του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την πλήρη αποκάλυψη των αντάξιων του εθνικοσοσιαλισμού εγκλημάτων τους, οι απογοητευμένοι δυνητικοί «σωτήρες» του ανθρώπινου γένους εφηύραν έναν νέο εχθρό: τον «νεοφιλελευθερισμό». Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έχουν εκδοθεί χιλιάδες βιβλία που καταγγέλλουν τον «νεοφιλελευθερισμό», ο οποίος συνταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση και έτσι δαιμονοποιείται ακόμη περισσότερο.
Πλην όμως, οι διάφοροι γελωτοποιοί και λοιποί εξορκιστές που καταγγέλλουν τον «νεοφιλελευθερισμό» αποφεύγουν επιμελώς να μάς πουν τί είναι αυτός ο «εχθρός», από πού προέρχεται, πού εδράζεται θεωρητικά και φιλοσοφικά και ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα δεινά που προκαλεί στο ανθρώπινο γένος. Εσχάτως δε, το φαινόμενο αυτό κατήγγειλε και ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας –χωρίς και αυτός να προσδιορίσει τί είναι ο «επάρατος νεοφιλελευθερισμός» και από πού κρατάει η σκούφια του.
Σπεύδουμε να πούμε ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» ως πολιτική και οικονομική θεωρία δεν υπάρχει πουθενά. Απλώς, η εφεύρεσή του εξυπηρετεί βαθύτερα σχέδια των κρατιστών της αριστεράς και της δεξιάς, οι οποίοι προσπαθούν μέσω αυτού του φανταστικού εχθρού να συσκοτίσουν και να καλύψουν άλλες πραγματικότητες –αυτές του απίστευτου κόστους της διαπλεκόμενης κρατικής παρέμβασης στην οικονομία.
Υπό τον τίτλο «Μυλωνού», ο Γιάννης Πρετεντέρης έγραφε πολύ γλαφυρά πάνω στο θέμα αυτό, στα Νέα της Δευτέρας 19 Σεπτεμβρίου, τα παρακάτω:
«Για την οικονομία της συζήτησης θα δεχθώ ότι υπάρχει κάτι που στα συριζαίικα λέγεται “ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις”. Δεν ξέρω τί είναι και είμαι βέβαιος ότι το αγνοούν και οι περισσότεροι συριζαίοι, παρά την ευρεία επιστημονική και μορφωτική κατάρτιση που τούς χαρακτηρίζει. Αλλά να το δεχθώ για να το κουβεντιάσουμε.
Και να ρωτήσω. Ακόμη και αν υπάρχουν κάπου “ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις”, ποιον αφορούν σε μία χώρα στην οποία το 55% του ΑΕΠ πηγαίνει σε δημόσιες δαπάνες; Και τί αντίκρισμα μπορούν να έχουν σε μία χώρα στην οποία τα μόνα μεγέθη που ανεβαίνουν είναι η ανεργία, οι φόροι, οι οφειλές στο Δημόσιο και η μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου (αυξήθηκε 1,5% το 2015);
Με άλλα λόγια, γιατί να επικαλούμαστε τις καταστροφικές συνέπειες των βροχοπτώσεων όταν ζούμε στο μέσο της Σαχάρας;
Ενδεχομένως οι κυνηγοί του νεοφιλελευθερισμού να απαντήσουν ότι (σύμφωνα με τον υπόμνημα της Κομισιόν από το οποίο πήρα τα σχετικά στοιχεία) υπάρχουν άλλες δύο χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση που έχουν υψηλότερο ποσοστό δημοσίων δαπανών: η Γαλλία και η Φινλανδία.
Και η Μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες, θα απαντήσω εγώ. Στον ρόλο της Μυλωνούς, άσε καλύτερα...
Το αστείο με την ομιλία του Μητσοτάκη στην ΔΕΘ που έπληξε τις κοινωνικές ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν είπε τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το εντυπωσιακό, τίποτα το απίστευτα ευρηματικό. Αυτονόητα πράγματα είπε ο άνθρωπος. Ότι η χώρα θα διαλυθεί χωρίς ανάπτυξη και ότι ανάπτυξη μπορεί να έλθει μόνον από τον ιδιωτικό τομέα και την αγορά. Διότι το Δημόσιο έχει χρεοκοπήσει και δεν μπορεί, προσθέτω εγώ.
Ασφαλώς, μπορούμε να τού αντιτείνουμε ότι και η Μυλωνού έχει δικαίωμα στην κοινωνική ανέλιξη του ανδρός της. Καμμία αντίρρηση. Μόνο που το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε το 2010 και πήρε στον λαιμό του ολόκληρη την χώρα. Τις τράπεζες, τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις...
Αλλά έξι χρόνια αργότερα αφήνουμε το 55% του εθνικού πλούτου να το διαχειρίζεται εκείνος που μάς πήρε ήδη στον λαιμό του. Και να φωνάζουν οι υστερικοί “Προσοχή, απόψεις ακραίου νεοφιλελευθερισμού!”.
Τουλάχιστον ο Μυλωνάς δεν έριξε έξω τον μύλο για να τον καμαρώνει η γυναίκα του.
Θα μού πείτε: εντάξει μωρέ, για την πελατεία του φωνάζει ο ΣΥΡΙΖΑ! Ποιοι άλλοι τού έχουν μείνει πέρα από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους νταραβερτζήδες του κράτους; Σωστό. Αλλά περιττό.
Διότι αυτοί ακριβώς είναι εκείνοι που στο τέλος πάνε με τον νικητή. Και μην ρωτήσετε με ποιον θα πάνε».
Κατά τα λοιπά, για να ξεφύγουμε από τέτοιες κακοτοπιές, οι Τσιπρο-Παππάδες και οι συν αυτοίς, πέρα από τον «νεοφιλελευθερισμό», στην Νέα Υόρκη ανακάλυψαν και μεταμφιεσμένους δημοσιογράφους να τούς παρακολουθούν. Δυστυχώς γι αυτούς, όμως, τον τελευταίο καιρό η πραγματικότητα τούς χαλάει πολύ την σούπα.
