του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πολύ καλά έκανε και πήγε στην Αμερική. Ποιο το πρόβλημα; Σύμμαχος χώρα δεν είναι; Στρατιωτική βοήθεια δεν μάς δίνει; Από το κόκκινο φασισταριό δεν μάς έσωσε; Ελληνοτουρκικό πόλεμο δεν απέτρεψε πριν είκοσι και πλέον χρόνια; Επενδύσεις δεν έχει κάνει στην χώρα μας; Γιατί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας να μην πάει στον Ντόναλντ Τραμπ; Μα είναι αριστερός, λένε κάποιοι. Α, μάλιστα. Και από πότε οι αριστεροί έγιναν αντιαμερικάνοι; Στα λόγια μόνο και για να πουλάνε φούμαρα στα τσούρμα από καραγκιόζηδες που τούς ψηφίζουν.
Ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα ήταν και είναι ένα εργαλείο μάρκετινγκ για να παίζουν κάποιοι παιχνίδια εξουσίας. Αυτό ακριβώς κάνει με μοναδική ευχέρεια και ο Αλέξης Τσίπρας, χλευάζοντας, πολύ ορθά, την βλακεία και την αφέλεια όσων τον ψήφισαν. Και καλά κάνει. Αν ο Μακιαβέλλι ζούσε, θα τον πολυβράβευε για τις ικανότητές του. Το πρόβλημα είναι ότι οι ικανότητές του σε δημαγωγία, λαϊκισμό, κωλοτούμπες και άλλα παρόμοια μάλλον έχουν χτυπήσει ταβάνι. Από εδώ και πέρα, μετά τα χαμόγελα, τα γλειψίματα, τα παρακάλια και τις υποσχέσεις, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα πρέπει να παράγουν έργο και μάλιστα σοβαρό.
Οι πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί, όπως και όλοι οι άλλοι, έχουν αρχή και τέλος. Αυτό μάς διδάσκει η Ιστορία. Ο δε πρωθυπουργός μας, όσο και αν απεχθάνεται την γνώση, καλά θα έκανε να το ρίξει λίγο και στην μελέτη. Πάνω στο θέμα αυτό, μεταξύ άλλων, το Βήμα της Κυριακής έγραψε και τα ακόλουθα:
«Η χώρα δεν έχει απαλλαγεί από το βάρος της πραγµατοποιηθείσης αλλά µηδέποτε επισήµως οµολογηθείσης πτωχεύσεως, η ελληνική οικονοµία, παρά τα βήµατα σταθεροποίησης, είναι ακόµη ασταθής και για πολλούς µετέωρη, οι εταίροι και οι δανειστές διατηρούν ακέραιες τις απαιτήσεις τους, δεν δείχνουν διατεθειµένοι να ρυθµίσουν τα ελληνικά χρέη χωρίς επιπρόσθετες εγγυήσεις και ο εθνικός περίγυρος επίσης τελεί σε διέγερση, επιτείνοντας ανησυχίες και αβεβαιότητες.
Ο κ. Τσίπρας όντας αγκιστρωµένος, γνωρίζοντας τις αµερικανικές αναζητήσεις στην περιοχή λόγω των αµφιβολιών που επικρατούν στις ΗΠΑ για την γείτονα Τουρκία, επιζήτησε επί της ουσίας αµερικανική βοήθεια και στήριξη –με σκοπό να αµβλύνει τις πιέσεις Ευρωπαίων και IMF για πρόσθετα µέτρα και µαζί να κερδίσει τόσο την αµερικανική υποστήριξη στο ζήτηµα της διευθέτησης του χρέους όσο και ένα σήµα επενδύσεων και άρσης των πολλών αµφιβολιών από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Οι Αµερικανοί επίσηµοι γνωρίζουν την ελληνική δυσκολία και ανάγκη και προφανώς την εκµεταλλεύθηκαν.
Στο τραπέζι των συνοµιλιών έπεσαν όλα τα θέµατα ασφάλειας και κάλυψης των αµερικανικών δυνάµεων στην περιοχή. Κατά τους Αµερικανούς, η Ελλάδα μπορεί, µετά κάποιες τουρκικές αναθεωρήσεις, να καλύψει επιχειρησιακές και άλλες ανάγκες των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην ΝΑ Μεσόγειο. Δηλαδή να υποκαταστήσει εν µέρει τουλάχιστον την Τουρκία, στον βαθµό που αυτή αναθεωρήσει το υπάρχον δόγµα και θελήσει να αυτονοµηθεί, επειδή θεωρεί ότι οι ΗΠΑ αντιστρατεύονται διά των Κούρδων την εθνική της ακεραιότητα και ασφάλεια.
Γύρω λοιπόν από αυτό το πλέγµα των ελληνικών αιτηµάτων για βοήθεια και των αµερικανικών απαιτήσεων για πρόσθετες διευκολύνσεις στήθηκε το παζάρι στον Λευκό Οίκο. Το αποτέλεσµά του, βάσει των όσων έχουν µέχρι τώρα δει το φως της δηµοσιότητας, είναι ακόµη θολό και εν πολλοίς µη προσεγγίσιµο.
Λεπτοµέρειες έγιναν γνωστές µόνο για την συµφωνία αναβάθµισης των πολεµικών αεροσκαφών F-16 και µάλιστα από τον ίδιο τον Αµερικανό πρόεδρο, ο οποίος σε ένα κρεσέντο λαϊκισµού θέλησε να πείσει τους Αµερικανούς ότι αυτός δηµιουργεί θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ ακόµη και από τους πτωχούς και δύσµοιρους Έλληνες.
Ωστόσο, η οπτική των F-16 είναι απολύτως περιοριστική. Κάτι πολύ µεγαλύτερο και βαθύτερο από την αναβάθµιση των πολεµικών αεροσκαφών συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες του Λευκού Οίκου. Θα το µάθουµε εν καιρώ, όταν οι επιµέρους επιτροπές αναλάβουν δράση. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα κατέφυγε στον “διάβολο” Τραµπ για βοήθεια.
Ο κ. Τσίπρας είχε την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις ανάγκες των Αµερικανών και να εκµεταλλευθεί τον αναβαθµισµένο ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή. Ωστόσο, φανέρωσε ότι δεν έχει τις ικανότητες που οι περιστάσεις απαιτούν. Δυστυχώς η ελληνική πολιτική δεν έχει τις δυνάµεις, ούτε τις αντοχές και την κουλτούρα να δώσει µάχες µε συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα, τις µόνες ικανές να εξοπλίσουν την χώρα µε δύναµη και αξιοπιστία, ώστε να ασκήσει πραγµατικά ανεξάρτητη και περήφανη εξωτερική πολιτική προς όλες τις κατευθύνσεις».
Οι κατά Νικολό Μακιαβέλλι «Ηγεμόνες», πέρα από κωλοτούμπες, τσαλιμάκια και λοιπούς τακτικισμούς, πρέπει να διαθέτουν και κάποια άλλα σοβαρά προσόντα που να τούς προσδίδουν κύρος.
