Προλεταριοποίηση και «αντίμετρα»

του Κώστα Χριστίδη*

Διαρκώς διευρύνεται η απόκλιση μεταξύ των λόγων και των πράξεών του. Εάν πράγματι πρώτιστος στόχος ήταν ο προαναφερθείς – και όχι η παντί τρόπω παραμονή στον πρωθυπουργικό θώκο – ο κ. Τσίπρας δεν θα είχε τορπιλίσει μέσω της μη εκλογής ΠτΔ την απεμπλοκή από τα δύο πρώτα μνημόνια, η οποία διεφαίνετο στα τέλη του 2014. Δεν θα είχε υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, αχρείαστο και πλέον επώδυνο, καθότι λειτούργησε κατ’ εξακολούθηση και σωρευτικώς προς τα προηγούμενα. Και, βεβαίως, δεν θα παρέτεινε επί ένα ολόκληρο έτος μία κατ’ όνομα διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα της οποίας είναι ένα ακόμη μνημόνιο και η περαιτέρω φτωχοποίηση, κατ’ ουσίαν η προλεταριοποίηση της άλλοτε μεσαίας τάξης. 

       
Όταν, την άνοιξη του 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είχε επιτύχει την δημιουργία ενός μικρού πρωτογενούς πλεονάσματος, ο       κ. Τσίπρας το είχε χαρακτηρίσει «πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος, πλεόνασμα θράσους και απάτης». Ως κυβέρνηση όχι μόνο δεν κατήργησε, κατά τα υπεσχημένα, τα μνημόνια αλλά προχώρησε στην υπογραφή πρώτα του τρίτου και ήδη του τέταρτου μνημονίου, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του οποίου είναι η μη ύπαρξη χρηματοδότησης.

Κατά τα λοιπά, η λογική του είναι ίδια και απαράλλακτη με τα προηγούμενα: νέες περικοπές εισοδημάτων της τάξεως των 3,6 δις ευρώ μέσω δραστικής μειώσεως του αφορολογήτου ορίου (λόγος για τον οποίο θα παρητείτο ο υπουργός Οικονομικών) και νέων μειώσεων στις συντάξεις (ενώ, κατά τον πρώην υπουργό Εργασίας, οι συνταξιούχοι στο μέλλον μόνον αυξήσεις θα είχαν να περιμένουν …) και, επιπλέον, μειώσεις σε κοινωνικά επιδόματα, ειδικά μισθολόγια, περαιτέρω αυξήσεις εισφορών των ελευθέρων επαγγελματιών κλπ. Και όμως, ο κ. Τσίπρας χαρακτηρίζει την συμφωνία «υπερασπίσιμη» και «ισορροπημένη»…

       
Πώς επιτυγχάνεται αυτή η ισορροπία; Μέσω των περίφημων «αντιμέτρων». Από πλευράς ορολογίας, ορθότερο θα ήταν, ίσως, να χαρακτηρισθούν ως αντίδοτα, τα οποία χορηγούνται σε δηλητηριασθέντες. Πρόκειται για εξαγγελίες ανάλογες προς το λησμονηθέν «παράλληλο πρόγραμμα» του τρίτου μνημονίου. Ενώ οι φορολογικές αυξήσεις και οι περικοπές συντάξεων έχουν οριζόντιο χαρακτήρα, τα «αντίμετρα», όπως επιδοτήσεις ενοικίων, συσσίτια κ.α., θα αφορούν σε επιλεγμένους αποδέκτες και θα χορηγηθούν μόνον εάν υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα άνω του 3,5% - για μία τουλάχιστον πενταετία – και κατά το υπερβάλλον. Ο εμπαιγμός είναι προφανής.

       
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρότεινε την άμεση διανομή ποσοστού 0,5% από το πλεόνασμα του 2016, κατακεραυνώθηκε όμως από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ως «ο τελευταίος που μπορεί να μιλά στο όνομα των ανέργων ή των εργαζομένων στο Κερατσίνι και στο Αιγάλεω. Δεν τις ξέρει αυτές τις περιοχές, δεν τις έχει δει ποτέ του. Εγώ τουλάχιστον έχω μείνει δύο χρόνια στο Αιγάλεω», είπε. Άραγε, εκατομμυριούχοι υπουργοί της παρούσης κυβέρνησης, όπως οι κύριοι Σταθάκης, Φλαμπουράρης, Τσακαλώτος, δικαιούνται να ομιλούν;

        

*Νομικός – Οικονομολόγος