Του
Τάσου Παπαδόπουλου
Το κακό είναι, ότι η πολιτική επικαιρότητα τροφοδοτείται με γελοία πρόσωπα του δημόσιου βίου, με τυχοδιώχτες και σαλταδόρους, που αναζητούν χρυσοφόρες καρέκλες, με άμεσο αποτέλεσμα την αποστροφή των πολιτών από κάθε τι που έχει σχέση με τα κοινά.
Κι αυτό, γιατί στην πορεία του χρόνου, αντιλαμβάνονται ότι άλλο ψηφίζουν και άλλο τους βγαίνει, μια και τα λόγια τους βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση από τα έργα τους.
Από την άλλη πλευρά, μια μερίδα νέων αποστρέφονται την πολιτική, μια και βλέπουν το καραγκιοζιλίκι, που την διαπερνά τον λεγόμενο δημόσιο βίο.
Αποτέλεσμα όσοι δεν μπορούν να προσηλωθούν στις σπουδές τους και να βάλουν στόχους προσωπικούς, επιδίδονται σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, που τις εκμεταλλεύονται από τη μια το φασιστικό μέτωπο, κι από την άλλη οι αναρχοαυτόνομοι μεταβάλλοντας τους νέους σε αγέλες, που ενεργούν χωρίς να σκέπτονται.
Στα τελευταία επεισόδια της πολιτικής σκηνής, ήρθαν να προστεθούν αυτά της συζήτησης για τις συνταγματικές αλλαγές και ο μίνι ανασχηματισμός, που έκλεισε την εβδομάδα που πέρασε.
Η ψηφοφορία σε ένα πολυδαίδαλο ερωτηματολόγιο για τις συνταγματικές αλλαγές, εξελίχθηκε σε θρίλερ μια και χρειάστηκαν πολλές καταμετρήσεις, προκειμένου να εξασφαλισθούν οι 151, στο άρθρο που αφορούσε την θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους. Ο κακός χαμός έγινε και στα περί εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και στο περίφημο άρθρο 16 για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Όπως όλα δείχνουν άλλη μια αναθεώρηση θα περιορισθεί στα άρθρα που αφορούν τα περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών, ενώ ανοιχτό παραμένει το θέμα της εκλογής του ΠτΔ. Στην ουσία πολύ φασαρία για το τίποτα.
Αντί να δουν σε βάθος την ελληνική πραγματικότητα και να θεραπεύσουν τα κακώς κείμενα, προκειμένου στα διακόσια χρόνια του νέου ελληνικού κράτους, να γιορτάσουμε και μια εκ βάθρων όχι στα λόγια νέα πορεία των δημοσίων πραγμάτων, προς όφελος των πολιτών, βλέπουμε μικροκομματικές σκοπιμότητες να δεσπόζουν, που στο βάθος υποκρύπτουν ιδιοτέλεια και μόνο.
Όσο για την συναίνεση, που επιβάλει με τις αυξημένες πλειοψηφίες ο συνταγματικός νομοθέτης, γι’ αυτήν ούτε λόγος. Ο περιορισμός της ρουσφετολογίας, που αποτελεί το καρκίνωμα αυτής της χώρας, μπορεί να επιτευχθεί με ορισμένους και συγκεκριμένους τρόπους.
Από τη μια να καθιερωθεί το ασυμβίβαστο βουλευτή – υπουργού, κι από την άλλη να περιοριστούν συνταγματικά στο ελάχιστο όπου πραγματικά δεν γίνεται διαφορετικά οι προσλήψεις συμβασιούχων.
Αν κάποιος τρίτος και όχι οι κομματικοί, έφτιαχνε τα οργανογράμματα του δημοσίου, με τα αντίστοιχα προσοντολόγια και με συγκέντρωση κτιριακή και αποκέντρωση από την πλατεία Συντάγματος των υπουργείων και λοιπών υπηρεσιών, θα υπήρχε ελπίδα το κράτος να λειτουργεί πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη.
Κι αν ακόμη πέρα από τον ΠτΔ, καθιέρωναν με συνταγματική πρόνοια τις δύο πλήρεις θητείες για όσους εκλέγονται, από τους Δημάρχους μέχρι τον Πρωθυπουργό, τότε ίσως δεν θα είχαμε ούτε τις ποδοσφαιρικού τύπου μεταγραφές βουλευτών, ούτε την διαφθορά και την διαπλοκή των αξιωματούχων της πολιτικής.
Αν επίσης περιόριζαν στους διακοσίους τους βουλευτές, περιόριζαν στους 20 τους υπουργούς, αν καταργούσαν γενικούς, ειδικούς και λοιπούς γραμματείς και φαρισαίους, αναβαθμίζοντας αντίστοιχα τους ικανότερους δημοσίους λειτουργούς σε Γενικούς Διευθυντές, τότε θα είχαμε ελπίδα να δούμε άσπρη μέρα, όσοι ξεμείναμε σε αυτή τη χώρα.
Ταυτόχρονα θα έπρεπε να υποχρεώνονται όσοι εκλέγονται να καταθέτουν «πόθεν έσχες», δικό τους και των συγγενών τους πρώτου βαθμού, όταν πρωτοεμφανίζονται στην πολιτική σκηνή και να κάνουν το ίδιο όταν εξέρχονται, για να βλέπουν με την δημοσιοποίηση τους οι πολίτες, αλλά και οι δικαστικές, τα κέρδη και τις ζημίες ενός εκάστου.
Ακόμη η καθιέρωση μονοεδρικών περιφερειών για τα τρία τέταρτα των μελών του κοινοβουλίου και η εκλογή με σταυρό κατά το πρότυπο των ευρωβουλευτών των υπολοίπων, με σύστημα που να δίνει αυτοδυναμία σε κόμμα, που θα συγκεντρώσει το 40% και πλέον, θα ήταν ένα ακόμη μέτρο που θα έφερνε πιο κοντά τον εκπρόσωπο του πολίτη, με τα προβλήματα της κάθε περιοχής.
Βεβαίως στο μεταγραφικό σύστημα που ισχύει στη χώρα μας, όπου κάθε τυχάρπαστος θεωρεί την πολιτική όχι προσφορά στα κοινά, όπως έχει καθήκον, αλλά βόλεμα που του εξασφαλίζει υψηλές αμοιβές και δύναμη, που εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως, όλα όσα προαναφέραμε αποτελούν περιττές πολυτέλειες που δυσκολεύουν την ανέλιξή του.
Με αυτή την έννοια και δεν είδαμε και δεν ακούσαμε κάποιον, να προτείνει στις αναθεωρητέες διατάξεις κάτι, που να περιορίζει την αυθαιρεσία των προσώπων της εξουσίας και που να κάνει πιο λειτουργικό το κράτος για την καλύτερη προσέγγιση των πολιτών σε αυτό.
Όσο για την επιχείρηση εξαέρωσης των ενδιάμεσων κομμάτων, που δεν συμμορφωθήκαν προς τις υποδείξεις του κόμματος της εξουσίας, προκειμένου να συνεργασθούν άνευ όρων μαζί του, για την οποία είχαμε μιλήσει λίγες ημέρες μετά του Αγίου Αντωνίου, αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη από τον άριστο τακτικιστή Α. Τσίπρα και το τσιμπολόγημα από το Κίνημα Αλλαγής, κάποιων τυχοδιωχτών του χώρου.
Η επιχείρηση του 2014 της πανευρωπαϊκής αριστεράς απέτυχε, τώρα πάμε για την συνεργασία με όρους εξουσιαστή προς εξουσιαζόμενο της αριστερά με την κεντροαριστερά και τσόντα το κόμμα σφραγίδα των οικολόγων… Και έχει ο Θεός, ακόμη και για τους άθεους…
