του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Με αφορμή μία ανάρτηση του Στέφανου Μάνου στο F/B, ήλθε πάλι στο προσκήνιο το μνημειώδες βιβλίο του Μάρκου Δραγούμη Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό, στο οποίο, στην δεύτερη έκδοση και στις σελίδες 337-338 ο αποβιώσας συγγραφέας γράφει:
«Στην Ελλάδα, το σύστημα των κοινωνικών ασφαλίσεων οδηγήθηκε κατά την δεκαετία του 1980 στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, διότι το κράτος πολλαπλασίασε τους δικαιούχους και εξανέμισε τους πόρους. Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης ανέπτυξε, στις 22.7.90, στην συζήτησή του με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης Αν. Παπανδρέου και Χ. Φλωράκη, το πρόβλημα του ελλείμματος των ασφαλιστικών ταμείων, που το 1990 έφθανε τα 980 δισεκατομμύρια δραχμών, από 44 δισεκατομμύρια που ήταν το 1981 (Ελ. Τύπος, 23.7.90).
Εάν τα τεράστια ποσά που διαχειρίζονται οι κρατικοί οργανισμοί κοινωνικών ασφαλίσεων ήσαν σε ιδιωτικά χέρια, η εξυγίανση για την οποία όλοι κόπτονται θα γινόταν αυτομάτως και απλούστατα. Η ιδιωτική εταιρεία δεν θα έβγαζε ανάπηρους το 25% των αγροτών και το 40% των συνταξιούχων του ΙΚΑ, όπως κατήγγειλε στην Βουλή ο Στέφανος Μάνος ήδη από το καλοκαίρι του 1987, και δεν θα χορηγούσε αγροτικές συντάξεις μαϊμούδες που κοστίζουν στο Δημόσιο 2,1 δισεκατομμύρια τον μήνα, όπως δήλωσε ο υπουργός Γεωργίας Μιχ. Παπακωνσταντίνου (εφημερίδες, 8.1.91), ούτε θα έδινε συντάξεις σε 300 χιλιάδες επιζώντες αντιστασιακούς –πράγμα που καθιστά ιστορικώς ανεξήγητο πώς άντεξαν οι δυνάμεις κατοχής τόσα χρόνια σε αυτό τον τόπο.
Μία ιδιωτική εταιρεία δεν θα άφηνε ποτέ τα συναλλαγματικά αποθέματα του ΝΑΤ κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος με επιτόκιο 0,75%, όπως κατήγγειλε ο Αδ. Πεπελάσης με άρθρο του στο Βήμα της 21.7.90, ούτε θα ίδρυε ταμεία που λειτουργούν για τους υπαλλήλους τους. Έτσι, π.χ. το Ταμείο Ασφάλισης Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων, όπως αποκάλυψε το Βήμα (15.9.90) εξυπηρετεί 12 συνταξιούχους αλλά στελεχώνεται από 32 διοικητικούς υπαλλήλους. Το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Προνοίας Λιμενεργατών έχει 21 ασφαλισμένους και 25 συνταξιούχους. Ανάλογοι παραλογισμοί υπάρχουν σε όλα τα ταμεία. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θα άντεχαν σε τέτοιες σπατάλες. Θα έκλειναν. Όσες επιζούσαν, θα προσέφεραν ασφάλιση με όρους της αγοράς.
Η αιτία του κακού είναι ότι το κράτος, με την παρέμβασή του, νοθεύει τον σκοπό του συστήματος, που είναι η αρίστη δυνατή κοινωνική ασφάλιση εκείνων που την δικαιούνται με το μικρότερο δυνατό κόστος για αυτούς που πληρώνουν τις εισφορές. Όταν ως δικαιούχοι βαφτίζονται οι ημέτεροι και ως υπάλληλοι στα Ταμεία διορίζονται σμήνη κηφήνων, κάθε αναλογιστικός υπολογισμός, δηλαδή κάθε στατιστικός υπολογισμός των ασφαλίστρων που είναι απαραίτητα για την κάλυψη των ασφαλισμένων, είναι μάταιος».
Αυτή την κατάσταση προσπάθησαν να διορθώσουν οι κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή, αλλά προσέκρουσαν στην πολιτική κτηνωδία των συντεχνιών και άλλων μαφιόζων, οι οποίοι ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταλάβει ότι λήστεψαν τα παιδιά τους. Και ζητάνε και τα ρέστα… από τον Σόϊμπλε.
