του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Από την βιασύνη του κ. Γ.Α.Παπανδρέου να γίνει πρωθυπουργός, ως φαίνεται ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν διδάχθηκε τίποτα. Έτσι, πριν ένα έτος εκβίασε πρόωρες εκλογές με ποιον σκοπό, τελικά; Πίστεψε ότι θα καταργούσε τα μνημόνια; Είχε την αίσθηση ότι θα άλλαζε την Ευρώπη επειδή θα την έκανε «ντα» ο κ. Βαρουφάκης; Τίποτε από όλα αυτά.
Απλώς, ο κ. Αλ. Τσίπρας έπεσε θύμα ιδεοληψιών και κάποιων συμβούλων που τού έλεγαν ότι, μπροστά στον κίνδυνο «αποσταθεροποιήσεως» της ευρωζώνης, οι Ευρωπαίοι θα τού έκαναν όλα τα χατίρια γιατί είχαν βαρεθεί τα διάφορα παιχνίδια του κ. Αντώνη Σαμαρά. Τον έπεισαν, δηλαδή, ότι οι Ευρωπαίοι τον ήθελαν για να μπορέσουν να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα. Επίσης, κάποιοι είχαν επισημάνει στον κ. Τσίπρα ότι ορισμένες χώρες θα ήσαν στο πλευρό του γιατί ήθελαν να «σπάσουν τον τσαμπουκά» της κυρίας Μέρκελ και, από την άποψη αυτή, ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός ήταν «το καταλληλότερο πρόσωπο για να παίξει αυτόν τον ρόλο».
Με βάση λοιπόν τις εικασίες αυτές, συν τις αρλουμπολογίες των κ.κ. Λαφαζάνη και άλλων παλαιοκομμουνιστών, ο κ. Τσίπρας, αφ’ ενός, ενεπλάκη σε μία πολιτική περιπέτεια αμφιβόλου εκβάσεως για τον ίδιο και, αφ’ ετέρου, ενέπλεξε την χώρα σε καταστάσεις διόλου ευχάριστες.
Πριν απ’ όλα, στους δώδεκα μήνες «αριστερής» διακυβερνήσεως με ένα κόμμα που στην Ευρώπη θεωρείται ευρωσκεπτικιστικό, η Ελλάδα έχασε πολλά από τα διπλωματικά της ερείσματα και επέτρεψε στους εταίρους μας να εντοπίσουν και να μελετήσουν όλες τις στρεβλώσεις και τις ανεπάρκειες της οικονομικής και πολιτικο-κοινωνικής ζωής της χώρας.
Τα διάφορα non papers που κυκλοφορούν για την χώρα στα κοινοτικά παρασκήνια κάθε άλλο παρά ευνοϊκά είναι. Και δεν χωρά πλέον καμιά αμφιβολία ότι το περιεχόμενό τους επηρεάζει αρνητικά τόσο τις δυνατότητες αναπτύξεως της οικονομίας μας, όσο και την γενικότερη επενδυτική ψυχολογία. Από την άλλη πλευρά, εκτρέφονται και φαινόμενα κερδοσκοπίας που για το κύρος της Ελλάδας είναι καταστροφικά.
Από αυτή την οπτική γωνία, το θέαμα μίας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να εμφανίζεται συνεχώς ως επαιτούσα, επικαλούμενη την «αλληλεγγύη» των εταίρων της –από τους οποίους έχει αποσπάσει επιδοτήσεις και δάνεια σχεδόν ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ– κάθε άλλο παρά τιμή περιποιεί για τον κάθε σοβαρό πολίτη αυτής της χώρας. Ιδιαίτερα δε όταν από κάποιες χώρες μέλη (Σλοβακία, Κροατία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Μάλτα) η Ελλάδα, παρά την πτώχευσή της, παραμένει πλουσιότερη, αλλά απελπιστικά αντιπαραγωγική. Και, ασφαλώς, κάθε άλλο παρά τιμητικά ήσαν για την χώρα τα καραγκιοζιλίκια του κ.Βαρουφάκη.
Ο τελευταίος, αντιθέτως προς τα σχόλια που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, προφανώς από μηχανισμούς επικοινωνιακής προπαγάνδας, δεν εξόργισε πολλούς συναδέλφους του λόγω των γνώσεών του και την επίδειξή τους. Κάθε άλλο. Ο κ. Γ. Βαρουφάκης εξόργισε, πρώτον, για τις επιδείξεις βαθύτατης περιφρονήσεως θεσμών και ανθρώπων, την οποία καταχρηστικά χρησιμοποίησε, και, δεύτερον, για την προκλητική άγνοιά του πάνω σε θέματα του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ακόμα χειρότερα, όταν άρχισε να μην σέβεται και τους θεσμικούς κανόνες των συνεδριάσεων στις οποίες συμμετείχε, παραβιάζοντας και τον απόρρητο χαρακτήρα τους, το ποτήρι ξεχείλισε.
Η ζημιά για την χώρα ήταν και παραμένει τεράστια. Διότι, πέρα από τους ομολόγους του, η προσβολή επίσης Ευρωπαίων τεχνοκρατών με γνώσεις και πείρα δεν είναι μία υπόθεση που εύκολα μπαίνει στο αρχείο. Ιδιαίτερα δε όταν αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές με Έλληνες υπουργούς –και όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα λοιπά, στην σημερινή Ευρώπη η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάθε άλλο παρά θετική είναι, τόσο για την εικόνα της χώρας όσο και για την φερεγγυότητα της ελληνικής αριστεράς. Οι μεν ευρωπαϊστές της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς βλέπουν με μεγάλη καχυποψία αυτή την συνεργασία, η δε ευρωπαϊκή αριστερά (που δεν ξεπερνά σε δύναμη το 7%) ανέχεται με μεγάλη δυσφορία τις πολιτικές του κ. Αλέξη Τσίπρα, οι οποίες ανεπισήμως δέχονται κριτικές –που, βεβαίως, στην Ελλάδα δεν γίνονται πάντα γνωστές.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι προσπάθειες κάποιων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσουν στενότερους δεσμούς με σοσιαλδημοκράτες και παράγοντες της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι δύσκολες και χωρίς το απαραίτητο υπόβαθρο εμπιστοσύνης. Συμπερασματικά, λοιπόν, το 2015 υπήρξε έτος παθών για την χώρα και, ως φαίνεται, οι ζημιές που έγιναν σε ποικίλα επίπεδα δεν θα αποκατασταθούν τόσο εύκολα όσο θέλουν να δείξουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της κυβερνήσεως.
