της Μύρνας Νικολαΐδου
Αφορμή αυτή
την φορά, το μεταναστευτικό. Πράγματι, πολλοί έχυσαν δάκρυα για τους πρόσφυγες
που χάθηκαν στα βαθιά νερά της Μεσογείου. Όταν όμως ήρθε η ώρα των αποφάσεων,
σαν να το ξέχασαν. Τα δάκρυα ξαφνικά εξαφανίστηκαν και πρυτάνευσε η λογική των
αριθμών. Κροκοδείλια αποδείχθηκαν τα δάκρυα των Ευρωπαίων.
Γιατί να δεχθούμε άλλους
πρόσφυγες, έχουμε κάνει ήδη πολλά, βροντοφώναξαν Γαλλία, Βρετανία και Ισπανία,
απορρίπτοντας αμέσως το σχέδιο της Κομισιόν για την κατανομή των προσφύγων
βάσει ποσοστώσεων. Πολύ φιλόδοξο σχέδιο, πραγματικά. Πολύ ωραίο όμως για να
είναι αληθινό, συνάμα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αυτή την φορά προσπάθησε να κάνει
τη διαφορά. Πρότεινε μια δίκαιη κατανομή των προσφύγων στα κράτη μέλη, που φυσικά
όλοι συμπονούν αλλά κανείς δεν θέλει να βάλει στο σπίτι του. Και τι θα κάνουν
οι χώρες υποδοχής που κουβαλάνε το μεγαλύτερο «βάρος»; Μάλλον ότι είναι δυνατόν
για να κρατήσουν το «βάρος» αυτό μακριά από τις άλλες, που τους αρέσει να
συμπαραστέκονται, αλλά από τους καναπέδες της οικίας τους. Δύο χιλιάδες μετανάστες περιμένουν μάταια βοήθεια
μόνο στη Μυτιλήνη. Στην Ιταλία, ο Ματέο Ρέντσι βρίσκεται σε απόγνωση.
«Θα ανασύρουμε και θα θάψουμε τις εκατοντάδες σορούς μεταναστών της τραγωδίας του
Απριλίου. Για να καταλάβει ο κόσμος τι συμβαίνει», διεμήνυσε.
Περίσσια η υποκρισία των
Ευρωπαίων. Από την μια καλούν αγωνιωδώς να βρεθεί λύση για τους ανθρώπους που
χάνουν τη ζωή τους κάθε ημέρα στη Μεσόγειο. Από την άλλη όταν έρχεται η ώρα των
αποφάσεων, κωφεύουν. Πεθαίνει η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, μαζί με την ανθρωπιά.
Αφού τριπλασίασαν τη χρηματοδότηση της Frontex για τη διάσωση των
μεταναστών, σκέφτονται ότι μάλλον έκαναν το καθήκον τους. Τι θα γίνουν οι
μετανάστες και οι πρόσφυγες που διασώζονται; Αυτό παραμένει επτασφράγιστο
μυστικό.
Επτά είναι άλλωστε και
οι χώρες που αντιδρούν στο σχέδιο της Κομισιόν. Η Βρετανία προτίθεται να δώσει
λεφτά για να τους κρατήσει μακριά. Γαλλία και Ισπανία υποστηρίζουν ότι έχουν
ήδη κάνει αρκετά και οι υπόλοιποι θυμήθηκαν ξαφνικά την έννοια του
εθελοντισμού. Σχεδόν αδύνατον να υπάρξει συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής του
Ιουνίου για την κατανομή των προσφύγων. Αλλά τι χρειάζεται μια τέτοια συμφωνία,
αν η ΕΕ αρχίσει να καταστρέφει τα σκάφη των διακινητών στην Λιβύη. Αρκεί η
έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και η πολεμική επιχείρηση αρχίζει. Σε
αυτό συμφωνούν τουλάχιστον σχεδόν ομοφώνως οι Ευρωπαίοι. Και ας μπαίνουν στα
αχαρτογράφητα νερά, μιας χώρας που έχει βυθιστεί στο χάος. Αυτή είναι η λύση με
το λιγότερο πολιτικό κόστος. Όσο για τους πρόσφυγες που φτάνουν ποικιλοτρόπως
στην ΕΕ, θα βρεθεί μια μαγική λύση. Κατώτεροι των περιστάσεων για μια ακόμη
φορά οι Ευρωπαίοι. Περήφανη ζωντοχήρα η ευρωπαϊκή ενότητα, ενώ σπαράζει η
ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
