του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο χώρας που να βγήκε από την λιτότητα
χωρίς να αυξήσει την παραγωγική της εξωστρέφεια
Όταν ο αείμνηστος καθηγητής Maurus Olson αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην περίφημη
«ορθολογική άγνοια», υπογράμμιζε ότι αυτή συνδέεται άμεσα με υπεραπλουστευμένες
ιδεολογίες και πολιτικές δράσεις και έτσι παίζει σημαντικό ρόλο στην πολιτική
ζωή.
Από την πλευρά του, ο καθηγητής Anthony Downs, το 1957, στο
βιβλίο του «Μία Οικονομική Θεωρία Για Την Δημοκρατία», εξηγούσε ότι «οι
ιδεολογίες είναι τα υποκατάστατα σχολαστικών αναζητήσεων και διατηρήσιμης σκέψης
για τα δημόσια πράγματα».
Έτσι, κατά κανόνα, για λόγους ευκολίας και
πολύ συχνά ερήμην της πραγματικότητας, οι πολίτες προσκολλώνται σε πολιτικές
παρατάξεις όχι για να λύσουν προβλήματά τους αλλά για να ικανοποιήσουν
φαντασιώσεις, συχνά ιδεολογικού περιεχομένου.
Κατά κανόνα, αυτή η διάσταση της ιδεολογίας
στις πολιτικές επιλογές χρησιμοποιείται από μαρξιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής
εμπνεύσεως πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον
για να εφαρμόσουν τελικά ταξικές πολιτικές.
Σημαντικό δε εργαλείο των
σχηματισμών αυτών είναι η εφεύρεση λέξεων και εκφράσεων που συνήθως απέχουν έτη
φωτός από την ετυμολογία και την πραγματικότητά της, πλην όμως φορτίζουν
ψυχολογικά ένα κοινό που είναι έτοιμο να δεχθεί την αληθοφάνεια ενός συνθήματος
κενού περιεχομένου.
Στην σημερινή Ελλάδα όλα αυτά τα ιδεολογικά
και ψυχολογικά εργαλεία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και αποτελούν ένα πολύ
σημαντικό έρεισμα εξουσίας, η χρήση του οποίου όμως θα κάνει ακόμη βαθύτερη την
παρούσα δραματική κρίση της χώρας και όλων των κοινωνικών και οικονομικών της
αρθρώσεων.
Έτσι, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας
χρησιμοποιεί την έκφραση «ανθρωπιστική κρίση» σε μία χώρα που είναι η 36η
πλουσιότερη στον κόσμο, με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 17.700 ευρώ και σύνολο καταθέσεων
στο εσωτερικό και το εξωτερικό περί τα 300 δισεκατ. ευρώ, ήτοι 27.000 ευρώ ανά
Έλληνα πολίτη.
Όμως, με την έκφραση αυτή –η οποία αποτελεί βαρύτατη ύβρι για
τους λαούς της Συρίας, της Αφρικής και της Ασίας, που πράγματι κάποιοι από αυτούς
υφίστανται οξύτατη ανθρωπιστική κρίση– τα κόμματα που συγκυβερνούν
εκμεταλλεύονται ψυχολογικά και ιδεολογικά μία κατάσταση κρίσεως, που όμως έχει
τα αίτιά της στα σοβαρά λάθη ενός εντελώς αφερέγγυου και ανεύθυνου πολιτικού
συστήματος.
Σήμερα, λοιπόν, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία
οξύτατη κρίση κρατισμού, η οποία βαπτίζεται ανθρωπιστική ακριβώς για να
μην αντιμετωπισθεί στα πραγματικά αίτιά της.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση όχι
μόνον δεν ενδιαφέρεται να τείνει χείρα βοηθείας στα πραγματικά θύματα της κρίσεως
κρατισμού, αλλά τα κοροϊδεύει και από πάνω.
Κύριο μέλημά της ήταν να
επαναπροσλάβει πλουσιοπάροχα αμειβόμενους δημοσίους υπαλλήλους, να αυξήσει
μισθούς στις ΔΕΚΟ, να επαναφέρει σκανδαλώδη συνδικαλιστικά προνόμια –αλλά για
το πώς θα βρουν δουλειά 1.500.000 άνεργοι ουδείς λόγος.
Δύο μήνες τώρα, κύριο μέλημα της κυβερνήσεως
είναι η άλωση των κρατικών αρθρώσεων με κομματικά στελέχη των συγκυβερνώντων
κομμάτων, τα χάδια προς τους απασχολούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η
υπονόμευση των ιδιωτικοποιήσεων, η αποθάρρυνση των επενδύσεων, το χάρισμα χρεών
και, βεβαίως, η αναζήτηση πόρων για την περαιτέρω ενίσχυση του κρατισμού.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου
το κράτος και η συμμετοχή του στην οικονομία, από 50% το 2009, οδεύει προς το
55%, παρά τα ακριβώς αντίθετα προβλεπόμενα στα διάφορα «επάρατα» μνημόνια.
Αυτή
η εξέλιξη σημαίνει ότι η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα συμβάλλει στην
περαιτέρω ενίσχυση του κράτους, γεγονός που ήδη συνιστά μεγίστη απειλή πλήρους
αφανισμού των νεότερων γενεών, πολλά μέλη των οποίων ήδη δραπετεύουν από την
χώρα της παρακμής και του κρατισμού.
Μία χώρα που δεν προσελκύει πλέον κανένα
παραγωγικό κεφάλαιο και που σήμερα κινδυνεύει να αποκλειστεί και από τα
κοινοτικά σχέδια βιομηχανικής και παραγωγικής αναδιαρθρώσεως.
Ήδη, τα έξι τελευταία χρόνια, η συμμετοχής
της παραγωγής στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) έχει πέσει δύο ποσοστιαίες
μονάδες και, αν η πορεία αυτή συνεχισθεί, η Ελλάδα θα μετεξελιχθεί σε μία
αμιγώς παρασιτική οικονομία, η οποία θα μπορεί να επιβιώνει μόνον με δανεικά
και με την συμβολή του τριτογενούς τομέα του ΑΕΠ της.
Τραγικά αποκαλυπτική στο επίπεδο αυτό είναι
η νοοτροπία και η ρητορική των κυβερνώντων, οι οποίοι ομιλούν συνεχώς κατά της
λιτότητας χωρίς να μάς λένε πώς βγαίνει κανείς από την κατάσταση αυτή χωρίς
παραγωγή εισοδήματος και άρα πλούτου προς διανομή.
Νομίζουν οι απανταχού εν
Ελλάδι κρατολάγνοι ότι, ακόμα και αν κρατικοποιήσουν όλο τον ιδιωτικό πλούτο
της χώρας, το πρόβλημά της θα λυθεί;
Δεν μπορούν να καταλάβουν από την πορεία
της Ιστορίας ότι, όταν οι συνθήκες αλλάζουν, πρέπει και αυτοί να αλλάζουν
γνώμη;
Είναι δυνατόν στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο
περιβάλλον μία χώρα να μπορεί να επιβιώσει οικονομικά όταν, για να αγοράσει
δέκα i-Pad, θα πρέπει να εξάγει τρεις νταλίκες
πορτοκάλια;
Μπορεί η οικονομική ανάπτυξη να προέλθει από ένα κράτος που παράγει
μηδέν αξίες και που απορροφά το 90% των φορολογικών εισοδημάτων για τις
αντιπαραγωγικές δαπάνες του;
Όχι, στην Ελλάδα δεν έχουμε ανθρωπιστική
κρίση. Πριν απ’ όλα, η χώρα πάσχει από ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, πνευματική
ανεπάρκεια και κρατικιστική διαστροφή.
Όλα τα άλλα έπονται.
