρωσία βρισκόταν σε πόλεμο και αντιμετώπιζε πολύπλευρη πολιτική κρίση, οι μπολσεβίκοι του Λένιν, διψασμένοι για εξουσία, συμμάχησαν με τους εχθρούς της χώρας τους για να ανατρέψουν όχι τον Τσάρο αλλά την προσωρινή κυβέρνηση που τον είχε ήδη ανατρέψει έξι μήνες πριν και η οποία προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό της σε μία Ρωσία που βρισκόταν σε πλήρη αναβρασμό, έχοντας γνωρίσει επίσης και εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη από το 1910 έως το 1914. 

Όμως, μετά την κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση της πιο βάρβαρης κομμουνιστικής δικτατορίας στην Ρωσία, η χώρα γνώρισε τραγικές στιγμές και, αν το λενινιστικό καθεστώς μπόρεσε να αντέξει οικονομικά, το οφείλει στην γενναιόδωρη χρηματοδότηση του Γερμανού Κάϊζερ και του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Μάϊκ Χάμμερ –ο οποίος αγόρασε για ένα κομμάτι χρυσό κομμάτια γης που αργότερα αποδείχθηκαν χρυσοφόρα, καθ’ όσον ήσαν πετρελαιοφόρα. 

Παρόλα αυτά, με αφορμή την κολλεκτιβοποίηση της γης, η Ρωσία γνώρισε τον μεγάλο λιμό της περιόδου 1920-1921, με εκατομμύρια νεκρούς, το βάρος των οποίων υποχρέωσε τον Λένιν να ζητήσει βοήθεια από την Δύση, με την υπόσχεση ότι θα αποπλήρωνε τα τσαρικά χρέη που δήλωνε ότι δεν θέλει να αποπληρώσει. 

Όπως γράφει δε ο ιστορικός Βλαντιμίρ Ζελλί, μετά τις πρώτες αμερικανικές επενδύσεις στην Ρωσία σε δυνητικές πετρελαιοπηγές, ο Βλαδίμηρος Λένιν πήγε στους Ιταλούς για σύναψη δανείου, μιας και οι Ιταλοί δανειοδοτούσαν χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη τους παλαιότερες αρνήσεις πληρωμών. 

Βεβαίως, απευθύνθηκε επίσης και στους φίλους τους από τα παλιά Γερμανούς –οι οποίοι κατασκεύαζαν όλη την πολεμική τους βιομηχανία στην Ρωσία, αφού τους είχε απαγορευθεί να την κατασκευάζουν στο έδαφός τους μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το 1935, η γερμανική DresdnerBankεπιχορηγεί την ΕΣΣΔ με 200.000.000 μάρκα, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν για την αγορά γερμανικών προϊόντων (Πηγή: Το Άλμπουμ της Σύγχρονης Ιστορίας, Οι Μεγάλες Δεκαετίες, Τόμος Δ). 

Η μεγάλη «μπίζνα», όμως, έγινε με την Σουηδία, που την χρησιμοποίησε σαν το μεγαλύτερο πλυντήριο εξαγωγής χρυσού (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ). 

Η ΕΣΣΔ είναι η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου σε εξόρυξη χρυσού. Στο βιβλίο «Ήταν ο κομμουνισμός, Ηλίθιε!» καταγράφονται και οι συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων αμίσθων εργατών που εξόρυσσαν χρυσό για να κάνει μπίζνες η σοβιετική πλουτοκρατία-νομενκλατούρα. 

Έτσι, στο ερώτημα πώς χρηματοδότησε ο Λένιν την χώρα του μετά την άρνηση πληρωμών, έχουμε της εξής πηγές: 

1. διεθνές κεφάλαιο, 2. διεθνείς εμπορικές συμφωνίες με τις καταραμένες καπιταλιστικές χώρες, 3. εμπόριο χρυσού, 4. πετρέλαιο-φυσικό αέριο, 5. καταναγκαστική εργασία –και να μην ξεχάσουμε, 6. εμπόριο όπλων. 

Σε οποιαδήποτε συμπλοκή ανά τον κόσμο, η μία πλευρά χρησιμοποιούσε σοβιετικά πολεμικά συστήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι κύριοι προμηθευτές του Ισπανικού Εμφυλίου ήταν οι αιώνιοι συνεργάτες Γερμανοί και Σοβιετικοί. 

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια την περίοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος, όταν είδε ποιο ήταν το εξωτερικό χρέος της χώρας του, κατάλαβε ότι είχε μπει στην οδό της αρχής του τέλους. 

Έτσι, για να κατευνάσει τα πνεύματα των αγορών και να μην αποκλειστεί από αυτές, ο Σοβιετικός ηγέτης το 1986 αποπλήρωσε 46 εκατ. λίρες τσαρικό χρέος στους Βρεταννούς και άρχισε να διαπραγματεύεται το ίδιο και με τους Γάλλους. 

Επίσης, όπως προκύπτει από τα αρχεία της γαλλικής εφημερίδας Μοντ, το 1986 ο Μ. Γκορμπατσώφ –που είχε την συμπάθεια της Μάργκαρετ Θάτσερ– ζήτησε να γίνει διαγραφή σοβιετικών δανείων. 

Η απάντηση ήλθε καταπέλτης από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα: αν δεν πληρώσετε τα τσαρικά δάνεια, δεν σάς κουρεύουμε το χρέος (Thedangersofsovereigndebtdefault). 

Ποιοι γνωρίζουν, εξάλλου, ότι ο Μπρέζνιεφ το 1982 εξέδωσε ομόλογα ύψους 25 τρισεκατ. ρουβλίων, τα οποία αναγκάζεται έως σήμερα να αποπληρώνει ο Πούτιν από τα έσοδα της πώλησης του πετρελαίου; 

Πόσοι αφελείς και αγνοί ψηφοφόροι της αριστεράς ξέρουν πόσο ήταν το χρέος που άφησε η Σοβιετική Ένωση το 1989 για τον λαό της μετά την κατάρρευσή της, στις καταραμένες διεθνείς χρηματαγορές του καπιταλιστικού συστήματος; 68 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Ακόμα, στην φιλορωσική Ελλάδα που περιμένει να «σωθεί» από τον Βλαδίμηρο Πούτιν, πόσοι είναι αυτοί που πληροφορήθηκαν την ρωσική χρεοκοπία του 1998 και την έξοδο της χώρας στις αγορές 12 χρόνια μετά, υπό συνθήκες σκληρής λιτότητας; 

Τέλος, αξίζει να επισημανθεί ότι, μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής δικτατορίας, απεδείχθη ότι οι δορυφόροι της ΕΣΣΔ είχαν συνολικά χρέη 110 δισεκατ. δολλαρίων –τα οποία, παρά τα κάποια κουρέματα, για να μπορούν να τα αποπληρώνουν χρειάστηκε να απελευθερώσουν τις οικονομίες τους και, κυρίως, να τις απαλλάξουν, όσο γίνεται βέβαια, από διεφθαρμένους γραφειοκρατικούς βρόχους, οι οποίοι ήσαν και η κύρια αιτία της οικονομικής τους πανώλους. 

Μία οικονομική πανώλη που ήδη έχει πλήξει και την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης, την Ελλάδα, στην οποία οι θαυμαστές της μεγάλης απάτης δίνουν την μάχη της ανόδου και παραμονής τους στην εξουσία επικαλούμενοι αυτά που ούτε οι εκβιασμοί του Λένιν δεν μπόρεσαν να πετύχουν.