του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τον τελευταίο καιρό, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ζητά επιμόνως νέες εκλογές, κατηγορεί την κυβέρνηση για πλήρη ανικανότητα και στην ουσία λέει «όχι σε όλα». Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας παίρνει τοις μετρητοίς αυτά που λέει και επιδιώκει η αξιωματική αντιπολίτευση και, αντί να περιμένει την αξιολόγηση, έρχεται σε σύγκρουση με τους εταίρους-δανειστές και στην ουσία αφήνει μετέωρο το τρίτο μνημόνιο, με όλα όσα αυτό προβλέπει. Προκηρύσσονται έτσι νέες εκλογές.
Και μετά, τί; Θα αρχίσουν νέες διαβουλεύσεις για νέα συμμαχική κυβέρνηση, η οποία θα κάνει τί; Θα ξεκινήσει να διαπραγματεύεται νέα μνημόνια για 7-8 μήνες; Και στο μεταξύ, η χώρα πώς θα την βγάζει; Ποιες επιχειρήσεις θα έχουν μείνει όταν θα τελειώσει η νέα διαπραγμάτευση; Πόσοι άνεργοι θα έχουν προστεθεί στο ένα και πλέον εκατομμύριο τού σήμερα; Ποιες τράπεζες θα αντέξουν μία νέα περιπέτεια και σε ποιον βαθμό θα έχει γελοιοποιηθεί η χώρα; Μία χώρα που είναι ήδη ανέκδοτο, χωρίς κανείς να αποτιμά το τίμημα αυτής της κατάστασης.
Τί θέλει λοιπόν το πολιτικό σύστημα της χώρας; Να παίξει τις κουμπάρες με έπαθλο την εξουσία μίας πτωχευμένης οικονομίας και μίας χρεοκοπημένης ηθικά και πνευματικά κοινωνίας; Αυτό είναι το ζητούμενο, την ώρα που το πλοίο είναι ήδη μισοβουλιαγμένο;
Με τις δράσεις και τα έργα του, ο κ. Αλέξης Τσίπρας διέπραξε ανοσιουργήματα εις βάρος της χώρας –και κάποτε θα τα βρει μπροστά του. Παρ’ όλα αυτά, έστω και με αποχή 45%, η κοινωνία μας, που είναι αυτή που είναι, τον έφερε στην εξουσία τον Ιανουάριο 2015 θέλοντας να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, δικαίωσε την εξαπάτησή της με το δημοψήφισμα και τον επανέφερε στην εξουσία για να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο. Αυτό που εγκρίθηκε από την Βουλή των Ελλήνων με πρωτοφανή πλειοψηφία.
Ε, λοιπόν, ας αφεθεί απερίσπαστος ο κ. Τσίπρας να εφαρμόσει αυτά που δήθεν διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε. Ας αφεθεί η κυβέρνηση των Συριζανέλ να φορολογήσει, να ιδιωτικοποιήσει, να μεταρρυθμίσει και να διαχειριστεί την προσφυγική κρίση και το μεταναστευτικό. Το δε κομμάτι της αντιπολίτευσης που υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο έχει κάθε δικαίωμα και ιερά υποχρέωση ως προς την εφαρμογή του και τους όρους υπό τους οποίους αυτή πραγματοποιείται.
Με άλλα λόγια, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυρία Φώφη Γεννηματά και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης θα πρέπει να ελέγχουν αν η κυβέρνηση κάνει καλά την δουλειά της και, κυρίως, αν προστατεύει την τιμή μίας υπερχρεωμένης χώρας, η οποία χαίρει μηδενικής εμπιστοσύνης διεθνώς.
Αυτό είναι σήμερα το δραματικό ελληνικό πρόβλημα. Η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα είναι υπό το μηδέν. Γι αυτό κανείς επενδυτής δεν ενδιαφέρεται ούτε για παραγωγικές επενδύσεις, ούτε για αγορές ευκαιρίας, ούτε καν για κερδοσκοπία. Όσο λοιπόν θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, το περίφημο υπερταμείο για το οποίο κάποιοι διαμαρτύρονται θα παραμένει κενό γράμμα.
«Καμμία ιδιωτικοποίηση δεν πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα αν δεν ξεκαθαρίσει το θεσμικό τοπίο και δεν αποκατασταθούν συνθήκες σοβαρότητας και ευθύνης. Ιδιαίτερα δε στην εποχή μας, όπου άλλες χώρες της Βαλκανικής ευνοούν πολύ ελκυστικότερες επενδύσεις από την Ελλάδα». Αυτά μάς είπε κορυφαίος Γάλλος σύμβουλος της κυβερνήσεως σε θέματα επενδύσεων και η διατύπωσή του είναι ξεκάθαρη. Η χώρα είναι μία επενδυτική Σαχάρα.
Υπό αυτή την έννοια, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και οι περί αυτόν σύμβουλοί του, αντί να ξορκίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις και το υπερταμείο, ας μάς πουν πώς θα αποκαταστήσουν κλίμα εμπιστοσύνης όταν αυτοί κληθούν να κυβερνήσουν και με ποιους τρόπους θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτες.
Ο απλός πολίτης, εκτός και αν πάσχει από οξεία διανοητική αναπηρία, τα διάφορα καλαμπούρια περί «ξεπουλημάτων» και άλλων παρόμοιων ηλιθιοτήτων τα ακούει πλέον βερεσέ. Σήμερα απαιτεί προτάσεις, για να ενδιαφερθεί πλέον εκ νέου για την πολιτική. Προτάσεις συγκεκριμένες και ποσοτικοποιημένες. Γνωρίζει ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Το καταλαβαίνετε αυτό, κυρίες και κύριοι της αντιπολίτευσης; Ή θέλετε ειδικό σκίτσο για να το καταλάβετε;
