του
Αντώνη Ζαϊρη*
Θα έλεγα ότι υπό προϋποθέσεις , και αντίθετα με τα συμβαίνοντα περί εμπροσθοβαρούς και ανάλγητης δημοσιονομικής προσαρμογής με ατελείωτες περικοπές μισθών και συντάξεων, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για μια Οικονομία σαν την Ελληνική. Σημειωτέον ότι, αν τα μέτρα που πάρθηκαν από το ξέσπασμα της κρίσης ήταν κατά 18%-20% λιγότερα, η πτώση του ΑΕΠ δεν θα ήταν σήμερα στο 25% άλλα περίπου στο 15%-18% και προφανώς δε θα θρηνούσαμε τις στρατιές ανέργων της τάξης του 24%-25% και ιδιαίτερα των νέων ανέργων της τάξης του 50%-55%.
Οι προϋποθέσεις όμως αυτές, που πιθανόν να δικαιολογούσαν την ύπαρξη ελλείμματος, σχετίζονται με την άμεση λήψη αντιυφεσιακών μέτρων-πολιτικών με αναπτυξιακό προσανατολισμό και συγκεκριμένα: αφενός, την επίσπευση του προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που ξεκινά από την απελευθέρωση της αγοράς από τα δεσμά του προστατευτισμού π.χ. κλειστά επαγγέλματα, μέχρι την εντατικοποίηση υλοποίησης επενδυτικών σχεδίων με πρωτοβουλία και συμπράξεις τόσο του Δημοσίου όσο και του Ιδιωτικού μάνατζμεντ... αφετέρου, την οργάνωση της Δημόσιας διοίκησης και την καλύτερη λειτουργία του Κράτους, τη βελτίωση του συστήματος Υγείας και την παροχή ουσιαστικής κοινωνικής μέριμνας και περίθαλψης.
Είναι γνωστό ότι ο δανεισμός μιας χώρας που διοχετεύεται σε δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις, στον εκσυγχρονισμό του σαθρού Εκπαιδευτικού συστήματος, στην Υγειονομική προστασία και στην Επανίδρυση του Κράτους-πρόνοιας με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι δανεισμός που θα σου γυρίσει πίσω με άνοδο του μορφωτικού επιπέδου του λαού, με ένταση της επιχειρηματικότητας, με προσέλκυση νέων επενδύσεων, με μείωση της ανεργίας, με καλυτέρευση και βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών κ.α.
Ως εκ τούτου, μη θεωρούμενο ως κακό το έλλειμμα, η όλη κυβερνητική προσπάθεια θα πρέπει να εστιαστεί στο εκρεμμές ενός ισοζυγίου ανάμεσα στα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα που εγκλωβίζουν την οικονομία σε στασιμότητα και ύφεση (ιδιαίτερα όταν ταυτόχρονα έχουν «κολλήσει» οι μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις για διάφορους λόγους) και ανάμεσα στα μικρά πλεονάσματα ή και ελλείμματα για μικρό χρονικό διάστημα που επιτυγχάνουν όμως αναθέρμανση της ζήτησης και « ξεκόλλημα » της πραγματικής οικονομίας από τη βαθιά ύφεση.
Αντί όμως αυτού του σκεπτικού όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις ,τα τελευταία οκτώ χρόνια, στοιχειοθετούν την κοντόθωρη πολιτική τους στη βραχυπρόθεσμη, εμμονική είσπραξη φόρων δίχως να μειώνουν δαπάνες, θυσιάζοντας έτσι μακροπρόθεσμα ένα σοβαρό Σχέδιο Ανάπτυξης... για την άλλη, την διαφορετική Ελλάδα που όλοι θέλουμε. Και αυτό υποπτεύομαι ότι γίνεται για δύο λόγους πρώτον, γιατί δεν έχουν όραμα και έχουν εμφανή αδυναμία να σκέφτονται μακροπρόθεσμα και να προεκτείνουν τον εαυτό τους στο μέλλον (χαρακτηριστικό ηγεσίας) και δεύτερον, υπηρετούν ομάδες συμφερόντων και καλλιεργούν πελατειακές σχέσεις. Και ως γνωστόν και τα δύο αυτά στοιχεία συνδέονται με βραχυχρόνια επιδίωξη στόχων.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, περίπου όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά από ένα Πολιτικό σύστημα γερασμένο, αφυδατωμένο, αρτηριοσκληρωτικό, αναχρονιστικό, παλιό σε αντιλήψεις και επαναλαμβανόμενο... του αρέσει το παραμύθι, δυσκολεύεται να ισορροπήσει μεταξύ φαντασίωσης και ρεαλισμού, δεν αντιστέκεται και είναι βαθιά εμποτισμένος από τον καταναλωτισμό, δεν ξέρει πότε πρέπει να εξεγερθεί αλλά μόνο παρασύρεται, δίχως ίχνος αυτοκριτικής, επαναλαμβάνοντας ωστόσο τα ίδια λάθη από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Η μόνη ελπίδα ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας που μιλούσε περί του Φοίβου (του Aπόλλωνα- του Φωτός) με την προσδοκία και την ελπίδα ότι όταν έλθει θα μείνει για πάντα... (εσθ΄ημαρ οτε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσται).
*Αντιπρόεδρος ΣΕΛΠΕ
