του
Τάσου Παπαδόπουλου
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν τους βλέπει ξύπνιος ή στον ύπνο του. Γιατί θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτή η παρατήρηση είναι ένα ακόμη από τα πολλά και ήδη γνωστά ψέματα του, που μας έχει αραδιάσει όλα αυτά τα χρόνια, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Βεβαίως όλα αυτά τα δίσεκτα χρόνια έχουμε ακούσει και άλλους πολιτικούς αρχηγούς να μας παραμυθιάζουν. Όμως ο Α. Τσίπρας έκανε στο θέμα αυτό πρωταθλητισμό και κέρδισε επάξια το πρώτο βραβείο, αφήνοντας πολύ πίσω του τους άλλους παραμυθατζήδες της πολιτικής σκηνής.
Όσο για τα χαμογελαστά πρόσωπα του Α. Τσίπρα, τα βλέπει μόνο ο ίδιος και οι όμοιοί του στις συνάξεις που οργανώνουν σε κλειστούς χώρους, ντάλα καλοκαίρι, μια και έχουν τακτοποιηθεί καταλαμβάνοντας όλα τα πλοκάμια του κομματικού κράτους, που έστησαν βεβαίως οι προηγούμενοι για να μην τον αδικούμε, άλλα το επωφελήθηκε επαρκώς ο ίδιος, βολεύοντας κάθε ανεπάγγελτο σε κρίσιμους τομείς του δημόσιου τομέα.
Ως γνωστόν ο … δημοφιλέστατος κάτοικος του μεγάρου Μαξίμου δεν βλέπει κανέναν πολίτη στο πέρασμά του, πίσω από τα φιμέ τζάμια που τον μεταφέρουν, από το σπίτι στο γραφείο και στη συνέχεια πίσω στο σπίτι. Που να τους δει άλλωστε, η Ηρώδου Αττικού είναι γεμάτη κλούβες. Δεν μπορεί να πλησιάσει άνθρωπος. Ακόμη και οι είσοδοι από τον Εθνικό Κήπο έχουν κλείσει.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εννοεί ως χαμογελαστά πρόσωπα την πληθώρα των αστυνομικών που τον φυλάνε, μια και οι δόλιοι κυκλοφορούν με βαριά αλεξίσφαιρα γιλέκα μες το κατακαλόκαιρο, γιατί η υπηρεσία αυτά τους δίνει, εκεί τους μάρανε να κάνουν οικονομίες, και με σαράβαλα περιπολικά που ένας Θεός ξέρει όταν αναπτύξουν ταχύτητα σε κάποια καταδίωξη, αν θα μπορέσουν έγκαιρα να τα σταματήσουν.
Όσο για τους μισθούς τους είναι καταευχαριστημένοι μια και μετά τις απανωτές περικοπές, τους απομένουν κάτι ψιχία για να την βγάλουν έναν ολόκληρο μήνα.
Άσε τον σεβαστό Πρόεδρο της Βουλής, που άφησε τα παιδιά του Ρουβίκωνα ελεύθερα να παίξουν στο προαύλιο του Κοινοβουλίου και κατόπιν με αστυνομική συνοδεία τα έβγαλε έξω να βοσκίσουν ελεύθερα. Πατέρας είναι ο άνθρωπος και ξέρει από παιδιά. Ένα ντου στην Τράπεζα της Ελλάδος, μια ευγενική επίσκεψη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, είναι μέρος των παιχνιδιών τους. Τι να κάνουμε να τους απαγορεύσουν οι καλοί άνθρωποι που μας κυβερνούν να παίζουν; Να τους κόψουν το χαμόγελο που είδε ο Α. Τσίπρας.
Εξάλλου κι ο ίδιος και η παρέα του, τα ίδια έκαναν πριν λίγο καιρό. Τώρα βρήκαν άλλο παιχνίδι την άσκηση εξουσίας και περί αυτό κινούνται και διασκεδάζουν, θεωρώντας ότι κι εμείς οι υπόλοιποι παίζουμε μαζί τους στους ίδιος ρυθμούς. Έχουν εξάλλου και τρία αεροπλανάκια να παίζουν και με αυτά φτάνουν μέχρι την Ντίσνεϊλαντ.
Όσον αφορά τα χαμογελαστά πρόσωπα, αυτά δεν κυκλοφορούν ούτε στη διάρκεια των διακοπών. Σκυθρωπά είναι δυστυχώς τα πρόσωπα κυρίως των τριανταπεντάρηδων νέων που βρέθηκαν για λίγες ημέρες στα σπίτια των γονιών τους, σε κάποιο ελληνικό νησάκι για λίγες ήμερες, μια και βλέπουν ότι δεν έχουν αύριο σε αυτή τη χώρα.
Όταν ακούς τον μαέστρο, την ώρα που αποχαιρετά το κοινό μετά από μια πετυχημένη χορωδιακή συναυλία με τραγούδια του αγαπημένου νέου κύματος σε κάποιο νησί, να κλαίει αναφέροντας πως αφιερώνει τη βραδιά στους νέους, που μεταναστεύουν σήμερα για μια καλύτερη τύχη όπως παλιότερα και ιδιαίτερα στο γιό του που φεύγει για την Αυστραλία δεν μπορεί παρά να νιώσεις να σε πνίγει ο πόνος και η ντροπή, για το αύριο της Πατρίδας σου.
Η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα πολλών νέων ανθρώπων είναι η ξενιτιά. Μας γύρισαν πολύ απλά πίσω στην δεκαετία του τριάντα μετά την Μικρασιατική καταστροφή και στην δεκαετία του πενήντα μετά τον εμφύλιο.
Τι να τους πούμε συγχαρητήρια; Πώς να αντιμετωπίσεις ανθρώπους που έχουν κολλήσει σαν βδέλλα στην εξουσία και σκαρφίζονται χίλια μύρια ψέματα για να κρατηθούν σε αυτή;
Η απογοήτευση και μετά από τον κύριο «η ελπίδα έρχεται», είναι στα πρόσωπα όσων συναντά κανείς μπροστά του, όπου κι αν βρεθεί, από τις πόλεις μέχρι το τελευταίο χωριουδάκι. Μόνο οι ναυαγοσώστες μας δεν την βλέπουν μια και ατενίζουν στον γαλάζιο ορίζοντα και αγνοούν τους ανθρώπους που πνίγονται μπροστά τους.
Κι όταν δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα, η απογοήτευση μεγαλώνει και δεν μπορεί να την ξεπεράσει κανείς ακόμη κι αν βρίσκεται κάποιος νέος μπροστά στα καταγάλανα νερά της Πατρίδας μας κι όταν το βράδυ βλέπει τον μοναδικό στην Ελλάδα έναστρο ουρανό.
Πώς να χαμογελάσει ένας νέος, όταν σκέπτεται ότι η μόνο πραγματική ελπίδα γι αυτόν, δεν είναι άλλη από την έξοδο του από τον παράδεισο και η είσοδός του στην κόλαση μιας άλλης μακρινής πολιτείας…
