ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ PSI ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥΣ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Είναι ξεκάθαρο ότι η σύμβαση για το «κούρεμα» του υπέρογκου ελληνικού δημοσίου χρέους είναι αφ’ εαυτής μία μεγάλη επιτυχία, ασχέτως αν η Ελλάδα αποδειχθεί ανίκανη να την εφαρμόσει –κάτι το οποίο οι ξένοι αναλυτές και χρηματιστές προεξοφλούν, γι αυτό και τα σχετικά άρθρα που βλέπουν το φως της δημοσιότητος είναι είτε πλήρως απαισιόδοξα είτε εξαιρετικά επιφυλακτικά ως προς την έξοδό μας από την κρίση.

Όμως, εντός και εκτός Ελλάδος, υπάρχουν δυνάμεις που επειδή δεν επιθυμούν την επιτυχία του PSI και της σχετικής δανειακής συμβάσεως, επιδιώκουν την ταχύτερη δυνατή αποτυχία της, με την ταυτόχρονη κατάρρευση της χώρας. Στην προσπάθεια αυτή πρωτοστατούν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και ο ΣΥΡΙΖΑ, δύο αδίστακτοι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι, στην Ελλάδα της χρεοκοπίας, παίζουν τα ρέστα τους. Τα δύο μνημόνια απετέλεσαν το εφαλτήριο για τα δύο αυτά κόμματα να συλλέξουν πολιτική πελατεία, αλλά και να παρεμποδίσουν οποιαδήποτε προσπάθεια ικανή να αποκόψει τον οικονομικό και κοινωνικό κατήφορο της χώρας. Ωστόσο, με αφορμή το PSI, τα δύο κόμματα φοβούνται ότι κάτι ίσως πάει καλά στην χώρα, με αποτέλεσμα ο δυσαρεστημένος από τον δικομματισμό κόσμος να αρχίσει να σκέπτεται διαφορετικά. Έτσι, έως τις εκλογές, οι σχηματισμοί αυτοί είναι αποφασισμένοι να τα παίξουν όλα για όλα.

Επίσης, αυτόκλητοι σύμμαχοι του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι και τα μέλη της Χρυσής Αυγής, τα οποία, με γενικό επιτελείο τους την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, λειτουργούν όπως η Χαμάς στην Παλαιστίνη. Προσφέρουν, δηλαδή, δήθεν κοινωνικό έργο καλλιεργώντας τον ρατσισμό, χρησιμοποιούν την κομμουνιστική ξύλινη γλώσσα και, βέβαια, πλειοδοτούν σε αντιμνημονιακή ρητορική, με ταυτόχρονη αντιευρωπαϊκή ρητορεία.

Υπάρχει έτσι ένα αρκετά ισχυρό φαιοκόκκινο μέτωπο, που ποντάρει στην άτακτη χρεοκοπία της χώρας και γνωρίζει πολύ καλά ότι, όσο εμποδίζει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις, τόσο θα διαιωνίζεται επί τα χείρω ο καρκίνος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Στο μέτωπο αυτό, χωρίς να υιοθετούν πλήρως τις θέσεις του, ήρθαν να προστεθούν και δυο-τρεις νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, κοινό γνώρισμα των οποίων είναι ο λαϊκισμός, η εθνοκαπηλεία και η συντήρηση, έστω υπό συνθήκες εξαθλιώσεως, της παλαιάς τάξεως πραγμάτων. Αυτής, δηλαδή, του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους, το οποίο οδήγησε την χώρα στην απώλεια κάθε ίχνους αξιοπρέπειας και στην χρεοκοπία.

Σημαντικό, επίσης, ρόλο στην ελληνική πολιτική ζωή παίζει πλέον και η Ρωσία, η οποία θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της Δύσεως στην Μεσόγειο και άρα μπορεί να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν στα πολιτικά και διπλωματικά της παιχνίδια. Για την ώρα, το ρωσικό ενδιαφέρον εστιάζεται στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημερώσεως, στις τράπεζες και στον τουρισμό. Λελογισμένα, η ρωσική πλευρά προωθεί την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη να φέρει σε αντιπαράθεση την Μόσχα με το Βερολίνο. Στο σημείο αυτό, για να διαλύσουμε και κάποια φημολογία, η επίσημη Ρωσία όχι μόνον δεν προσφέρθηκε να δανείσει την χώρα μας αλλά, ως μέλος του ΔΝΤ, ήταν αντίθετη με την παροχή μεγαλύτερης βοήθειας στην Ελλάδα με την συμφωνία του Ιανουαρίου 2012. Επίσης, αρνήθηκε να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά διϋλιστήρια, παρά την υψηλή κερδοφορία των τελευταίων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι ημέρες που έρχονται είναι εξαιρετικά κρίσιμες για την Ελλάδα –η οποία για κάποιους διεθνείς αρθρογράφους αποτελεί για την Ευρώπη ό,τι το Αφγανιστάν για την Αμερική! Οι παραλληλισμοί, γράφει ο Στέφαν Ρίχτερ στον Globalist, είναι εντυπωσιακοί. Αμφότερες οι χώρες κόστισαν απίθανα χρήματα στην Ευρώπη και στην Αμερική, προκάλεσαν αμέτρητες αποφάσεις στις Βρυξέλλες και στην Ουάσινγκτον και κυριάρχησαν στα διεθνή ΜΜΕ σε ποσοστά αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθός τους.

Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: μπορούν οι χώρες αυτές να επιβιώσουν; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι αρνητική για την Ελλάδα, στο μέτρο που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας κλονίζουν την λαϊκή εμπιστοσύνη και τρομοκρατούν. Ακόμη χειρότερα, την κατάρρευση της χώρας προτείνουν επισήμως και διψασμένοι για προβολή καθηγητάδες με δήθεν βαθυστόχαστες αρθρογραφίες και τηλεοπτικές μπαρουφολογίες.