του
Κώστα Χριστίδη*
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, που προεκλογικά εξόρκιζε την λιτότητα και εκόπτετο για την ‘’ανάπτυξη’’ (δηλαδή, κατά την άποψή της, την περαιτέρω διόγκωση του δημόσιου τομέα), ασχολείται με την επιβολή νέων φόρων, νέες περικοπές συντάξεων και την δημιουργία κομματικού κράτους.
Το ύψος της απασχόλησης και των μισθών σε κάθε χώρα διαμορφώνονται από την ζήτηση και την προσφορά εργασίας. Η ζήτηση εργασίας εξαρτάται από το σύνολο των κεφαλαίων προς επένδυση. Το ελληνικό δημόσιο δεν διαθέτει τέτοια κεφάλαια σήμερα και για το προβλέψιμο μέλλον. Τα ελληνικά ιδιωτικά κεφάλαια είναι σχετικώς περιορισμένα, τα ξένα, όμως, απεριόριστα.
Αυτά τοποθετούνται, παγκοσμίως, βάσει των προσδοκιών για το κέρδος που μπορεί να πραγματοποιηθεί και των πιθανοτήτων πραγματοποίησής του. Οι δύο αυτοί παράγοντες λειτουργούν συνδυαστικά, άλλως όλα τα διαθέσιμα κεφάλαια θα επενδύονταν σε λαχεία, όπου το ποσόν του ελπιζομένου κέρδους είναι υψηλότατο, η πιθανότητα όμως πραγματοποίησής του εξαιρετικά χαμηλή.
Κάθε τι που συμβάλλει στην αύξηση της αβεβαιότητας, όπως πολιτική και νομισματική αστάθεια, διαρκώς μεταβαλλόμενο φορολογικό σύστημα, απρόβλεπτες αντιδράσεις της γραφειοκρατίας, δρα αποτρεπτικά για επενδύσεις και, επομένως, για δημιουργία θέσεων εργασίας. Ως προς την προσφορά εργασίας, αυτή εξαρτάται κυρίως από δημογραφικούς παράγοντες και, σε κάποιο βαθμό, από την εφαρμοζόμενη μεταναστευτική πολιτική.
Η προσέλκυση επενδύσεων μπορεί προσέτι να επηρεασθεί από την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και από την εργατική νομοθεσία που ισχύει σε κάθε χώρα. Στην Ελλάδα διάφοροι αυτιστικοί υπουργοί αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις που οι ίδιοι υπογράφουν, ενώ πολλοί εργατολόγοι, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές κ.α. προσπαθούν να μας πείσουν πόσο κακό πράγμα είναι οι "ομαδικές απολύσεις’’, χωρίς όμως να μας λένε πόσο καλό πράγμα είναι οι... προσλήψεις. Οι τελευταίες διευκολύνονται από την πολιτική που εφαρμόζουν κυρίως οι σκανδιναβικές χώρες, όπου ενισχύεται η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού με ταυτόχρονη παροχή ικανοποιητικής ασφάλειας μέσω κατάλληλης κοινωνικής πολιτικής (flexicurity).
Δυστυχώς η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι ανύπαρκτη. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι επιτυχής όταν σε γραφεία στρατηγικού σχεδιασμού, όπως στο πρωθυπουργικό, τοποθετούνται... πρώην σερβιτόροι (!).
Όσο για τους ατυχείς ανέργους, δεδομένου ότι δεν απαρτίζουν οργανωμένη ομάδα πιέσεως, όπως οι ποικίλες συντεχνίες, η φωνή τους θα παραμένει λίαν ασθενική.
*Νομικός – Οικονομολόγος
email: [email protected]
