του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
«Στο Βερολίνο», γράφει
ο εκλεκτός αρθρογράφος του Εθνικού Κήρυκα Νέας Υόρκης κ. Α. Η. Διαματάρης,
«έγινε την Δευτέρα που πέρασε μία ιστορικής σημασίας συνάντηση των κορυφαίων
παραγόντων της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με θέμα το
μέλλον της Ελλάδος. Και όμως, η Ελλάδα απουσίαζε. Τί τραγικό...!
»Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να είναι
αρκετό να ξυπνήσει τις Αρχές της Αθήνας από τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες
ζουν, να τις κάνει να σκεφτούν ποιοι ήταν οι λόγοι για τους οποίους δεν τους
κάλεσαν να συμμετάσχουν, καθώς επίσης και να εξηγήσουν με ειλικρίνεια στον λαό
την πραγματικότητα. Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα της συνόδου του Βερολίνου.
»Το δεύτερο μήνυμα είναι η επισημοποίηση ενός
μετώπου κατά της Αθήνας: όλοι ενάντια σε έναν. Ευρωζώνη και ΔΝΤ ενάντια στην
Αθήνα. Χαράμι πήγαν οι κόποι του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος από τις αρχές της
κυβέρνησης επιχείρησε να διασπάσει την ευρωζώνη και αργότερα την ευρωζώνη και
το ΔΝΤ.
»Μήνυμα τρίτο: το μέτωπο κατά της Αθήνας
σκληραίνει, αντί, όπως ελπίζαμε, να μαλακώσει την στάση του. Στο τελεσίγραφο
που το μέτωπο στέλνει στον κ. Τσίπρα –περί τελεσιγράφου πρόκειται– θέτουν ως
προϋπόθεση για την εκταμίευση των 7,2 δισ. ευρώ μερικές προχωρημένης μορφής
μεταρρυθμίσεις στις υποτιθέμενες “κόκκινες γραμμές”, όπως στο σύστημα των
συντάξεων –τέλος οι πρόωρες συντάξεις– και στην εργασιακή νομοθεσία, καθώς
επίσης ζητούν να ληφθούν “επίπονα” μέτρα λιτότητας για να βγάλει ο
προϋπολογισμός πρωτογενές πλεόνασμα.
»Και, σύμφωνα με την Wall Street Journal, οι δανειστές φαίνεται να έχουν χάσει την
υπομονή τους και αναμένεται να επιμένουν ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να αποδεχτεί
τους όρους τους αν θέλει περαιτέρω οικονομική βοήθεια. Αν δεν είναι αυτό
τελεσίγραφο, τί είναι;
»
Μετά λοιπόν από τέσσερις μήνες
διαπραγματεύσεων και δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά στην οικονομία, πετύχαμε μια
τρύπα στο νερό. Γυρίσαμε στο αρχικό σημείο. Και τώρα τί γίνεται;
»Είναι πια καιρός για τον κ. Τσίπρα να
αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να κάνει μια βαθειά αλλαγή πορείας. Η
κυβέρνησή του δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτή την μείζονα εθνική κρίση.
Αυτό είναι περισσότερο από εμφανές. Ή, λοιπόν, θα πάει σε εκλογές, ή –το
προτεινόμενο– θα πρέπει να σχηματίσει αμέσως μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Αυτό απαιτεί το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην χώρα».
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι αν υπάρχει
παρόμοιο αίσθημα ευθύνης και αν τελικά υπερισχύσει της ιδεοληψίας που
διακατέχει τον αριστερο-ακροδεξιό κυβερνητικό συνασπισμό. Επίσης, ένα άλλο
καίριο ερώτημα είναι αυτό της πολιτικής βούλησης του πρωθυπουργού και των συν
αυτώ να καταλάβουν την τραγική πραγματικότητα της χώρας, η οποία μέσα σε έξι
μήνες πήγε έξι χρόνια πίσω.
Πολύ φοβούμεθα ότι οι απαντήσεις στα
ερωτήματα αυτά απέχουν από τού να είναι συμβατές με την ευρωπαϊκή επιλογή της
Ελλάδος και την αίσθηση που έχει ο λαός της για το μέλλον. Κατά συνέπεια, τις
ημέρες που ακολουθούν τα χειρότερα δεν θα πρέπει να αποκλείονται.
