του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πάλι λάθος έκανε ο άνευ χαρτοφυλακίου υπουργός κ. Αλέκος Φλαμπουράρης. Η πρόεδρος της Βουλής (ΠτΒ) κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου (θυγατέρα του Νίκου Κωνσταντόπουλου και της Λίνας Αλεξίου) δεν χρειάζεται φροϋδική ανάλυση. Το προφίλ της, όπως σε μεγάλο βαθμό το περιέγραψε και ο Μαν. Βασιλάκης στο Athens Review of Books (ARB) είναι ένα μείγμα που ανταποκρίνεται στα κριτήρια του Φ. Κάφκα και του Τζ. Όργουελ, με την προσθήκη ισχυρών δόσεων ιεροεξεταστικής κοσμοαντίληψης. Είναι δε και απολύτως ξεκάθαρο πλέον ότι η ΠτΒ, πέρα από νομικές σπουδές, θα πρέπει να ακολούθησε και ολοκληρωτικού τύπου τεχνικές επικοινωνίας –γεγονός, βέβαια, που δίνει και ιδιαίτερη διάσταση στην πολιτική της παρουσία και στις προοπτικές της.
Μία τεχνική που η κυρία Ζ. Κωνσταντοπούλου διδάχθηκε στις ΗΠΑ, είναι αυτή του filibustering. Όπως ανέφερε και η Εστία στο κύριο άρθρο της την 12η Αυγούστου, ο παραπάνω όρος «εισήχθη στην παγκόσμια κοινοβουλευτική διάλεκτο στα μέσα του 19ου αιώνος και αναφέρεται στα τερτίπια που μετέρχονται βουλευτές για να καθυστερήσουν ή και να ματαιώσουν την ψήφιση νόμων. Συνήθης πρακτική είναι η εγγραφή τεράστιου αριθμού ομιλητών, η μεγάλη διάρκεια των αγορεύσεων, οι συνεχείς παρεμβολές και η κατάθεσις πολλών τροπολογιών, ώστε να παρατείνεται η κοινοβουλευτική διαδικασία, να εκπνέουν οι προθεσμίες και να τινάζεται το νομοθετικό έργο στον αέρα. Σημειωτέον ότι ο όρος filibuster προέρχεται από το ισπανικό filibustero που σημαίνει “πειρατής” ή “ληστής”. Χρησιμοποιείται δε στην κοινοβουλευτική διάλεκτο, προδήλως επειδή όσοι καταφεύγουν στην πρακτική αυτή στην πραγματικότητα “κλέβουν” κοινοβουλευτικό χρόνο και προσπαθούν να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων με τρόπο “πειρατικό”».
Είναι δηλαδή σαφές ότι πρόκειται για μία βαθύτατα προκλητική αντιδημοκρατική και αντικοινοβουλευτική πρακτική, την οποία η ΠτΒ εφαρμόζει κατά κόρον επικαλούμενη την …δημοκρατία! Την οποία, βέβαια, και χλευάζει κατάμουτρα. Ενισχύει δε αυτή της την πρακτική με μία ακατάσχετη τυπολατρική λογοδιάρροια, από την οποία κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτε –πλην όμως, τής είναι χρήσιμη για να περάσει στο ευρύ κοινό συνθήματα, ύβρεις, υπονοούμενα και ψεύδη. Με άλλα λόγια, η τακτική της εμπλουτίζεται και με οργουελιανά στοιχεία, τα οποία χρησιμοποιούνται για να μετατρέψουν τις ιδέες της ΠτΒ σε πίστη –προφανώς γιατί η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει ευρύτερες πολιτικές «φιλοδοξίες», τόσο για την Ελλάδα όσο και για την δημοκρατία.
Πριν τον Τζωρτζ Όργουελ, ο «μαιτρ» της ολοκληρωτικής επικοινωνίας Γ. Γκαίμπελς είχε καταλάβει σε όλες τις διαστάσεις της την δύναμη της Προπαγάνδας, όταν διαπίστωσε ότι οι ιδέες αυτές καθ’ εαυτές, οποιαδήποτε και αν είναι η πραγματική τους αξία, δεν κατέκτησαν ποτέ μόνες τους τον κόσμο. Ο Χίτλερ έλεγε «η ιδέα δεν έχει αξία παρά μόνον αν μετατραπεί σε πολιτική και αγωνιστική πίστη, σαφώς καθορισμένη, αυστηρά οργανωμένη, με ανθρώπους αποφασισμένους και εμψυχωμένους από ένα μοναδικό δόγμα και μια ενιαία θέληση». Απήχηση της αλήθειας αυτής αποτελεί η τακτική της ΠτΒ να χρησιμοποιεί και μία εκτός τόπου και χρόνου φραστική βία, προεξοφλώντας την ευγένεια και ανοχή του συνομιλητή της.
Για παράδειγμα, στα τελευταία της γελοία σόου στη Βουλή –την οποία, είναι πλέον ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι θέλει να εξευτελίσει– η ΠτΒ χρησιμοποίησε απίθανα υπονοούμενα, γεμάτα κακία και δόλο, κατά των συναδέλφων της Γιώργου Σταθάκη, Ευκλείδη Τσακαλώτου και Νίκου Φίλη –οι οποίοι και δεν τής απάντησαν γιατί δεν ήθελαν να πέσουν στην παγίδα της απώλειας χρόνου.
Επίσης, απαντώντας επί 10 λεπτά σε μία παρατήρηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη για τους 40.000 πολίτες που θέλουν την αποπομπή της από το αξίωμά της, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, για λόγους τηλεοπτικής αγυρτείας, αντί να απαντήσει επί του θέματος άρχισε να ομιλεί για το θέμα της Siemens, για τα «λαμόγια δημοσιογράφους» με ειδική αναφορά στην εφημερίδα Καθημερινή και τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ, καταλήγοντας σε υπονοούμενα εις βάρος του βουλευτή της ΝΔ.
Ήταν φανερή η πρόθεση της ΠτΒ να προκαλέσει τους συναδέλφους της βουλευτές σε μία επιχείρηση ανταλλαγής άνευ σημασίας απόψεων, με μοναδικό στόχο την καθυστέρηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Επίσης, είναι πλέον απροκάλυπτη η επιδίωξη της κυρίας Κωνσταντοπούλου να καλλιεργήσει, κατά οργουελιανό τρόπο, το μίσος στην ελληνική κοινωνία, εμφανιζόμενη παράλληλα η ίδια ως ο αμείλικτος διώκτης παντός κακού και προστάτις όλων των αδυνάμων. Ωστόσο, στην ακατάσχετη λογοδιάρροιά της –η οποία, για λόγους προπαγανδιστικούς, είναι και τυποποιημένη– η ΠτΒ ουδέν προτείνει ως λύση στα προβλήματα του λαού. Απλώς, πιστή στις μεγάλες αρχές της ολοκληρωτικής προπαγάνδας, μεταφέρει στο κοινό μίσος, απειλές, φόβο και κατασυκοφάντηση με υπονοούμενα.
Όταν η ΠτΒ κάνει λόγο για επονείδιστο χρέος και άλλα παρόμοια, στόχο έχει να αποτρέψει το άτομο από το να εξετάσει τις συνέπειες και τις αιτιώδεις σχέσεις ενός σοβαρού θέματος, που είναι ο παγκόσμιος δανεισμός κρατών και επιχειρήσεων. Έτσι, αν θεωρήσουμε ότι η αιτιότης είναι παραγωγός της νοητικής διαδικασίας, στην ουσία η ΠτΒ δεν επιδιώκει τίποτε περισσότερο από την συλλογική αποβλάκωση.
Συμπερασματικά, η ΠτΒ, επιδιώκοντας την τεχνητή επιβολή του εντοπισμού της προσοχής στην ηθελημένη άποψή της, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πτύει επί της γνώσεως. Και το γεγονός αυτό, σε μία εποχή που η γνώση αποτελεί κορυφαία πρώτη ύλη και η απόκτησή της ύπατο ανθρώπινο δικαίωμα, σίγουρα μάς παραπέμπει σε μορφές ολοκληρωτισμού του 21ου αιώνα.
