Μνημόνιο τέταρτο

του Γεώργιου Κ. Στεφανάκη*

Ι. Διακομματικώς (και πάλι) το δημόσιο χρέος επισημαίνεται ως  κεντρικό μας πρόβλημα. Βαρύτατο είναι το λάθος. Το χρέος δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα του προβλήματος. Πρόβλημα είναι: η χρόνια ελλειμματική λειτουργία του κράτους (!!!).

ΙΙ.  Η ευρωζώνη είναι ένωση – ανεξαρτήτων – κρατών. Φιλοδοξεί να επιβληθεί διεθνώς  δια προϊόντων παραγωγής της, “made in europe”. Εργαλείο (αναντικατάστατο) των επιδιώξεων είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Άρα, αυτονοήτως, απαγορεύονται κρατικές  ενισχύσεις μεταξύ των μετεχόντων κρατών. Νοθεύεται δι΄αυτών ο ανταγωνισμός, εις βάρος των μη ενισχυομένων.

ΙΙΙ. Η Ελλάς πέρασε στην ευρωζώνη δι΄απάτης. Και, πάντως, ουδέποτε κατάφερε να εγκληματισθεί εκεί. Η βαρύτατα ελλειμματική οικονομία μας αποτέλεσε ανέκαθεν συστηματική παράβαση των ευρωπαϊκών μας  δεσμεύσεων. Επί πλέον ανέδειξε και χρέος υπερβολικό. Οι αγορές έπαυσαν να το χρηματοδοτούν. Βρεθήκαμε χωρίς ευρώ. Είμεθα ήδη και χωρίς παραγωγική βάση. Ουδέν, ουσιαστικά, εδώ παράγεται. Δεν συνεχόμεθα, άρα, προς την ευρωπαϊκή παραγωγή. Δεν κατασκευάζουμε ούτε εξαρτήματα. Ουσιαστικά έχουμε αποσχισθεί της ευρωζώνης. Έχουμε αυτοαποβληθεί (!). 

IV. Εκ λόγων ευρύτερης σκοπιμότητας οι εταίροι μας στήριξαν δια των μνημονίων. Τρία υπογράψαμε. Προκοπή δεν είδαμε. Στην αρχή της κρίσης δεν είχαμε ευρώ. Σήμερα δεν έχουμε ούτε τράπεζες. Οι τελευταίες είναι κλειστές για τους πελάτες, στους οποίους δεν επιστρέφουν τις καταθέσεις τους (!!!).

Από 17 Σεπτεμβρίου ‘14 ο Επίτροπος κ. Katainen μας γνώρισε πως  οι Έλληνες , ενόσω  τελούν υπό μνημόνιο, δεν απολαμβάνουν (και) της   “Χάρτας” των δικαιωμάτων όλων των λοιπών Ευρωπαίων. Είμεθα, άρα,  εκτός Ευρώπης και πολιτισμικά.

V. Τεχνικώς ποικίλουν οι θέσεις των πιστωτών έναντι του χρέους. Το Δ.Ν.Τ. αδυνατεί να  χρηματοδοτεί μη βιώσιμα χρέη. Δυσκολεύεται, άρα, να διατηρηθεί στο ελληνικό πρόγραμμα. Οι εταίροι αδυνατούν να χαρίσουν. Απαγορεύονται οι κρατικές ενισχύσεις. Άλλωστε, εάν αρχίσουν χαρίσματα θ΄ακολουθήσουν και άλλοι. 

Φραστικές αποκλίσεις  στις επί μέρους ανακοινώσεις στερούνται αξίας. Ούτως ή άλλως όλοι, τελικώς, συμφωνούν στο κρίσιμο. Ότι, δηλαδή, εάν δεν κοπούν τα ελλείμματα  στερείται νοήματος η συζήτηση. Είναι σαφές: Εάν διατηρηθούν τα ελλείμματα θα συνεχίσει να παράγεται χρέος (!!!). Και χώρα μη ελέγχουσα  τα χρέη της,  τελικώς, αδυνατεί (και) να παραμείνει στην Ευρωζώνη.

VI. Ο κύκλος κλείνει σ΄εμάς. Οφείλουμε να εξορθολογίσουμε την οικονομία. Απαιτείται εμπέδωση του αυτονόητου. Ότι, δηλαδή, η οικονομική ελευθερία δεν είναι μόνον δομικό στοιχείο της Ευρωζώνης. Είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της Οικουμένης. Διέπει και την κομμουνιστική Κίνα.

VII. Το κεφάλαιο είναι μοχλός ανάπτυξης. Δεν αιχμαλωτίζεται. Αποκλειστικώς θέλγεται. Και το κυνηγούν πολλοί.

Αν η Ελλάς συνεχίσει την υπερφορολόγηση, θα στεγνώσει, εντελώς, από χρήμα. Θα προϋπολογίζει διαρκώς πολλά. Θα εισπράττει, μονίμως, ελάχιστα. Εξ αδήριτης ανάγκης θα ζητήσει και τέταρτο μνημόνιο. Όμως, τότε, θα έχει (κατά κοινή συνείδηση) απομονωθεί ως η μόνη απροσάρμοστη. Έτσι είναι αμφίβολο εάν το τέταρτο μνημόνιο θα της χορηγηθεί.

Η διαρκής συζήτηση περί χρέους θα έχει πείσει όλους πως όσα περισσότερα δίνουν, τόσα περισσότερα χάνουν.

Η περί χρέους συζήτηση δεν βοηθά. Βλάπτει (!).

*www.gkstefanakis.gr