του
Φάνη Ζουρόπουλου*
Τα εκατομμύρια των πολιτών που τον ψήφισαν εννοείται ότι ήξεραν τι έκαναν και
εννοείται επίσης θα... λουστούν τις συνέπειες της επιλογής τους, γιατί στις
Δημοκρατίες αυτό συμβαίνει: Ψηφίζεις εκείνον που ξέρεις τι θέλει ή λέει ότι θα
κάνει και αν δεν το κάνει ο σωστός ψηφοφόρος οφείλει να επωμισθεί την ευθύνη
της επιλογής του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα και φέρει την ιστορική ευθύνη να εφαρμόσει το
συγκεκριμένο πρόγραμμα που έχει ανακοινώσει, το οποίο έχει σαφή ιδεολογική
ταυτότητα που πηγάζει από τις αρχές του:
Διεύρυνση του δημοσίου τομέα,
τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων, κρατικοποίηση των τραπεζών, τιμωρησιακή
φορολογία κλπ, κλπ.
Για να υλοποιήσει αυτό το σαφώς αριστερό πρόγραμμα η ηγεσία
του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συμμαχήσει μ’ ένα κόμμα αντιδραστικό με ακροδεξιά
χαρακτηριστικά, σχεδόν αντιευρωπαϊκό, ένα κόμμα που προβάλλει το τρίπτυχο
«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»...
Σκέπτομαι σε πόσο δύσκολη θέση θα βρίσκονται αρκετοί βουλευτές, στελέχη και
ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πρέπει να συνεργάζονται με τον Καμμένο, τον
Χαϊκάλη, τον Ζουράρι, την Ραχήλ Μακρή κ.α...
Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ
επιχειρήσει να πάρει μερικές στοιχειώδεις πρωτοβουλίες που θα αφορούν τις
βασικές αρχές της αριστεράς, υπάρχει περίπτωση να υιοθετηθούν από τον Καμμένο
και τους βουλευτές του;
Τι θα απογίνει το σύνθημα (το προεκλογικό) του ΣΥΡΙΖΑ
«για πρώτη φορά Αριστερά», που μας δημιούργησε ένα ειδικό ιστορικό βάρος;
Βέβαια κάποια από ψαγμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα μου απαντήσουν με την φράση του
Λένιν «Θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάολο για να σώσουμε ότι πρέπει»...
Σήμερα όμως στέκεται αυτό; Μπορούμε το 2015 να μιλάμε με τσιτάτα του 1917; Αν
δεχθούμε επίσης τις δικαιολογίες που μας είπαν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι
το βασικό διακύβευμα για την «τερατογέννηση» είναι τα μνημόνια και οι
διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, τους απαντώ ρωτώντας τους γιατί έπρεπε να
επιλεγεί αυτή η λύση και όχι μία κυβέρνηση με 149 και ψήφο ανοχής από τα άλλα
κόμματα;
Ποιό από τα υπόλοιπα -πλην ΑΝ.ΕΛ.- θα έλεγαν όχι σε μία τέτοια
εξέλιξη; Ποιο από αυτά τα κόμματα θα έθετε θέμα κυβερνητικής νομιμότητας και θα
οδηγούσε την χώρα σε νέες εκλογές;
Υποθέτω κανένα... Γιατί λοιπόν ο Καμμένος;
Και γιατί όχι αύριο και η Μαρίν Λεπέν που έσπευσε να δώσει συγχαρητήρια;
Μπήκαμε σε μία νέα εποχή, που η αριστερά θα κληθεί να κάνει πράξη όσα τόσες
δεκαετίες μας σερβίριζε από τους μεταπολιτευτικούς καναπέδες, περί μιας
αριστερής, προοδευτικής, κοινωνικά αναίσθητης στάσης απέναντι σε όλα τα θέματα,
με αυστηρή παράλληλα κριτική απέναντι στους εκάστοτε κυβερνώντες... Εκ του
ασφαλούς πάντα...
Τώρα, σαν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να λέει «όχι σε όλα» και να είναι
«αντί», δεν θα μπορεί να ζητάει μεγαλύτερες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις,
γιατί θα πρέπει να τις δώσει...
Δεν θα μπορεί να φωνάζει «μπάτσοι, γουρούνια,
δολοφόνοι» γιατί τα ΜΑΤ (ή όπως αλλιώς τα πεί) θα είναι δικά του, δεν θα μπορεί
να μοιράζει απεριόριστα φάρμακα και εξετάσεις σε υγιείς για να κονομάνε οι
εταιρείες και οι μεγαλογιατροί, ούτε να δίνει συντάξεις σε τυφλούς που θα
οδηγούν ταξί, ούτε επιδόματα σε υπαλλήλους επειδή προσέρχονται στην υπηρεσία
τους...
Δεν θα μπορεί με λίγα λόγια να κάνει τίποτα από αυτά που έλεγε πριν γίνει
κυβέρνηση, ενώ θα έχει απέναντί του κάποιους επίσης αριστερούς που θα του καίνε
το πανεπιστήμιο, θα σπάνε μαγαζιά και θα βάζουν γκαζάκια και βόμβες σε αγαστή
συνεργασία με φυλακισμένους ποινικούς...
Τότε θα καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό
που ονειρευόταν επί δεκαετίες, δηλαδή μία ουτοπική χωρίς ευθύνη, χωρίς
υποχρεώσεις ζωή δεν μπορεί να υπάρξει...
Αντίπαλούς του θα έχει σε λίγο
κάποιους άλλους αριστερούς που ονομάζονται ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΛ-ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ),
Ρόζα, Τροτσκιστές και Ρεύμα που θα λένε «όχι σε όλα» και «αντί» και θα πρέπει
να κυβερνήσει, εγκαταλείποντας την ανευθυνότητα που τον χαρακτήριζε τόσα
χρόνια, επειδή ακριβώς δεν κυβέρνησε.
Γι’ αυτό σ’ αυτή την φάση χρειαζόταν να
σχηματισθεί για πρώτη φορά μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση αναλαμβάνοντας στο
ακέραιο τις ευθύνες, ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τις «παιδικές αρρώστιες» και
η Ελλάδα να ξεχάσει την ψευδαίσθηση της ουτοπίας.
Έτσι θα άνοιγε ο δρόμος και
για μία βαθιά πολιτική αλλαγή που θα εξαφάνιζε την γενιά του Πολυτεχνείου και
την νοοτροπία της από το πολιτικό γίγνεσθαι, ώστε να έρθουν οι νεώτερες γενιές
με άλλη νοοτροπία και παραστάσεις για να δημιουργήσουν το δικό τους μέλλον.
Αυτή πρέπει να είναι η προσφορά της σημερινής αριστεράς στο σημερινό κοινωνικό
γίγνεσθαι και όχι η επαναφορά του εμφυλιοπολεμικού μίσους, του Βελουχιώτη και
του ΕΛΑΣ...
Με τον Καμμένο «συνέταιρο» δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο.
Φανταστείτε
μόνο ότι ο δικός μας Νικολόπουλος, ως βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. πλέον είναι τώρα
μέλος μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αριστερής προοπτικής!
Και σε όσους μου πουν, ακόμα δεν ανέλαβε η αριστερή (με ολίγο Καμμένο...)
κυβέρνηση και άρχισες την κριτική, τους απαντώ: Ισως είναι πράγματι νωρίς,
αύριο όμως μπορεί να είναι αργά...
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
