του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν είναι λίγοι οι σοβαροί αρθρογράφοι που υποστηρίζουν με θέρμη ότι τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους έξι μήνες στην χώρα είναι μία συνειδητή στρατηγική επιλογή του κ. Αλέξη Τσίπρα να «ξεφορτωθεί» τα ακραία στοιχεία από το κόμμα του και στην συνέχεια, μέσα από έναν νέο –αλλά ελεγχόμενο από τον ίδιο– πολιτικό σχηματισμό, να προχωρήσει σε εκλογές, με την ελπίδα ότι θα προκύψει μία υπό τον ίδιο κυβέρνηση ευρείας συμμετοχής, η οποία θα πραγματοποιήσει στην χώρα τις πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις (που θα έπρεπε να έχουν γίνει από το 1979 και μετά!).
Σοβαροί Έλληνες επιχειρηματίες με τους οποίους μιλήσαμε, καθώς και κορυφαίοι Ευρωπαίοι παρατηρητές, υποστηρίζουν την άποψη αυτή και μάλιστα υπερθεματίζουν –κυρίως οι Ευρωπαίοι. Μερικοί από αυτούς μάς υπογράμμισαν ιδιαιτέρως ότι, στο πλαίσιο της τακτικής «δημιουργικής υποκρισίας» που εφαρμόζει κατά καιρούς, η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να στηρίξει μία νέα υπό τον κ. Αλ. Τσίπρα κυβέρνηση, απαλλαγμένη όμως από ανθρώπους που ύβριζαν και υβρίζουν την Ευρώπη.
Στο επίπεδο αυτό φημολογείται ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει αναλάβει να στηρίξει με επενδυτικά σχέδια μία νέα και απαλλαγμένη από ιδεοληψίες υπό τον κ. Τσίπρα κυβέρνηση, αρκεί βέβαια η τελευταία να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της. Αν αυτό συμβεί, έγκυρες πληροφορίες μας λένε ότι, υπό την πίεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα γίνει αρκετά «φιλική» προς την Ελλάδα, με άμεσο στόχο την τόνωση της ανάπτυξης.
Ωστόσο, πέρα από τις παραπάνω καλές προθέσεις και τους ευσεβείς πόθους που εκφράζουν κάποιοι επώνυμοι Έλληνες επιχειρηματίες ότι «μόνον μία αριστερή κυβέρνηση μπορεί να πραγματοποιήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις», υπάρχει και η πραγματικότητα –η οποία συνήθως απέχει αισθητά από τις κυρίαρχες αντιλήψεις που αλλάζουν ή παρερμηνεύουν τα στοιχεία που την συγκροτούν. Πριν λοιπόν αρχίσει η πραγματοποίηση κάποιων σεναρίων –που για την ώρα παραμένουν επί χάρτου– θα πρέπει να δούμε μερικά στοιχεία της πραγματικότητας που μάς περιβάλλει.
Έστω ότι ο κ. Τσίπρας κάνει την ζητούμενη από τους εταίρους μας «μνημονιακή» στροφή. Υπογράφει έτσι την περίφημη συμφωνία, η οποία εγκρίνεται και από την Βουλή. Με ποιους ανθρώπους θα εφαρμοστεί αυτή η όντως σκληρή συμφωνία, όταν μετά το πέρασμα Βαρουφάκη η οικονομία βρίσκεται ήδη σε ύφεση και αντιμετωπίζει μία πρωτόγνωρη για τα τελευταία 40 χρόνια κρίση ρευστότητας;
Συνεπώς, με βάση την πραγματικότητα της οικονομίας, το πιθανότερο σενάριο είναι η μη εφαρμογή της συμφωνίας και η αναζήτηση μιας άλλης. Αυτήν την τελευταία, όμως, ποιος ή ποιοι θα την ζητήσουν; Ποιος ή ποιοι θα την διαπραγματευτούν και υπό ποιες κοινωνικές συνθήκες; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το αντιμνημονιακό μένος –που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας καλλιέργησε για να αναρριχηθεί στην εξουσία– είναι τεράστιο στην χώρα, τροφοδοτείται δε δεόντως και από το περίφημο «λόμπυ της δραχμής», το οποίο κάθε άλλο παρά ανενεργό είναι.
Κατά συνέπεια, ο νυν πρωθυπουργός έχει πολλά εσωτερικά μέτωπα που τού απαγορεύουν να ασχοληθεί σοβαρά και υπεύθυνα με την διακυβέρνηση της χώρας. Ακόμα χειρότερα, ένα από τα μέτωπα αυτά, της δραχμής, με αφορμή τους κεφαλαιακούς ελέγχους και τα δραματικά προβλήματα της τραπεζικής αργίας, καλλιεργεί τον τελευταίο καιρό προς κάθε κατεύθυνση την «ιδεολογία της δραχμής», με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να είναι αυτοπαγιδευμένος σε μία ρητορική την οποία και ο ίδιος σε κάποια φάση χρησιμοποίησε κατά κόρον.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μπροστά σε μία κατάσταση που θυμίζει μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, έχουμε την αίσθηση ότι τελικά ο κ. Αλέξης Τσίπρας, για να απεγκλωβιστεί από την δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα επιλέξει την πρόταση του Γερμανού υπουργού κ. Σόϊμπλε για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Αυτό, όμως, θα το πράξει όχι με τους όρους του κ. Παν. Λαφαζάνη και του κ. Γ.Βαρουφάκη, αλλά με τους δικούς του –που θα είναι πιο κοντά στην γερμανική συνταγή.
Είμαστε δε βέβαιοι ότι για την υλοποίηση του στόχου αυτού ο πρωθυπουργός θα ζητήσει και την συνδρομή νέων στελεχών και πολιτικών, διότι μόνον έτσι θα μπορέσει να αναληφθεί το τιτάνιο έργο αναμόρφωσης της χώρας και στην ουσία επανίδρυσης της οικονομίας της. Μόνον το κόστος μίας προσωρινής εξόδου από την ευρωζώνη ίσως πείσει τον «πιο έξυπνο λαό του κόσμου» ότι με δανεικά δεν γίνεται να συμμετέχει σε λέσχες πλουσίων. Παράλληλα δε, αυτός «ο έξυπνος λαός» θα δοκιμάσει και την γλύκα του υπαρκτού πλέον σοσιαλισμού –και κάποιοι θα καταλάβουν ποιο κόστος έχει η ψήφος προς φαιοκόκκινα μορφώματα που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.
«Μέχρι τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να καλύψουμε την χαμένη απόσταση και να βγούμε από το μνημόνιο. Σήμερα, όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα ούτε θέλει, ούτε μπορεί να εφαρμόσει το τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο, το οποίο είναι –με δική της ευθύνη– εξαιρετικά δύσκολο και οδυνηρό. Εάν κρίνουμε από την απροθυμία πολλών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουν την κυβερνητική ηγεσία και την προσπάθεια της τελευταίας να καθυστερήσει κατεπείγοντα μέτρα, αυξάνονται θεαματικά οι πιθανότητες να δικαιωθεί ο κ. Σόϊμπλε, που προτείνει την προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη», τονίζει ο ευρωβουλευτής της ΝΔ κ. Γιώργος Κύρτσος –και σίγουρα η παρατήρησή του δεν είναι τυχαία. Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι ανταποκρίνεται σε μία καυτή πραγματικότητα, η οποία είναι στην πόρτα μας.
