Ας πτωχεύσουμε τελικά και επισήμως…

Το πράγμα δεν πάει πιο πέρα. Καθημερινά η χώρα γελοιοποιείται σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν αρχίσει πλέον να δυσφορούν με τα καθημερινά καραγκιοζιλίκια μιας κυβέρνησης που τροφοδοτεί σενάρια εξόδου από την ευρωζώνη ή πτωχεύσεως εντός αυτής. Σε ποσοστό πάνω από 60%, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι λένε όχι σε νέα δανεικά προς την Ελλάδα, η οποία μετά την κρατικοποίηση των χρεών της σε πανευρωπαϊκό επίπεδο χρωστάει στους Ευρωπαίους φορολογούμενους πολίτες περί τα δισ. ευρώ. Παράλληλα δε με τα νταηλίκια και τις γελοιότητες υπουργών, η χώρα δίνει και την εντύπωση ότι δεν θέλει ούτε να πληρώσει αλλά ούτε και να αναπτυχθεί, ώστε σταδιακά να ξεφύγει από την ανάγκη να καταναλώνει με δανεικά. 

Από την πλευρά τους, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πλέον καταλάβει για καλά ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει καμμία απολύτως όρεξη να βάλει στην πάντα τις πελατειακές συνήθειές του και, αντί να ασχολείται με τις καθαρίστριες του Δημοσίου, να στραφεί προς τους 1.500.000 ανέργους. Είναι προκλητικό και προσβλητικό για την νοημοσύνη μας, μία κυβέρνηση να διαπραγματεύεται την χρηματοδότηση μισθολογικών αυξήσεων στο Δημόσιο, όταν από την αρχή του χρόνου έκλεισαν στην χώρα 60.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφήνοντας στους πέντε δρόμους 120.000 ανθρώπους χωρίς ελπίδα.

Ακόμα χειρότερα, όπως γνωρίζουμε όσοι παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα από κοντά, είναι πλέον σαφές ότι το ξεκάθαρα ορατό σημείο στην παρανοϊκή διαπραγμάτευση είναι ότι θα κληθούν να πληρώσουν περισσότερα όσοι εργάζονται και πληρώνουν φόρους! Με άλλα λόγια, έπειτα από πεντάμηνο πέρα-δώθε, καταλήγουν στο εύκολο –να επιβαρυνθούν οι συνήθεις ύποπτοι. Οι μισθωτοί, όσοι πληρώνουν φόρο εισοδήματος και ΦΠΑ, οι (λίγοι) ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν φοροδιαφυγή. Αυτοί θα πληρώσουν την μεγάλη αύξηση της (υποτιθέμενης) έκτακτης εισφοράς, την αύξηση του ΦΠΑ, τον ΕΝΦΙΑ που δεν θα μειωθεί παρά την μείωση των αντικειμενικών τιμών. Όλα αυτά που μπορούσαν να γίνουν νωρίτερα, χωρίς να χαθεί το πεντάμηνο, φαίνεται ότι θα υλοποιηθούν τις επόμενες εβδομάδες.

Όλα αυτά συμβαίνουν δε ενώ οι καταθέσεις των τραπεζών μειώνονται με ρυθμό 2 δισ. ευρώ την εβδομάδα. Και φυσικά το κενό της ρευστότητας καλύπτεται με την αύξηση του ELA, που προφανώς είναι εύκολο να σταματήσει. Η κυβέρνηση δεν έχει στην πραγματικότητα τρόπο να κρατήσει τις τράπεζες ανοιχτές χωρίς συμφωνία με τους θεσμούς, όποια ονομασία κι αν έχουν.

Το χειρότερο όμως δεν είναι η διάρκεια της διαπραγμάτευσης, ούτε το ενδεχόμενο μια δυσμενέστατης συμφωνίας, ούτε καν ο κίνδυνος πλήρους αποτυχίας και οριστικής και επίσημης χρεοκοπίας. Το χειρότερο είναι ότι το διάστημα που πέρασε δεν έγινε τίποτε που να αφορά την ενεργοποίηση της οικονομίας, την ανάπτυξη, την αύξηση του ΑΕΠ. Αντίθετα, το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα διογκώνεται, η αντιπαραγωγική νοοτροπία κολακεύεται και η γραφειοκρατία εκ νέου οργιάζει.

Έτσι, όπως πολύ εύστοχα έγραφε ο Νίκος Βατόπουλος στην Καθημερινή, η ιδεολογία του κενού γίνεται πνευματικό καθεστώς:

«Παρακολουθεί κανείς τον Αλέξη Τσίπρα και αναρωτιέται αν η ασύλληπτη κοινοτοπία του ξύλινου λόγου είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει (ενώ θα ήθελε) ή έχει προχωρήσει, όπως όλη η κυβέρνηση, στην ανάδειξη της καταστροφικής κενολογίας ως ιδεολογήματος. Το πιθανότερο είναι ότι οι πιο “έξυπνοι” από την κυβέρνηση έχουν αντιληφθεί την τρομερή ανεπάρκειά τους και παλεύουν ανάμεσα σε κρυφές προς το εκλογικό σώμα κρίσεις πανικού και φανερές κινήσεις φθηνού λεονταρισμού. 

»Αυτό που απογοητεύει περισσότερο είναι ότι, παρά τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια, ο μέσος Έλληνας εξακολουθεί να σαγηνεύεται από τον πελατειακό κρατισμό. Είναι τόσο ριζωμένη αυτή η σχέση, που ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένο να δείξει χυδαία και επιθετική συμπεριφορά προκειμένου να συντηρήσει την νοσηρότητα που αυξάνει τους φόρους και διώχνει όσους σκέφτονται το ενδεχόμενο να κάνουν κάτι θετικό σε ένα κλίμα ελεύθερης αγοράς. Και αυτή η απογοητευτική κοινωνική πραγματικότητα –που, πίσω από το λάβαρο της ψευδοεπαναστατικότητας γίνεται σκληρό πέτρωμα συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης– ναρκισσεύεται και κολακεύεται από τον κενό περιεχομένου λόγο του πρωθυπουργού και των στελεχών που έχει επιλέξει.

»Αυτό το νανούρισμα της κοινωνίας και των νοσταλγών του παρελθόντος γίνεται καύσιμο για άντληση ψήφων. Οι διορισμοί και το μοίρασμα ευθυνών στους εχθρούς οργανώνουν το σχήμα, αλλά αυτό που προέχει είναι η ανάδειξη της κενολογίας σε κυρίαρχη γλώσσα του νέου καθεστώτος. Ο εθισμός στις ρητορείες που αναπαράγουν τα πλέον καταστροφικά στερεότυπα έχει διαβρώσει την κοινωνία σε τέτοιον βαθμό που το νοσηρό “τίποτα” εξελίσσεται σε εθνικό ιδεολόγημα. Ακούς τον πρωθυπουργό και συνηθίζεις την αξία του κενού», γράφει ο Ν. Βατόπουλος.

Και από τα γραφόμενά του γίνεται αυταπόδεικτη η ανάγκη να αφεθούμε να πέσουμε στο κενό, μπας και τα παιδιά και τα εγγόνια μας μπορέσουν να ορθοποδήσουν.