του
Μανώλη Βασιλάκη
Αν ήθελε κανείς να ζωγραφίσει το σημερινό πρόσωπο του καθ’ ημάς ολοκληρωτισμού δεν θα είχε παρά να χρησιμοποιήσει ως ίνδαλμα ή μοντέλο το πορτρέτο της σημερινής Προέδρου της Βουλής. Εκτός όμως από το ιδανικό αυτό μοντέλο, η μέδουσα Πρόεδρος της Βουλής αποτελεί και το μέτρο της θλιβερής ανεπάρκειας και παθογένειας του σημερινού πολιτικού προσωπικού συνολικά.
Από την γενικευμένη ανεπαρκοπάθεια, με την ανοχή των εκτροπών, παρεκτροπών και την συμμετοχή στις διαβόητες επιτροπές τις οποίες στήνει πολλές φορές αυθαίρετα, τα προαποφασισμένα πορίσματα των οποίων αποτελούν πιστοποιητικά εθνικής ψυχοπάθειας, από την αναξιοπρέπεια με την οποία την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί αντίπαλοι, με κάποιους «οικογενειακούς» καβγάδες όταν το «παρακάνει», καταλαβαίνει κανείς πώς φτάσαμε στον σημερινό εξ-ευτελισμό του κοινοβουλίου και των θεσμών.
Σε κάποιο παλιότερο τεύχος του ARΒ δημοσιεύσαμε φωτογραφικά ένα φύλλο της εφημερίδας Πράβντα (= Αλήθεια!) στο οποίο το όνομα ή διάφορα εγκωμιαστικά επίθετα του Ιωσήφ Στάλιν αναφέρονταν 100 φορές. Παρομοίως, σε ένα μόνο τεύχος της «Επιθεώρησης για την Βουλή και την Ευρωβουλή» καταγγέλθηκε ότι υπήρχαν σαράντα επτά (αριθμός: 47) φωτογραφίες της εν λόγω Ζωής Βισίνσκι.
Πρόσωπο εριστικό, προκλητικό, εισαγγελικό, παροιμιώδους αναίδειας, η Ζωή Βισίνσκι τον Νοέμβριο του 2013, έξω από τα κάγκελα της ΕΡΤ, έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας κραυγάζοντας «Βοήθεια! Βοήθεια!» ενώ κανείς δεν την ενοχλούσε. Και μόνον αυτό το επεισόδιο θα αρκούσε σε μία κανονική χώρα για να την εξαφανίσει από προσώπου πολιτικής. Σε τέτοιους ανθρώπους δεν απευθύνεις τον λόγο, ούτε συνομιλείς μαζί τους. Ούτε, βέβαια, δίνεις αξιώματα.
Η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της συνωμοσιολογικής-αντισημιτικής ακροδεξιάς (ΑΝΕΛ) την πρότεινε ως πρόεδρο της Βουλής και το περί ου ο λόγος πρόσωπο εξελέγη με το ρεκόρ των 235 ψήφων –και με τις ψήφους των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι)– ενώ υπήρχαν ήδη άφθονα δείγματα της κραυγαλέας ακαταλληλότητάς της.
Στην θέση του εγγυητή της ομαλής λειτουργίας του Βουλής, θέση στην οποία κατά κανόνα επιλέγεται ένας μετριοπαθής πολιτικός, ένας άνθρωπος που ελέγχει τις φρένες του τέλος πάντων, υπερψηφίστηκε, με πρωτοφανή πλειοψηφία, το by far πιο ακατάλληλο άτομο! Έκτοτε η μεγαλομανία της εκτροχιάστηκε και κατέστη ανεξέλεγκτη.
Φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία του κοινοβουλευτικού βίου της Ελλάδας, αποτελεί επί 5 μήνες ένα διαρκές και κραυγάζον σκάνδαλο. Τέτοια παρουσία στην προεδρία της Βουλής δεν υπήρξε ποτέ, ακόμα και στα χειρότερα κοινοβούλια του 20ου αιώνα παρά τις τόσες αντιδημοκρατικές εκτροπές, ούτε καν την εποχή του Διχασμού.
Οι ρουσφετολόγοι ή ανίκανοι πρόεδροι και πολιτικοί του 19ου αιώνα στις ονολογίες του Εμμανουήλ Ροΐδη (π.χ. ο συγγραφέας του Νοομέτρου Στυλιανός Κασιμάτης, πρόεδρος της Βουλής το 1875, ο οποίος «μετήρχετο εν Σύρω το επάγγελμα του γελωτοποιού») ήταν μόνον αυτό που περιέγραφε ο συγγραφέας. Δεν είχαν τα λοιπά στοιχεία ώστε να χαρακτηρίσει την προεδρία τους Απεχθή και Επονείδιστη.
Στην σημερινή πρόεδρο της Βουλής, η αλαζονεία, η αναίδεια, οι προσβολές τρίτων, η ιταμότητα, η ασέβεια, η ακατάσχετη φλυαρία, ο παραληρηματικός λόγος, η υπέρβαση του θεσμικού της ρόλου, οι λεκτικοί τραμπουκισμοί, η διαρκής έξαψη και επιθετικότητα, το μάτι που γυαλίζει, οι απειλές, η κατάχρηση εξουσίας, η μοχθηρία, η εκδικητικότητα, η κακοήθεια, οι έμμεσες απειλές, οι ανακριτικές εισαγγελικές μέθοδοι, οι πολύπλευροι βασανισμοί ανθρώπων που δήθεν «εξετάζει» –ό,τι χωρίς να το πολυσκεφτούμε θα αποκαλούσαμε μακαρθισμό, που όμως στην ουσία πρόκειται για μετενσάρκωση του διαβόητου εισαγγελέα Βισίνσκι στις περιβόητες Δίκες της Μόσχας, οι σταλινικής συλλήψεως Επιτροπές Αλήθειας κλπ., όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν κινητοποιήσει λίαν ενωρίς τα κόμματα της αντιπολίτευσης προς την κατεύθυνση της εκδίωξής της από αυτή την θέση. Δεν θα απαριθμήσουμε τα διάφορα συνεχή επεισόδια, όπως λ.χ. την θρασεία επίδειξη ασέβειας προς όλους.
Δεν θα απαριθμήσουμε εδώ τα «δίλεπτα μίσους» του Όργουελ, τα οποία στην περίπτωσή της έγιναν δίωρα, τετράωρα, οκτάωρα, δωδεκάωρα, ιδιαίτερα τις ροβεσπιερικού τύπου επιτροπές που όχι μόνο γνωρίζουν εκ των προτέρων την αλήθεια αλλά και θα την επιβάλλουν. Οργουελικής συλλήψεως αι η «Επιτροπή Αλήθειας» για το «απεχθές και επονείδιστο δημόσιο χρέος», όπως το Υπουργείο Αλήθειας στο προφητικό 1984.
Πρόσφατο κρούσμα, που θα έπρεπε να έχει ξεχειλίσει το ποτήρι, η αιμοβόρα πρόθεσή της να περάσει από «δίκη», να ξαπλώσει στην προκρούστια κλίνη της, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, την ώρα που η χώρα κυριολεκτικά καίγεται. Δηλαδή σε στιγμές που ήταν όσο ποτέ απαραίτητη η διαρκής παρουσία του στην θέση του για την εξασφάλιση ρευστότητας στις τράπεζες, για να μην καταρρεύσει τελικώς το τραπεζικό σύστημα και η χώρα.
Τις ώρες που, αν εγκατέλειπε την θέση του για να υποστεί την σαδιστική «ανάκριση», τον παραλογισμό, την εκδικητικότητα, την βαναυσότητα, μισαλλοδοξία και ασυνειδησία της εν λόγω Ζωής Βισίνσκι στην Επιτροπή Εγκλημάτων Σκέψης και Λόγου για το «έγκλημα» της δημοσιοποίησης της έκθεσης της ΤτΕ, θα έπρεπε ακριβώς γι αυτή την εγκατάλειψη θέσης να παραπεμφθεί σε αληθινή δίκη.
Αυτά όμως λίγο ενδιαφέρουν το Καύχημα της Βουλής –αν υποτεθεί ότι τα αντιλαμβάνεται. Με την άρνησή του ο Γιάννης Στουρνάρας να εγκαταλείψει το καθήκον του, την θέση του και την χώρα στο έλεος ακαταλόγιστων(;) παραφρόνων όπως ο βαλκάνιος «ροκ σταρ» και νομιζόμενο asset του πρωθυπουργού, υπουργός Οικονομικών Γ.Βαρουφάκης, προκειμένου να συμμετάσχει στο προλεταριακά σκηνοθετημένο σόου της ΠτΒ, δεν επέδειξε μόνον αξιοπρεπή και υπεύθυνη στάση (την οποία πρέπει να επαινέσουμε), αλλά ταυτόχρονα δίνει και την ευκαιρία στα κόμματα της αντιπολίτευσης να επανορθώσουν το ακατανόητο και ασύγγνωστο (γιατί δεν τους ήταν δα και άγνωστη!) ατόπημά τους να την ψηφίσουν με σταλινικά ποσοστά ως Πρόεδρο της Βουλής.
Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως έχει χαρακτηρίσει «προβληματική και οριακά θεσμική, έως αντιθεσμική την συμπεριφορά της», έχει μιλήσει για «αρρωστημένη συμπεριφορά … [που] μπορεί να προσβάλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», και ολοένα περισσότεροι διατυπώνουν προφορικά βαρύτερες κατηγορίες για τους λόγους της εν γένει απίστευτης συμπεριφοράς της. Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι λόγοι, εξευτελίζει το κοινοβούλιο σε ναό της ανοησιοαρχίας.
Όποτε βασανίζει κάποιον «εξεταζόμενο» θα περίμενε κανείς να αποχωρούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καταγγέλλοντάς την για κατάχρηση εξουσίας. Στην Εξεταστική για το Χρέος, όχι μόνο συμμετέχουν όλοι αλλά και πλειοδοτούν: «να καλέσουμε τον Στρος-Καν» προτείνει βουλευτής ενός κόμματος, «και την Λαγκάρντ» προτείνει βουλευτής άλλου κόμματος, «και τον Σόϊμπλε» λέει βουλευτής τρίτου κόμματος, «και τον Ζαν Πισανύ-Φερύ» λέει άλλος ανόητος.
Εν ολίγοις, στην λίστα όσων θα ανακρίνει η Ζωή Βισίνσκι, κατόπιν της συγκλίνουσας ανοησίας από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, περιλαμβάνονται οι Στρος-Καν, Λαγκάρντ, Τρισέ, Ντράγκι, Αλμούνια, Ρεν, Μοσκοβισί, Γιουνκέρ και δεκάδες άλλοι.
Με δυο λόγια, θα περίμενε κανείς από την αντιπολίτευση, τώρα πια, να μην συμμετέχει στον παραλογισμό της ΠτΒ, στον εξευτελισμό του θεσμού, να κάνει τα πάντα ώστε να απομακρυνθεί ή/και εκδιωχθεί από αυτή την θέση και να ακολουθηθεί η δέουσα φαρμακευτική, δηλαδή η δημοκρατική αγωγή.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί ακόμη και τώρα ότι οφείλουν να κάνουν αποχή από τις εργασίες κάθε επιτροπής μόλις η κυρία Βισίνσκι αρχίζει να εκτρέπεται και να διαταράσσει την ομαλή λειτουργία με τις συνήθειες διαταραχές.
Θα περίμενε κανείς να συμφωνήσουν στην πλήρη απομόνωσή της, να μην τής απευθύνουν τον λόγο, να μην τής απαντούν, να μην μετέχουν στις επιτροπές της και να την αγνοούν, ώσπου αυτοί που την πρότειναν να αναγκαστούν να την αποσύρουν. Αν επιμένουν να την διατηρούν στην θέση της, η μομφή και η καθαίρεση θα ήταν η λύση στο πρόβλημα της απαλλαγής του Κοινοβουλίου από αυτό το ολοκληρωτικών αντιλήψεων άτομο.
Το επεισόδιο παραβίασης του κανονισμού της Βουλής από την ίδια στις 28 Ιουνίου προκειμένου να …τιμήσει, όπως δικαιολογήθηκε, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ένα ακόμη από τα επεισόδια που δείχνουν το ποιόν της.
Τελικά το παράδοξο είναι ότι ο εν λόγω θηλυκός Βισίνσκι ασχημονεί σε μια χώρα στην οποία δεν έχει καταλυθεί ακόμη το δημοκρατικό καθεστώς, οπότε θα μπορούσε να έχει το πολιτικό τέλος του Μακάρθι, αρκεί να βρεθεί κάποιος αξιοπρεπής βουλευτής να κάνει την αρχή λέγοντάς της δημοσίως: Έχετε κάνει αρκετά. Δεν έχετε καμμία αίσθηση ευπρέπειας, επιτέλους; Δεν σάς έχει μείνει ίχνος ευπρέπειας; (“You have done enough. Have you no sense of decency, at long last? Have you left no sense of decency?”).
