του
Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Το αν ο πρωθυπουργός έχει πρόβλημα με τον αστικό τρόπο ζωής και τις συνήθειες που αυτός υπαγορεύει, είναι καθ’ όλα αναφαίρετο δικαίωμά του. Αν ο κ. Αλέξης Τσίπρας απεχθάνεται την γνώση και την θεωρεί «καπιταλιστικό τέχνασμα», καμμία αντίρρηση –καλά κάνει. Αν βαριέται να ακούει στα αγγλικά ομιλίες για την δημοκρατία και άλλα αντιδραστικά παρόμοια, είναι επίσης δικαίωμά του.
Πλην όμως, όλα τα παραπάνω δικαιώματά του αίρονται από την στιγμή που είναι πρωθυπουργός της Ελλάδος και εκπροσωπεί έναντι τρίτων, από την μία πλευρά, όλους τους Έλληνες και, από την άλλη, την ελληνική Ιστορία.
Για δε την τελευταία, θα επληροφορήθη από τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο κ. Μπάρακ Ομπάμα ότι έχει βαθειές ρίζες, οι οποίες, αν μη τί άλλο, υπαγορεύουν στον επίσημο σήμερα εκπρόσωπο της χώρας ευπρέπεια και σεβασμό. Η Ελλάδα και η Ιστορία της δεν είναι η πλατεία Εξαρχείων, ούτε τα επιτεύγματα καταληψιών σχολείων. Η ελληνική Ιστορία, είτε αυτό αρέσει είτε όχι στον κύριο πρωθυπουργό, είναι συνυφασμένη αφετηριακά με τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που διαχρονικά επέδειξαν την αξία τους και, κυρίως, την οικουμενικότητά τους.
Όταν, όμως, ένας πολιτισμός γίνεται αφορμή για καύχηση και ιδεολογικά ρητορεύματα, τότε είναι σίγουρο ότι έχει ιστορικά τελειώσει, ότι αποτελεί πια μόνον παρελθόν. Τα επιτεύγματά του, σε όλα τα επίπεδα, θαυμάζονται άλογα, χωρίς να κατανοούνται. Υπό αυτή την έννοια, ναι μεν ο κ. Μπάρακ Ομπάμα αναφέρθηκε με θαυμασμό στην αρχαία Ελλάδα, δεν μάς εξήγησε όμως γιατί ο Παρθενώνας είναι σημαντικότερο επίτευγμα πολιτισμού από τον Πύργο του Άϊφελ.
Δυστυχώς, αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει ούτε ο εκπρόσωπος της Ελλάδος που ήταν απέναντί του και ο οποίος σίγουρα δεν έχει διαβάσει έστω και τρεις αράδες από τα έργα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη. Από την εμφάνιση του κύριου πρωθυπουργού αποκαλύφθηκε ότι ολόκληρη η σύγχρονη ελληνική κοινωνία είναι ανήμπορη να σηκώσει στους ώμους της την μεγάλη πνευματική παράδοση που εκπροσωπούν για την Δημοκρατία και την δυτική σκέψη η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός.
Ο κ. Τσίπρας έδειξε στον Αμερικανό πρόεδρο, και όχι μόνον σε αυτόν, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο του Ελληνισμού. Ο πρωθυπουργός έδειξε σε ποιον βαθμό μένει αγκυλωμένος σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, άρα είναι άκρως φορμαλιστής. Είναι, δηλαδή, βαθύτατα αντιδημοκράτης και αντιφιλελεύθερος, γι αυτό και προκρίνει την επαιτεία αντί της δημιουργίας. Και εδώ ιχνογραφείται το σύγχρονο ελληνικό δράμα. Για πολλοστή φορά επαναλαμβάνουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα χρέους. Η χώρα μας πάσχει δραματικά από αίσθηση ελευθερίας και δημιουργίας.
Αυτός είναι ο λόγος που 400.000 Έλληνες νέοι, επιστήμονες και επιχειρηματίες, εγκατέλειψαν την χώρα. Είναι αυτοί που βαρέθηκαν να ζουν σε μία χώρα μιζέριας, γραφειοκρατίας, συντεχνιών και επαιτείας. Οι νέοι που εγκαταλείπουν τον τόπο είναι «σύγχρονοι Νώες». Είναι συμπατριώτες μας που αρνούνται την επαιτεία, γιατί θέλουν να οργανώσουν την ζωή τους και να πράξουν. Είναι φορείς δημιουργίας και φαντασίας.
Στην περίπτωση του Νώε, ο Θεός δεν τού έδωσε κάτι –τον δίδαξε. Τού έμαθε πώς κατασκευάζεται μία κιβωτός, πώς οργανώνεται, ποιο είναι το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας του συγκεκριμένου τεχνήματος. Έτσι, για να αποφύγει την καταστροφή, ο Νώε συμμετέχει και πράττει. Και πράττοντας, ο Νώε αποκτά το πνεύμα της αισθητικής. Καταλαβαίνει ότι η φύση είναι ένα αντιτιθέμενο στοιχείο που πρέπει να μετασχηματισθεί. Και μετασχηματισμοί δεν πραγματοποιούνται σε κοινωνίες θεσμοθετημένες με αερολογίες και τακτικισμούς για παραμονή στην εξουσία… Οι μετασχηματισμοί απαιτούν συγκεκριμένες πράξεις, ικανές να ξεπεράσουν φοβικά σύνδρομα και γελοίους απομονωτισμούς.
Ο σημερινός Ελληνισμός, όπως σαφώς υπαινίχθηκε ο κ. Ομπάμα, απαιτεί μία τεράστια μορφωτική επανάσταση. Αποβολή ενός κρατικοδίαιτου παρελθόντος, που δεν συμβάλλει στην μαχητική εθνική επιβίωση. Απαιτεί πάθος για γνώση και παιδεία –μοναδικά εργαλεία και ερείσματα ικανά να απογειώσουν με αξιώσεις μία κοινωνία.
Αντ’ αυτών, ένα μέρος της νεολαίας μας κονιορτοποιείται ηθικά και συνθλίβεται πνευματικά από θεσμικούς και ιδεολογικούς αναχρονισμούς. Αυτούς ακριβώς που διώχνουν μακρυά την πολυτιμότερη φαιά ουσία του έθνους. Από την άλλη πλευρά, ο δανειοβίωτος παρασιτισμός δεν προσφέρεται εφεξής ως τρόπος εθνικής ανάπτυξης.
Δυστυχώς, όμως, όσο η ελληνική πολιτική ηγεσία θα προκρίνει την κακομοιριά και την επαιτεία ως μέσα διεκδικήσεως μίας θέσης στην Ιστορία, υπάρχει κίνδυνος η Ελλάδα να σαρωθεί από την αμορφωσιά της και την εξαρχειοποίησή της.
