Το Εθνικό μας Σύνδρομο

του Ηλία Καραβόλια

 

Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι σφάλλει στην επιλογή του, τότε ψάχνει πάντα κάπου αλλού τους φταίχτες. Συνωμοσίες ξένων συμφερόντων με πρόθυμους δικούς μας πολιτικούς, δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Έλληνας δεν αποδέχεται εύκολα ότι ψήφισε λάθος (όπως δεν αποδέχεται ότι παντρεύτηκε λάθος σύντροφο, ότι άνοιξε λάθος μαγαζί, αγόρασε λάθος προϊόν, επέλεξε γενικά κάτι που δεν ήταν ορθολογικό).

Αυτή η μη αποδοχή της ανορθολογικής επιλογής χαρακτηρίζει την χώρα εδώ και δεκαετίες.

Έτσι λοιπόν και η επιλογή του 20% των Ελλήνων πριν ένα μήνα( σημ: αυτό είναι το πραγματικό ποσοστό) να δώσουν δεύτερη ευκαιρία στην κυβέρνηση (που κατάφερε σε λίγους μήνες να μας κλείσουν την δανεική ρευστότητα οι Ευρωπαίοι και να μας ξαναδώσουν θανατηφόρο δάνειο) φαίνεται ότι ίσως και να αποτελεί τελικά προϊόν ταξικού μίσους. 

Η χώρα έχει διχοτομηθεί σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν-και συνεπώς δεν τους νοιάζει αν αυξάνονται τα χρέη τους - και σε αυτούς που στενάχωρα βλέπουν να απαξιώνεται ότι δημιούργησαν και συνεχώς να αυξάνονται οι οφειλές και το κόστος ζωής . Όσοι δε έχουν παιδιά και πασχίζουν να τα μεγαλώσουν αξιοπρεπώς, αρχίζουν μέσα τους και νιώθουν τρόμο, ανασφάλεια, απόγνωση.

Και όμως ο σπόρος του ταξικού μίσους έχει ήδη απλωθεί στην χώρα. Στο συλλογικό υποσυνείδητο επιβιώνουν πλέον μόνο οι έχοντες. Ένα κύμα κοινωνικού αυτοματισμού, μια νέα βιοπολιτική δαρβινισμού (''όποιος δεν εξελίσσεται πεθαίνει'') στρώνει το έδαφος για καταστάσεις ζούγκλας. 

Η Ελλάδα γίνεται πλέον βαλκανικό κράτος με έντονες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, με πολίτες διαφορετικών κατηγοριών και βιοτικού επιπέδου.

Είναι σαν να έχει γίνει κοινά αποδεκτό ότι ''όποιος πλούτισε, πλούτισε'' και έχει ο θεός για τους υπόλοιπους. Πρόκειται για μια ανεστραμμένη εκδοχή του ενοχικού συνδρόμου. Ο καθένας θα θεωρεί υπεύθυνο τον Άλλο για το κακό που συμβαίνει σε όλους. Η συλλογικότητα πάει περίπατο και η λογική 'ο σώζων εαυτόν σωθήτω'' θα επικρατεί σε μια κοινωνία που εύκολα μετατρέπει την πίστη της σε βολικό καταφύγιο σωτηρίας.

Επικίνδυνα εμφυλιοπολεμικά ένστικτα- που έμεναν θαμμένα στην μεταπολίτευση -ξυπνούν επικίνδυνα και ο τόπος οδηγείται σε μια πολιτική παρακμή λόγω ιδεολογικών διαφορών που ουδεμία σχέση έχουν με την ζοφερή πραγματικότητα( πόσο ''αριστερό'' είναι άραγε να κόβεις συντάξεις, να αυξάνεις τέλη και φόρους με πρόσχημα την σωτηρία της χώρας;).

Αντιπολίτευση σοβαρή δεν υπάρχει και πολύ δύσκολα θα συγκροτηθεί ισχυρό μέτωπο ανατροπής του τωρινού πολιτικού σκηνικού. Την ίδια ώρα που υπογείως ξαναζωντανεύουν οι διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς- Αριστεράς, εξομοιώνονται όλο και περισσότερο-λόγω Μνημονίων- όλες οι πολιτικές παρατάξεις.

Δυστυχώς η νέα γενιά απέχει χαρακτηριστικά και ψάχνει διέξοδο με τάσεις φυγής ενώ οι αγανακτισμένοι του 2011 έχουν γίνει απεγνωσμένοι και αδιάφοροι πλέον πολίτες. Οι πλατείες αντικαταστάθηκαν απo τις αναρτήσεις στο facebook. Και όσοι ρομαντικοί πιστεύουν ότι θα ξυπνήσει το 45% των Ελλήνων που απείχαν από τις τελευταίες εκλογές ,μάλλον αμελούν ότι υπάρχει πιθανότητα αυτό το ποσοστό να αυξηθεί δραματικά. ''Απέχω'' για τον Έλληνα σημαίνει ότι ''την ευθύνη την φέρει ο Άλλος, όχι εγώ...''