Του
Θεόδωρου Βλασσόπουλου*
Στο εξωτερικό μέτωπο οι απειλές κατά της εθνικής μας κυριαρχίας πρέπει να οδηγήσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε επαναπροσδιορισμό της στάσης και της συμπεριφοράς τους τόσο μεταξύ τους και με τη διεθνή κοινότητα, όσο και με την ελληνική κοινωνία.
Στο εσωτερικό βιώνουμε μια κλιμακούμενη διχαστική αντιπαλότητα ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα με βαρύτατο βέβαια κόστος για τους πολίτες και την ασφάλεια αυτής της χώρας.
Μια αντιπαλότητα με μοναδικό σκοπό την κατάληψη του θώκου, της καρέκλας δηλαδή της εξουσίας, ενώ «έξω ηχούν τα τύμπανα/ καπνίζουν τα κανόνια/ και μέσα του θώκου οι έριδες/ διχασμούς επωάζουν» για να εκφράσουμε την κατάσταση με λόγο ποιητικό.
Υπερχρέωση, κακοδιαχείριση, κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου, διαφθορά, ατιμωρησία, χιλιάδες απρογραμμάτιστοι διορισμοί, παραγραφή αξιόποινων πράξεων επίορκων πολιτικών λειτουργών με απλό κλείσιμο της Βουλής, αποτελούν τις βασικές αιτίες της χρεοκοπίας και τις κύριες συνέπιες του φαύλου πελατειακού συστήματος.
Και λέω φαύλο το σύστημα γιατί οι δημιουργοί του τα δικά τους συμφέροντα πρωτίστως εξυπηρετούν. Ο Αριστοτέλης δίνοντας τον ορισμό του φαύλου ανθρώπου λέει: «φαύλος είναι αυτός που χάριν εαυτού πάντα πράττει». Πάνω απ’ όλα λοιπόν ο εαυτός μας και το κόμμα μας.
Αυτό το σύστημα γεννιέται και τρέφεται από την ιδιοτέλεια, την απληστία, την άκρατη φιλαρχία, τη ρουσφετολογία και βέβαια από το σταυρό προτίμησης στην εκλογή του βουλευτή.
Ο σταυρός αποτελεί την κύρια πηγή της πολιτικής διαπλοκής και διαφθοράς που όμως με το παράδειγμα τους συμβάλλουν σημαντικά στην εξάπλωση τους σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας.
Το σύστημα εκλογής με σταυρό δημιουργεί εθισμό σε ανίερες συναλλαγές, ταπεινωτικές εξαρτήσεις του πολίτη-πελάτη από τον πολιτικό, και προκαλεί μετακινήσεις βουλευτών από το ένα κόμμα σε άλλο ανεξάρτητα από ιδεολογικούς προσανατολισμούς και προγράμματα. Αρκεί η εξασφάλιση του σταυρού.
Πέραν όμως των παραπάνω, ο σταυρός αποτελεί τρόπο εκλογής προκλητικά αντιδημοκρατικό, διότι με το ρουσφέτι, καλλιεργεί την ανισότητα εις βάρος των μη πελατών του βουλευτή. Ως εκ τούτου είναι ανάγκη αντικατάστασης του με άλλο σύστημα εκλογής για να δημιουργηθούν συνθήκες ίσης μεταχείρισης, και να εκλέγουμε εθνικό και όχι τοπικό βουλευτή, λυτρώνοντας έτσι και το βουλευτή και τον πολίτη.
Το ισχύον σύστημα δεν μπορεί να έχει σχέση με τις Αρχές και τις Αξίες του κράτους δικαίου, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της πραγματικής Δημοκρατίας.
Εάν το πολιτικό προσωπικό προέβαινε, από την αρχή της κρίσης, σε μια γενναία υπέρβαση βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω από το ατομικό και κομματικό, με μια βαθιά αυτοκριτική, με ανάλυση των αιτίων της χρεοκοπίας, με ανάληψη της ευθύνης, και με μια ειλικρινή διάθεση και αποφασιστικότητα για κατεδάφιση των πελατειακών σχέσεων καθώς και των παθογενειών και των στρεβλώσεων τους, ο τόπος δεν θα βίωνε την οδυνηρή και τραυματική περίοδο της κρίσης.
Το πρόβλημα επομένως της χώρας είναι καθαρά πολιτικό και όχι οικονομικό. Κι όσο μένει άλυτο, η φαυλότητα και οι οικονομικές και όχι μόνο κρίσεις θα είναι εδώ μαζί μας και η χώρα θα πορεύεται από κρίση σε κρίση και από επιτήρηση σε επιτήρηση.
Για να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα θα πρέπει, πέραν της απαιτούμενης συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, ο πολιτικός να συνειδητοποιήσει ότι δεν ασκεί επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Το λειτούργημα όμως απαιτεί υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσήλωση σε Αρχές και Αξίες. Δεν επιτρέπει ιδιοτελείς σκοπούς, προνόμια, πλουτισμό και επιλεκτικές εύνοιες σε ημετέρους στα «δικά μας παιδιά».
Οι πράξεις και γενικά ο τρόπος ζωής του πολιτικού πρέπει να εκπέμπουν μηνύματα ήθους, ειλικρίνειας, εντιμότητας, ανιδιοτέλειας και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Ώστε με το παράδειγμα τους να συμβάλλουν στη διάπλαση ακέραιων χαρακτήρων,στην πνευματική και ψυχική καλλιέργεια των πολιτών, και τελικά να δημιουργούν ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες και όχι τυφλούς οπαδούς.
Η απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής δεν είναι άσχετη με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Οποιαδήποτε προσπάθεια εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης της οικονομίας, θα πρέπει να έχει ως αφετηρία ένα Σχέδιο Θεσμικής Ανασυγκρότησης που να περιλαμβάνει τουλάχιστον τον Εκσυγχρονισμό του Πολιτικού Συστήματος, την Ανασύσταση των Λειτουργιών του Κράτους, συγκεκριμένα μέτρα κατεδάφισης της πελατειακής μας κουλτούρας και βέβαια εμβάθυνση της Δημοκρατίας.
Θα είναι λάθος ασυγχώρητο και ιστορική ευθύνη να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά της χρεοκοπίας και να βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά του ίδιου φαύλου συστήματος επειδή οι αρμόδιοι δεν έλαβαν, ως όφειλαν, μέτρα ανατροπής και ρήξης με τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος.
*Οικονομολόγος
