τoυ
Ηλία Καραβόλια
Εμείς θέλαμε να αφήσουμε την φουστανέλα και να μπούμε στα σαλόνια της Ευρώπης με κοστούμι. Εμείς θέλαμε νόμισμα ίδιο με του Γερμανού, του Γάλλου, του Ιταλού. Σήμερα συμβαίνει αυτό που φοβόμασταν. Αυτοί έχουν κέρδη, εμείς χρέη.
Αυτοί παράγουν αυτοκίνητα και εμείς αέρα κοπανιστό. Ψωνίζαμε τα δικά τους προϊόντα με το φθηνό χρήμα που δάνειζαν στις τράπεζες μας. Οι οποίες μας δάνειζαν γιατί ήμασταν φερέγγυοι. Και μας έκανε αφερέγγυους η κρίση που μας έριξε τον μισθό. Και η κρίση ήλθε απ’ έξω. Γιατί απ’ έξω συναινούσαν στα πλαστά δημοσιονομικά μας. Μας κάλυπταν. Τα έβλεπαν τα ελλείμματα αλλά μας άφηναν. Και εμείς ξέραμε ότι δεν θα το καταλάβουν.
Γι’ αυτό είχαμε εμπιστοσύνη στους ηγέτες μας. Ανέκαθεν πιστεύαμε τα λόγια τους. «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», έλεγε ο πατέρας. «Λεφτά υπάρχουν», είπε ο γιος. Ο Εκσυγχρονισμός του λογιστή Σημίτη, η Επανίδρυση του Καραμανλή, ακούστηκαν ωραία στα αυτιά μας. Μας πέρασαν και δεν μας ακούμπησαν. Προσποιηθήκαμε ότι γινόμασταν Ευρώπη. Ότι η φασολάδα έγινε αστακομακαρονάδα. Άλλωστε είχαμε βρει τον τρόπο να μην αναβάλλουμε τις επιθυμίες: δόσεις. Με αυτές ζει η Ψωροκώσταινα από την επανάσταση του '21 μέχρι σήμερα. Και με αυτές θα ζει. Με δόσεις θα αποπληρώσουμε τα μνημόνια. Τα παιδιά μας, ίσως και τα εγγόνια μας, πάλι με δόσεις θα ξεπληρώσουν. Ναι, το βλέπουμε σήμερα.
Έπεσαν οι μισθοί, οι συντάξεις, βάλαμε λουκέτα. Όμως ζούμε. Δουλεύουμε για να ζούμε καλά χερ Σόιμπλε. Όλοι εσείς ζείτε απλά για να δουλεύετε. Είδατε; Ο Τραμπ δεν θέλει ξένους, ούτε ξένα προϊόντα. Εσείς γιατί να μας προσλάβετε να δουλεύουμε μέσα στο σπίτι μας για τις πολυεθνικές σας; Θα βρούμε τρόπο να δανειστούμε ξανά και να ψωνίζουμε τις μάρκες σας, μην ανησυχείτε. Προς το παρόν ψωνίζουμε φθηνά, κατά προτίμηση ασιατικά εμπορεύματα.
Α, δεν το ξέρατε; Τον φετιχισμό του εμπορεύματος, του Μαρξ, τον ξέραμε πριν τον διατυπώσει αυτός! Χαβιάρι από τις Ρωσίες μας έμαθε να τρώμε, 200 χρόνια πριν, ο Βαρβάκης. Ευεργέτης ο άνθρωπος! Παντού και πάντοτε ο Έλληνας ζει, επιβιώνει, πλουτίζει. Παντός καιρού, κάθε εποχή. Ερχόμαστε από μακριά και θα πάμε μακριά. Το είπε ο νεαρός ηγέτης μας στην πρώτη ομιλία του στη Βουλή, μόλις πήρε την εξουσία πριν 2 χρόνια. Μεγάλες στιγμές τότε. Ήταν που πιστέψαμε στην Ελπίδα. Νιώσαμε Έλληνες. Ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί. Έλληνες. Χωρίς την ανάγκη των ευρωπαίων, των Αμερικανών, κανενός.
Και σήμερα; Μήπως μας ξαναπήρε ο ύπνος και κοιμηθήκαμε με τα χρέη στο μαξιλάρι; Τι νόημα έχει αν ξυπνήσουμε και τα χρέη, τα εισοδήματα και οι χαμηλοί μισθοί μας, θα είναι στο δικό μας παλιό καλό γρόσι; Με αυτό δεν έχτισαν οι γονείς μας τα σπίτια τους στην ύπαιθρο; Ενώ εμείς, με τα δανεικά ευρώ αγοράσαμε το διαμέρισμα στην πόλη και τώρα το χρωστάμε! Κάθε μέρα βαρεθήκαμε να μας τηλεφωνούν οι δικοί μας μικροί εισπράκτορες, εκπρόσωποι των δικών μας δανειστών, των τραπεζών μας, αυτές που σώσαμε όταν δανειστήκαμε με τα μνημόνια. Και συνηθίσαμε στα 60 ευρώ την ημέρα, στα 840 ανά δεκαπενθήμερο.
Άλλωστε δεν βγάζουμε περισσότερα, καταθέσεις δεν έχουμε, οπότε καλό μας έκαναν οι κακοί των Βρυξελλών. Λέτε όμως να ξυπνήσουμε απότομα και να τρέχουμε χωρίς να προλαβαίνουμε; Λέτε να είμαστε Υπνοβάτες; Μπα.
