του
Ηλία Καραβόλια
Μην φοβάστε, δεν θα σας απασχολήσω με αριθμούς και νομισματική θεωρία. Με ενδιαφέρει πάντα η Πολιτική Οικονομία των φαινομένων. Η Οικονομική Φιλοσοφία των καιρών.
Επειδή το ΔΝΤ πριν γράψω αυτές τις γραμμές περιέγραψε την αλήθεια, την ανελέητη αλήθεια για την χώρα( δηλαδή ότι δεν ανακάμπτουμε αν εφαρμόσουμε το πρόγραμμα λιτότητας που μας ζητάνε οι εταίροι μας),οφείλω να κινηθώ στα μονοπάτια της λογικής (χωρίς τεχνοκρατική προσέγγιση και χωρίς ιδιαίτερα τεκμήρια θεωρητικής προέλευσης).
Έξω απ’ το ευρώ λοιπόν, λένε πολλοί, με ένα εθνικό νόμισμα σε ισοτιμία 1 προς 1 με το σκληρό ευρώ (στο οποίο είμαστε δανεισμένοι). Μα, ένα λεπτό. Έτσι μονομερώς ορίζονται (διεθνώς) οι ισοτιμίες των νομισμάτων και ειδικά όταν το νόμισμα πρόσδεσης δεν είναι μιας χώρας αλλά ολόκληρης Ευρωζώνης; Η λογική των δραχμιστών είναι η εξής: «Ας ξεκινήσουμε με 1:1 για να γίνει εύκολα η μετάβαση, σε ότι αφορά τις τιμές αγαθών, υπηρεσιών, μισθών, αξιών, και μετά βλέπουμε».
Η αλήθεια είναι πικρή. Το 1:1 είναι το ρούχο που μας σηματοδοτεί το απλό, το εύκολο, την ψυχολογική άγκυρα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Από μέσα κρύβεται ο κίνδυνος, η φυσιολογική κατάρρευση του αδύναμου συγκριτικά με το σκληρό νόμισμα. Ο Soros και η παρέα του δεν λυπήθηκαν ισχυρότερες χώρες, θα λυπηθούν να υποτιμήσουν εμάς στις αγορές; Εκτός και αν νομίζουμε ότι δεν θα γίνουμε θήραμα των χρηματιστών που τρίβουν τα χέρια τους σε τέτοιες καταστάσεις (αυτές τις σπάνιες στιγμές περιμένουν για να σπεκουλάρουν τα δις που διαχειρίζονται).
Αλλά πάμε ξανά στα βασικά. Η επίκληση της μοναδιαίας ισοτιμίας (1:1) είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων δεν προσδιορίζεται μονομερώς και δεν προσδιορίζεται πριν από στάθμιση βασικών οικονομικών μεγεθών (όπως η αποτίμηση του ΑΕΠ σε «σκληρό νόμισμα», η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία με διάφορες μορφές, η ταχύτητα κυκλοφορίας του, οι διεθνείς εμπορικές σχέσεις που διαμορφώνουν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, κ.α.). Αυτά τα μεγέθη είναι που συνιστούν την βάση, την πρώτη ύλη για το όποιο εύρος συναλλαγματικής ισοτιμίας ενός εθνικού νομίσματος .Εκτός και αν νομίζουμε ότι δεν θα έχει συσχετίσεις με άλλα νομίσματα, ίσως επειδή θα πάρουμε την Ελλάδα και θα την πάμε στην Σελήνη!
Δεν στέκει να επικαλούμαστε ότι μόνη της η ελληνική κυβέρνηση θα ορίσει την ισοτιμία και μάλιστα θα την ξεκινήσει σαν να είναι η δραχμή το ίδιο «σκληρή» με το ευρώ. 180 δις είναι το ΑΕΠ μας, κάπου 11 τρις είναι της Ευρωζώνης. Τι γίναμε ξαφνικά; Η χώρα του πετρελαίου και των υδρογονανθράκων; Αφήνω στην άκρη τα αυτονόητα (εισαγωγές σε φάρμακα, ενέργεια). Και φυσικά δεν μπαίνω καν στη λογική να αναλύσω ισοτιμία νέας δραχμής με το δολάριο του Τράμπ, την στερλίνα των Άγγλων , το γουάν των Κινέζων, κ.α. Ο νοών νοείτο.
Όπως σωστά γράφει στο καθημερινό του σχόλιο το Sarajevo Magazine, «...το 1: 1 είναι σπονδή στο Ίδιο. Στο Ίδιο που βολεύει ψυχοσυναισθηματικά, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Πιστοί κάνουν τον σταυρό τους και πιστεύουν, επειδή έτσι τους βολεύει». Από ημιμάθεια ίσως; Από άγνοια κινδύνου; Ή μήπως από απόγνωση και ανάγκη να πιαστούν σε μια σανίδα σωτηρίας; Δεν θέλω να αδικήσω φίλους και γνωστούς. Όμως, αν έρχεται το κύμα και εσύ ψάχνεις την σανίδα, προφανώς κολυμπάς σε λάθος κατεύθυνση.
*Δανείζομαι την φράση από το σχόλιο του Sarajevo Magazine, Tετάρτη 8/2/17
