ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΕΥΡΩΠΗ…!

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Με 21 εκπροσώπους της, η Ελλάδα θα αντιπροσωπεύει το 2,8% του συνόλου των ευρωβουλευτών –ποσοστό αισθητά μικρότερο από το αντίστοιχο του 1981, όταν η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είχε δέκα μέλη. Εξάλλου, μετά τις αλλεπάλληλες διευρύνσεις της ΕΕ, ο αριθμός των Ελλήνων ευρωβουλευτών από τους 24 έχει πέσει στους 21. 

Η μείωση αυτή, από την μια πλευρά, αποδυναμώνει την ελληνική παρουσία συνολικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όμως, από την άλλη, κάνει επιτακτική την ανάγκη της ποιοτικής αναβαθμίσεως της εθνικής εκπροσωπήσεως. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζητούμενο και δεν γνωρίζουμε κατά πόσον η ανάγκη αυτή έχει γίνει αντιληπτή από το εκλογικό σώμα. Πολύ φοβούμεθα πως αυτό δεν συμβαίνει και, ακόμα χειρότερα έχουμε την αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι της προσεχούς Κυριακής αγνοούν –ή και δεν θέλουν να γνωρίζουν– πολλές αλήθειες για την θέση της χώρας μας στην Ένωση. Γι αυτό, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε κάποιες πραγματικότητες, έστω και αν αυτές καθόλου δεν θα επηρεάσουν ειλημμένες αποφάσεις.

Υπενθυμίζουμε ότι τον Μάϊο του 2010, πάντα κατά το ρεπορτάζ των Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς και τα βιβλία πρώην Αμερικανών αξιωματούχων, αν η Ελλάδα δεν είχε την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως θα κατέληγε να δηλώσει άτακτη χρεοκοπία. Στην περίπτωση δε αυτή η κατάσταση του ελληνικού λαού θα ήταν τρεις φορές χειρότερη απ’ ό,τι σήμερα. Αν το 2012 η ΕΕ δεν είχε στηρίξει την χώρα με χαμηλότοκα δάνεια, κουρέματα και άλλες στα όρια της νομιμότητος ενισχύσεις, η χώρα θα είχε αποχωρήσει από την ευρωζώνη και σήμερα θα βίωνε μία εθνική τραγωδία, χειρότερη από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Ωστόσο, προϋπόθεση για να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα ήταν η αποχώρηση του κ.Γ.Α.Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, δεδομένου ότι στα μάτια των αγορών και της διεθνούς κοινής γνώμης αυτός ήταν ο πρωτεργάτης και ο βασικός υπεύθυνος της ελληνικής άτυπης χρεοκοπίας. Υπό αυτή την έννοια, οι πρόσφατες παρατηρήσεις του ανελλήνιστου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κ. Γιούνκερ και την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι υποκριτικές και αστείες ταυτοχρόνως. Όπως κωμικόν είναι να υπεραμύνεται ο κ. Αλ. Τσίπρας και του Ιταλού πρώην πρωθυπουργού κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καταδικασμένου από την δικαιοσύνη της χώρας του να προσφέρει υπηρεσίες σε ηλικιωμένους!

Τούτων λεχθέντων, σήμερα, τρία έτη μετά την καταστροφή, αν η Ελλάδα έχει κάποιες ενδείξεις για να αισιοδοξεί, αυτές πάλι από την Ευρώπη εκπηγάζουν. Οι επενδυτικοί πόροι που προσφέρονται στην χώρα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και τα λοιπά κοινοτικά Ταμεία είναι κεφάλαια αμιγώς ευρωπαϊκά, εξαιρετικά δε πολύτιμα σε μία εποχή όπου το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση ρευστότητος. Υπό αυτή την έννοια, οι διάφοροι «ειδικοί» και «σύμβουλοι» που θέλουν να οδηγήσουν την χώρα στην δραχμή και στην «φιλόξενη» ρωσική αγκαλιά είναι –λίαν επιεικώς– επικίνδυνα αφελείς. Η θέση της χώρας είναι στην ευρωπαϊκή οντότητα που έχει ήδη πίσω της 57 έτη ζωής, και μέλημά της θα πρέπει να είναι η ισχυροποίηση του σπιτιού της και όχι η διάλυσή του.

Βέβαια, υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που επιδιώκουν την διάλυσή της, πλην όμως δεν είναι ικανές να πετύχουν τους στόχους τους. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με όλα τα λάθη που γίνονται στην πορεία της, προχωρά και εξ εμπειρίας μπορούμε να πούμε ότι οι ρυθμοί της είναι ασυγκρίτως ταχύτεροι από τους αντίστοιχους του παρελθόντος. Το δε θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο εδράζεται η κοινοτική οντότητα, επιδέχεται μεν βελτιώσεων και προσθηκών, όμως οι βασικές του αρχές –που είναι η δημοκρατία, η κοινωνική οικονομία της αγοράς, η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και η ελευθερία στην κυκλοφορία προσώπων και κεφαλαίων– δεν αλλάζει. Κατά συνέπεια, οι εξαγγελίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και του αρπακτικού τριτοκοσμικού ΠΑΣΟΚ που τον στηρίζει για αλλαγές και αναδιαπραγματεύσεις αποτελούν λόγια του αέρος. 

Σε πανευρωπαϊκό δε επίπεδο, οι δυνάμεις που αντιπροσωπεύει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και που τον πρότειναν για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα πρέπει να κάνουν μεγάλη εορτή αν καταφέρουν να ξεπεράσουν το 5% και να εκλέξουν πάνω από 50 ευρωβουλευτές στους 751 που θα έχει το προσεχές Ευρωκοινοβούλιο. Η κομμουνιστογενής αριστερά είναι ένα από τα πολιτικά απολιθώματα της Ευρώπης και η ρητορική της, στην Γαλλία για παράδειγμα, συνταυτίζεται με την αντίστοιχη του Εθνικού Μετώπου της κυρίας Μαρίν Λεπέν.

Υπό αυτή την έννοια, οι διακηρύξεις στην Ελλάδα του κ.Τσίπρα και των αντιμνημονιακών συνοδοιπόρων του δεν είναι τίποτε περισσότερο από άναρθρες κραυγές όλων αυτών που τα τριάντα τελευταία χρόνια το μόνο που κατάφεραν ήταν να φέρουν την Ελλάδα στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας. Αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει αν τους ανοίξει εκ νέου την πόρτα της εξουσίας, τότε θα είναι και άξιος της μοίρας του.