του
Νίκου Ευθυμιάδη*
Εδώ και αρκετό καιρό τα ΜΜΕ προβάλλουν το αγροτικό θέμα, κυρίως ως πρόβλημα και ελάχιστα ως ευκαιρία αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που πρέπει να εφαρμοστούν σε έναν από τους δύο μεγαλύτερους πυλώνες ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας.
Κατά την γνώμη μου, μάλιστα, η αγροτική οικονομία αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή πλούτου για την Ελλάδα (ίσως περισσότερο και από το πολύτιμο τουριστικό προϊόν μας), καθώς ελάχιστα επηρεάζεται από γεωπολιτικές ανακατατάξεις και έκτακτα γεγονότα, ενώ αντίθετα έχει τα χαρακτηριστικά της σταθερής και βιώσιμης ανάπτυξης με μεγάλο χρονικό ορίζοντα και συνέργειες στην εξωστρέφεια της ελληνικής βιομηχανίας και του διεθνούς εμπορίου της χώρας μας.
Η αλήθεια είναι ότι προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας ξοδεύτηκαν πάνω από 100 δισεκατομμύρια κοινοτικές επιχορηγήσεις, χωρίς να έχουν αξιοποιηθεί όπως έπρεπε, με συνέπεια να μην εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες και τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που προσφέρουν, σκανδαλωδώς, οι ευνοϊκές εδαφοκλιματικές συνθήκες της Ελλάδας αλλά και η εξυπνάδα και το δημιουργικό μυαλό των Ελλήνων αγροτών που ασχολούνται με την πρωτογενή παραγωγή.
Αντί μεταρρυθμίσεων και σοβαρής μελέτης του αγροτικού τομέα, ακούμε κυρίως ότι «οι αγρότες ζεσταίνουν τις μηχανές των τρακτέρ τους για να διχοτομήσουν» την Ελλάδα μας, κάτι που σίγουρα δεν αποτελεί τον στόχο της διαμαρτυρίας τους.
Αν εξαιρέσει κανείς τις ακραίες φωνές που εξαργυρώνουν προσωπικά πολιτικά τους προνόμια και δεσμεύσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυραίων αγροτών αισθάνεται ότι εμπαίζονται λόγω έλλειψης συγκεκριμένης και μακροχρόνιας πολιτικής με καθαρούς στόχους και ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος που να ανταμείβει τους πραγματικούς κατ’ επάγγελμα αγρότες και να αποθαρρύνει τους πολυάριθμους κατ’ επίφαση αγρότες που σήμερα βρίσκονται πολύ μακριά από την ελληνική πρωτογενή παραγωγή και «συνωστίζονται» σε άσχετους με την γεωργία επαγγελματικούς κλάδους.
Δεν νομίζω ότι οι Έλληνες αγρότες θα είχαν αντίρρηση να συμμετέχουν, στο μέτρο που τους αναλογεί, στους φόρους του καθαρού τους εισοδήματος ή στην κοινωνική τους ασφάλιση, αν ταυτόχρονα διαπίστωναν έμπρακτα την ύπαρξη πολιτικών για δικαίωση των όσων επιμένουν να καλλιεργούν την ελληνική γη και για αποθάρρυνση έως τιμωρία όσων επέλεξαν να σταδιοδρομήσουν σε τελείως διαφορετικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Η Ελλάδα έχει εκπληκτικές δυνατότητες να παράγει αγροτικά προϊόντα υψηλής ποιότητας, ενώ το ανθρώπινο κεφάλαιό της, οι αγρότες αλλά και οι μεταποιητές αγροτικών πρώτων υλών, έχει πλέον πλήρη επίγνωση των μεγάλων αλλαγών στην διεθνή αγορά και κυρίως των διαφορετικών αναγκών στην υγιεινή και ασφάλεια των καταναλωτών σε όλο τον κόσμο. Η μεσογειακή, ή ακόμα καλύτερα η ελληνική, διατροφή παρουσιάζει τεράστιες δυνατότητες διάδοσής της στην παγκόσμια αγορά και αναπτύσσεται ταχύτατα σε μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ελληνικού εξαγωγικού εμπορίου.
Ολοένα και περισσότερες ελληνικές βιομηχανίες τροφίμων βρίσκουν τον δρόμο για εξαγωγές των προϊόντων τους στις μεγάλες αγορές της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας, όπου και αναπτύσσονται με εξαιρετική επιτυχία. Εκατοντάδες νέοι επιχειρηματίες ανακαλύπτουν καινούργιες δυνατότητες για την τυποποίηση και το branding ελληνικών τροφίμων με καθαρά εξαγωγικό προσανατολισμό.
Οι 20 και πλέον εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Ελλάδα είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές των ελληνικών προϊόντων, όπως τα φρούτα, τα λαχανικά, το λάδι, οι ελιές, τα κρασιά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα μοναδικά μας ψάρια, το μέλι, ο χαλβάς, οι μαρμελάδες, τα αλλαντικά και τόσα άλλα ακόμη, που όλα έχουν την βάση τους στην πρωτογενή παραγωγή του Έλληνα αγρότη.
Η αλήθεια για τα «αγροτικά μπλόκα» είναι απολύτως συνδεδεμένη με τις υγιείς μεταρρυθμίσεις και την οργανωμένη, σταδιακή προσαρμογή του αγροτικού τομέα στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην παγκόσμια αγορά τροφίμων.
Καθήκον λοιπόν της πολιτείας αλλά και των κλάδων που υποστηρίζουν την ελληνική αγροτική οικονομία είναι «να σκύψουν όλοι το κεφάλι» στην ήπια αλλά σταθερή εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών που διατηρούν τους αγρότες κοντά στην ελληνική γη, τους εμπνέουν για την συμμετοχή τους στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις και, κυρίως, συμβάλλουν στην διατήρηση της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας ανθρώπων που επιμένουν να καλλιεργούν κατά κύριο επάγγελμα την ελληνική γη και υποστηρίζουν με πρώτες ύλες την ελληνική αγροτική βιομηχανία.
* Πρόεδρος του Αγροτεχνολογικού Ομίλου Redestos, επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος
