του
Ηλία Καραβόλια
Γνωρίζουμε πλέον ότι πολλοί traders πόνταραν απροκάλυπτα σε «ασύμμετρα» στοιχήματα: πχ, ότι τα ομόλογα στεγαστικών δανείων που δόθηκαν στην Καλιφόρνια θα απέδιδαν χειρότερα από τα αντίστοιχα που είχαν δοθεί στο Τέξας, ή ότι τα επίσης ενυπόθηκα ομόλογα που εξέδιδαν JP Μorgan και Wells Fargo, θα απέδιδαν καλύτερα από αυτά που εξέδιδαν Goldman Sachs και Lehman Brothers.
Όποιοι, έστω και λίγο, έχουν μυηθεί στον «αληθινό κόσμο» (Manhattan, City of London) των συναλλαγών στα χρηματιστήρια πάσης φύσεως, ξέρουν ότι ένας μικρός αριθμός παιχτών που βάζουν μεγάλα στοιχήματα σε μικρής πιθανότητας ενδεχόμενα, κρύβει από πίσω του έναν ακόμη μικρότερο αριθμό παιχτών, για τους οποίους αυτά τα στοιχήματα γίνονται έμμονη ιδέα.
Έτσι λοιπόν μια μερίδα παιχτών που αγνοούσε τι θα συμβεί από τις μεμονωμένες πράξεις τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην ευρύτερη οικονομία, επένδυαν στην ουσία ενάντια σε αυτό το σύστημα, και φυσικά με υπερβολικά μεγάλα πλασματικά ποσά( μόχλευση) σε σύγκριση με τα πραγματικά κεφάλαια τους, νομίζοντας ότι είχαν φθηνά μέσα προστασίας( CDOs,CDS) από την μακρινή πιθανότητα καταστροφής.
Όταν η τιμή ενός κρατικού ομολόγου εξαρτάται από ένα επερχόμενο γεγονός που η ημερομηνία του είναι γνωστή (εκταμίευση δόσης, σύνοδος κορυφής, υπογραφή δανειακών συμβάσεων κ.α) τότε χρησιμοποιείς την δικλείδα ασφαλείας LOAP (Long Term Bond Anticipation Security), δηλαδή αγοράζεις ένα ομόλογο ,σε συγκεκριμένη τιμή, για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι το γεγονός.
Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο: Στις αγορές χρήματος, μόχλευσης και στοιχημάτων, δεν ποντάρει εύκολα στην υπερβολική βεβαιότητα για εγγενώς αβέβαια πράγματα.
Έτσι, ενώ οι περισσότεροι αναλυτές διεθνώς βιάστηκαν τέλη του 2009 και αρχές του 2010 να θεωρήσουν «βέβαιο γεγονός'» το ελληνικό default, οι έξυπνοι παίχτες κατάλαβαν ότι έπρεπε να το μετατρέψουν στο ακριβώς. αντίθετο( αβέβαιο).
Κοινώς, εκτόξευσαν τον κίνδυνο για το δελεαστικό outsider (ελληνικό ομόλογο), αλλά το κράτησαν ζωντανό (ετοιμοθάνατο για την ακρίβεια), ώστε να «πουλάνε» το εμφανώς φθηνό δικαίωμα να κινηθούν ανάποδα από το όποιο ενδεχόμενο συμβεί (κούρεμα ή πιστωτικό γεγονός).
Από: Athanase Papandropoulos
