του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το να διαχειρίζεται και να «κτίζει» το πολιτικό του μέλλον ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι απολύτως θεμιτό από την στιγμή που μετά τις καταλήψεις σχολείων επέλεξε τον δρόμο της πεζοδρομιακής πολιτικής. Αποτελεί και αυτή κομμάτι της πολιτικής ζωής του τόπου, ασχέτως αν είναι το χειρότερο σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία. Έτσι, με μοναδικά προσόντα του τα παχειά και κενά περιεχομένου λόγια της μαρξιστικής βουλγκάτας, ο σημερινός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία ενός πολιτικού σχηματισμού ο οποίος στην ουσία είχε αποτύχει, για πολλούς και διαφόρους λόγους, να δημιουργήσει στην Ελλάδα μία ισχυρή ανανεωτική αριστερά που θα είχε αξιώσεις συμμετοχής στη εξουσία, συνεργαζόμενη ενδεχομένως με τον ελληνικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Μετά λοιπόν από πολλές πολιτικές ακροβασίες και υπό διαφορετικές ηγεσίες, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε να γίνει ένα απίθανο συνοθύλευμα διαφόρων τροτσκιστικών, παλαιοκομμουνιστικών, αναρχοαυτόνομων και λοιπών αριστερίστικων συνιστωσών και κατάφερνε να επιβιώσει πολιτικά χάρη στην μετριοπαθή του πτέρυγα, η οποία σήμερα αντιπροσωπεύεται από την ΔΗΜΑΡ –ήτοι, από το πιο σοβαρό και υπεύθυνο τμήμα της ελληνικής αριστεράς, αυτό που σήμερα ο κ. Τσίπρας και η παρέα του θέλουν να εξοντώσουν, όντες ευνοημένοι από την κρίση και την αρνητική συγκυρία που αυτή προκάλεσε.
Είναι σαφές ότι μετά την αποχώρηση του κ. Φώτη Κουβέλη και την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον καιροσκόπο Αλέξη Τσίπρα είχε ανοίξει ο δρόμος προσέλκυσης στον πάλαι ποτε οριακό πολιτικό του σχηματισμό όλου του τριτοκοσμικού και λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ, αυτού δηλαδή που ουσιαστικά φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για τα σημερινά χάλια της χώρας. Κατάφερε έτσι ο κ. Τσίπρας να αναρριχηθεί στην θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και από το σημείο αυτό ξεκινά μία ενδιαφέρουσα ιστορία.
Αντιγερμανισμός και μνημόνιο
Ως γνωστόν, η πολιτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και η φρασεολογία του αρχηγού του εδράζονται σε δύο βασικούς παράγοντες: τον επίπεδο αντιγερμανισμό και την απλοϊκή αντιμνημονιακή ρητορική. Αυτές οι δύο επιλογές του κ. Τσίπρα, πέρα από τα εγχώρια αυτιά που χαϊδεύουν, εξυπηρετούν και αρκετές σκοπιμότητες εντός και εκτός Ελλάδος.
Κατά πρώτο λόγο, σε επίπεδο γεωπολιτικής, εξυπηρετούν το αγγλοσαξωνικό χρηματοοικονομικό κατεστημένο, που απεύχεται την επιτυχία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος και με κάθε μέσον παρεμποδίζει μία πιθανή πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Κύριος στόχος του κατεστημένου αυτού είναι –για συγκεκριμένους λόγους– η Γερμανία, που αποτελεί και την πιο ανταγωνιστική ευρωπαϊκή οικονομία. Συνεπώς, η καλλιέργεια του αντιγερμανισμού εξυπηρετεί τους στόχους ανταγωνιστικών προς την Ευρώπη επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, όπως και όλους αυτούς τους παράγοντες που αμφισβητούν τον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Σημειώνουμε ότι οι ανωτέρω επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τα ανοίγματα της Ευρώπης προς την Λατινική Αμερική, αλλά ούτε και μία πιθανή δημιουργία ζώνης ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ ΕΕ και Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Υπό αυτή την έννοια, ενισχύουν κάθε αντιευρωπαϊκή φωνή στην ΕΕ και ο κ. Τσίπρας είναι μία από αυτές, παρά τα φληναφήματα που προσπάθησε να «πουλήσει» στις ΗΠΑ με τις ομιλίες του.
Από την άλλη πλευρά, τα εγχώρια και οικογενειακά επιχειρηματικά συμφέροντα που συνέβαλαν στο να προσκληθεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, είχαν κάθε λόγο η κρίση στην Ελλάδα να πάει βαθύτερα και να γίνει οξύτερη. Τεράστια κεφάλαια έχουν επενδυθεί σε πιθανή ελληνική χρεοκοπία και έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Κατά συνέπεια, η ομαλοποίηση της κατάστασης στην ΕΕ δεν συμφέρει καθόλου τους επενδυτές αυτούς. Στην περίπτωση, λοιπόν, που ο κ.Τσίπρας θα μπορούσε να παίξει ρόλο «ταραχοποιού» στην Ευρώπη, αυτό κρίνεται θετικό. Οργανώθηκαν έτσι οι επισκέψεις του στην Λατινική Αμερική και στις ΗΠΑ, ώστε να δοθεί στους εδώ ιθαγενείς η εντύπωση ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του έχουν αμερικανικές «ευλογίες» για άνοδο στην εξουσία και ερείσματα στην «σοσιαλίζουσα» Λατινική Αμερική!
Με άλλα λόγια, επιχειρείται να περάσει προς την κοινή γνώμη η αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φυσιολογικό αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, που διαθέτει και την έξωθεν απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση και άρα τί το πιο δημοκρατικό να μπορέσει να κυβερνήσει αν έτσι αποφασίσει στις προσεχείς εκλογές ο ελληνικός λαός. Η αντίληψη αυτή κυκλοφορεί πλέον ευρέως προς τα έξω και κάποιοι αφελείς στην χώρα μας υποστηρίζουν ότι πρέπει και ο ΣΥΡΙΖΑ να δοκιμαστεί ως κόμμα εξουσίας γιατί έτσι θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ολέθρια για την Ελλάδα. Ένα κόμμα που στηρίζεται στην βία κα στον λαϊκισμό για να αναρριχηθεί στην εξουσία είναι σίγουρο πως θα χρησιμοποιήσει τα ίδια μέσα για να κρατηθεί σε αυτήν. Η ιστορία μάς δείχνει ότι, σε περιόδους σοβαρών κρίσεων, τα κόμματα που στηρίζονται στον λαϊκισμό και την βία για να προωθήσουν την ανέλιξή τους γίνονται βιαιότερα –και, βεβαίως, αυταρχικά– όταν φθάνουν στον στόχο τους.
Αυτοί λοιπόν που σήμερα πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο υπό τον Αλέξη Τσίπρα πολιτικός σχηματισμός είναι ένα επικίνδυνο συνοθύλευμα καιροσκόπων, αιθεροβαμόνων και ολοκληρωτικής αντιλήψεως αυταρχικών ατόμων, που μόνον δεινά θα επιφέρει στην ήδη δεινοπαθούσαν χώρα μας.
