Του
Γιώργου Παπανικολάου*
Ωστόσο, αρχής γενομένης
με την υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών, κι ενώ πλησιάζουμε προς τις τριπλές εκλογές, η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.
Τα περί «προδοσίας» και «ξεπουλήματος» δίνουν και παίρνουν, σε βαθμό που θα έκανε κάθε ανυποψίαστο παρατηρητή που δεν γνωρίζει τι ακριβώς λέει η συμφωνία, να πιστέψει ότι μια ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε εδάφη σε κάποια άλλη χώρα.
Δεν είναι επίσης λίγοι εκείνοι που -ατιμώρητα καθώς εξακολουθούμε να ζούμε σε μια χώρα που σέβεται το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου- αρθρογραφούν πλέον καθημερινά, σε μέσα καθόλου περιθωριακά κατά τα άλλα, κάνοντας λόγο για «πραξικοπηματίες», που απειλούν να καταλύσουν (αν δεν το έχουν ήδη πράξει) τη Δημοκρατία.
Αναφερόμενοι όμως στην εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, η οποία, καλώς ή κακώς, λαμβάνει κάθε τόσο τα συγχαρητήρια της κατά τεκμήριο δημοκρατικής Ευρωζώνης.
Πρόκειται για συνέχεια της παλαιόθεν γνωστής νεοελληνικής υπερβολής, που μεγεθύνθηκε στα χρόνια της κρίσης, αρχής γενομένης πολύ πριν από το 2015, με τα περί «δοσίλογων» και «γερμανοτσολιάδων». Τώρα, θα πουν κάποιοι σκωπτικά, η σημερινή αντιπολίτευση τους πληρώνει με το ίδιο νόμισμα. Ναι, θα ήταν ίσως γραφικό, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο.
Γιατί την ώρα που οι
«ξύπνιοι» των μεγάλων πολιτικών επιτελείων αγαλλιάζουν για την επιτυχία τέτοιου είδους ταπεινών τεχνασμάτων, την ίδια ώρα που όσοι παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και γνωρίζουν λίγο-πολύ τι συμβαίνει, ανθυπομειδιούν ή απλώς χλευάζουν για τα τερτίπια των πολιτικών, κάποιοι άλλοι, δυστυχώς πολύ περισσότεροι, πείθονται ότι το πολιτικό σκηνικό είναι ξεπουλημένο, ότι οι βουλευτές είναι προδότες κι ότι η χώρα, αφού πρώτα «σκλαβώθηκε» από τους μεν, τώρα «ξεπουλιέται» από τους δε!
Θα τολμήσω μάλιστα να παρατηρήσω ότι στην παρούσα φάση, τα πράγματα είναι ακόμη πιο επικίνδυνα, διότι, καλώς ή κακώς, η κοινή γνώμη δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο τα οικονομικά και τα «πατριωτικά» θέματα.
Στα πρώτα, φαίνεται να υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός
στωικότητας και ανοχής, ίσως διότι δεν συσχετίζονται άμεσα με το συναίσθημα, την «ταυτότητα», την παράδοση, αλλά και την «υπαρξιακή» απειλή.
Ακόμη χειρότερο δε, είναι όταν τα πλήγματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Όταν ένας πολίτης π.χ. της Μακεδονίας, που υπέστη μεγάλη μείωση των εισοδημάτων του τα προηγούμενα χρόνια, που ένιωσε ότι η οικονομική (τουλάχιστον) διακυβέρνησή του γίνεται από το εξωτερικό, «μαθαίνει» τώρα ότι απειλείται και η καταγωγή του, η αίσθηση της συνέχειας, με έναν τρόπο και το ίδιο το έδαφος στο οποίο κατοικεί, αφού
η Μακεδονία «ξεπουλήθηκε», από ξενοκίνητους προδότες.
Από τη στήλη αυτή είχαμε έγκαιρα καταγράψει ότι με την αλόγιστη προ-κρίσης πολιτική, τα τότε «συστημικά» κόμματα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πυροβολήσουν τα πόδια τους.
Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι το ένα εκ των δύο, εκείνο που κυβέρνησε τον περισσότερο χρόνο τις τελευταίες δεκαετίες, απέμεινε μια σκιά του εαυτού του, λαμβάνοντας ποσοστά αντίστοιχα και μικρότερα της… Χρυσής Αυγής. Όσα συμβαίνουν όμως γύρω μας το τελευταίο διάστημα δείχνουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν και σε άλλο επίπεδο.
Το νέο «σύστημα» που έχει αναδυθεί, απαρτίζεται κατά βάση από ένα παλαιότερο κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, κι ένα νεότερο, τον ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να ξεκίνησε με «αντισυστημική» κι ενίοτε ακραία ρητορική ( θα σκίσουμε τα μνημόνια κ.λπ.), αλλά εξελίχθηκε (διαθέτοντας μια χαρισματική ηγετική φυσιογνωμία), σε «συστημικό» παράγοντα, εκτονώνοντας έτσι ακίνδυνα ένα μέρος από την οργή της κοινωνίας.
Τα ίδια κόλπα, όμως, δεν πετυχαίνουν πολλές φορές στο ίδιο κοινό.
Ολοένα και περισσότερο, τμήμα της κοινής γνώμης πείθεται πως οτιδήποτε προέρχεται από την «κατεστημένη» πολιτική εξουσία είναι για κακό. Ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου φαίνεται να πιστεύει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και μικρότερα της σημερινής Βουλής είναι ανάξια ψήφου, στην καλύτερη περίπτωση, ή άξια της «κρεμάλας», στη χειρότερη. Τα γράφουν άλλωστε και στο
Facebook.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το ακριβές ποσοστό των πολιτών που για διάφορους λόγους εμφανίζονται σήμερα λιγότερο ή περισσότερο έτοιμοι να «προσκυνήσουν» έναν πραγματικά
γνήσιο «δημαγωγό» της άκρας δεξιάς. Το βέβαιο είναι ότι τα ποσοστά που αποτυπώνονται -όχι πλήρως- μέσω Χρυσής Αυγής, μόνο καθησυχαστικά δεν είναι.
Όπως είναι βέβαιο ότι αν και όταν εμφανιστεί αυτός ο δημαγωγός (όχι απαραίτητα ως νέο και άγνωστο σήμερα πρόσωπο), το πολιτικό σκηνικό θα ταρακουνηθεί συθέμελα. Κι όχι χωρίς ευθύνη του σημερινού συστήματος, που εξακολουθεί να πυροβολεί τα πόδια του!
ΥΓ: Από την πορεία των εξελίξεων στην υπόλοιπη Ευρώπη, είναι εμφανές ότι τα συστατικά της τρέχουσας συγκυρίας ευνοούν την εμφάνιση ακροδεξιών σχηματισμών, κυρίως λόγω της ανασφάλειας για την παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση, αλλά και του χρόνου που πέρασε από την εποχή που η Ευρώπη βίωσε για τελευταία φορά τις συνέπειες τέτοιου είδους
«διακυβερνήσεων» .
Θα ήταν παράδοξο να μη συμβεί το ίδιο και στη χώρα μας, ιδίως μετά τα όσα έγιναν με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό που λείπει -ευτυχώς- σήμερα στην ελληνική ακροδεξιά είναι η ηγετική φυσιογνωμία. Ως γνωστόν, όμως, τόσο η φύση όσο και η πολιτική απεχθάνονται το κενό και το καλύπτουν.
Μάλλον όχι σε αυτές τις εκλογές, πολύ πιθανό, όμως, πριν τις επόμενες.
*Διευθυντής και συνιδρυτής του ιστότοπου euro2day.gr
