Του
Θοδωρή Βλασσόπουλου
Οι λέξεις έχουν περιεχόμενο, έχουν νόημα. Έχουν φωνή, έχουν ήχο. Θροΐζουν όπως τα φύλλα του δέντρου στου ανέμου το πέρασμα. Υπάρχουν λέξεις που δεν κουράζονται, δε γνωρίζουν γηρατειά και ούτε την αξιοπιστία τους χάνουν παρά τη συχνότατη χρήση τους.
Υπάρχουν όμως και λέξεις που και κουράζονται και την αξιοπιστία τους χάνουν.
Το παρόν σημείωμα απασχολούν λέξεις που ακούγονται από το Κοινοβούλιο και τα προεκλογικά μπαλκόνια. Σε μέρες μάλιστα προεκλογικές η εκφορά τους γίνεται με ιδιαίτερη συχνότητα έμφαση και ένταση. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται οι λέξεις: ανανέωση, υπόσχεση και απειλή.
Ανανέωση. Με βεβαιότητα και προσδοκίες πολλές , η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού προβάλλεται ως η ελπίδα για τη θεραπεία δυσλειτουργιών και γενικά της κακοδαιμονίας του τόπου. Εδώ η υποκρισία περισσεύει.
Να θυμίσουμε ότι, δεκαετίες τώρα, μετά τη μεταπολίτευση, Πρωθυπουργοί και Υπουργοί ως νέοι άσκησαν την εξουσία. Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους τα βιώνει σήμερα και κατά τρόπο οδυνηρό η φτωχοποιημένη μας χώρα. Εξ άλλου στο σημερινό κοινοβούλιο υπάρχουν και νέοι ηλικιακά αρχηγοί κομμάτων, αλλά και αρκετοί νέοι βουλευτές και κομματικά στελέχη με επιστημονική μάλιστα κατάρτιση.
Δεν είναι η έλλειψη νέων πολιτικών που το κράτος δεν είναι αποτελεσματικό, που η διαπλοκή και η διαφθορά είναι παντού παρούσες, που η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης αμφισβητείται, που η παιδεία διαρκώς μεταρρυθμίζεται σε κάθε αλλαγή Υπουργού, που δεν μειώνεται ο αριθμός των βουλευτών, που δεν καταργείται ο σταυρός προτίμησης, (καρδιά της διαπλοκής και της διαφθοράς), που η εκτελεστική εξουσία είναι και νομοθετική),που η θητεία Πρωθυπουργών και βουλευτών δεν περιορίζεται σε δύο τετραετίες,( κάτι σχετικά παραπάνω γνωρίζουν εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής), που το φαύλο πελατειακό σύστημα παραμένει άθικτο και αλώβητο, που η Δημοκρατία μας παρατηρεί τα πράγματα από το αναπηρικό της καροτσάκι κλπ.
Εκείνο που λείπει είναι θεσμική ανασυγκρότηση , πολιτική βούληση, υπερβατική γενναιότητα να παραμεριστεί το ατομικό και κομματικό συμφέρον και πολιτικοί ανιδιοτελείς με διάθεση προσφοράς.
Η είσοδος νέων πολιτικών στο κοινοβούλιο ασφαλώς και είναι αναγκαία, αρκεί το σύστημα και η πελατειακή του κουλτούρα να τους επιτρέψει να προωθήσουν τις δικές τους ιδέες. Να υψώσουν τη δική τους εκσυγχρονιστική φωνή και όχι την παλιά την ξύλινη, την ψεύτικη, την υποκριτική.
Να φέρουν ρήξεις και ανατροπές σε παθογένειες και στρεβλώσεις του αμαρτωλού παρελθόντος για να έχει νόημα και περιεχόμενο η ανανέωση. Δυστυχώς η μέχρι σήμερα εμπειρία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί.
Υπόσχεση. Λέξη των προεκλογικών μπαλκονιών. Έχασε την αξιοπιστία της γιατί δεν τηρήθηκε. Οι πράξεις την ακούνε και γελάνε. Όμως στην υπόσχεση άρεσε η δημοσιότητα και το χειροκρότημα της πλατείας.
Δεν ήθελε τελείως να χαθεί. Για να επιβιώσει μεταμφιέστηκε σε δέσμευση. Κι αυτής η δόξα δεν κράτησε πολύ. Οι προθέσεις της αποκαλύφτηκαν από τις πρώτες κιόλας διαψεύσεις. Έτσι χάθηκε και το χειροκρότημα, χάθηκε και η πλατεία.
Απειλή. Ακούγεται κι αυτή από τα προεκλογικά μπαλκόνια κραδαίνοντας μάλιστα μαχαίρι αποφασισμένο να φτάσει στο κόκαλο της διαφθοράς. Ενημερωμένη όμως η διαφθορά με την υποκριτική μεταχείριση της ανανέωσης και της υπόσχεσης, ούτε ανησυχεί , ούτε φοβάται. Άλλωστε αυτό το μαχαίρι την απειλεί χρόνια και χρόνια τώρα. Δεν το φοβάται. Χάρτινο είναι. Ιδιοτελές και υποκριτικό.
Έτσι η διαφθορά συνειδητοποίησε ότι είναι άτρωτη. Ότι δεν έχει αχίλλειο πτέρνα. Απερίσπαστη λοιπόν και ανενόχλητη συνεχίζει το διαβρωτικό της έργο, γεμίζοντας με πλούτη τα άνομα σεντούκια της.
Μαζί βέβαια με τη μαμά της τη διαπλοκή. Άτρωτη κι αυτή. Και οι δυο τους έσπρωξαν την απειλή , κουρασμένη και ηττημένη, στην ανυποληψία και την καταφρόνια. Την ίδια τύχη έχουν και οι δηλώσεις « θα πατάξω τη φοροδιαφυγή» και το «συμβόλαιο με το λαό».
Κάθε φορά που θα ακούγονται οι λέξεις ανανεώνω και ανανέωση, δεσμεύομαι και δέσμευση , απειλώ και απειλή, πατάσσω και πάταξη και συμβόλαιο με το λαό, οι διαψεύσεις θα στήνουν χορό μετρώντας θριάμβους.
Γνωρίζουν καλά ότι των μπαλκονιών τα λόγια αποτελούν δολώματα στις απελπισμένες θάλασσες των μη προνομιούχων και των αδύναμων. Είναι κουβέντες της ιδιοτέλειας και του ματαιόδοξου πάθους για την καρέκλα της εξουσίας. Είναι το δόλωμα για να τσιμπήσει ο ψηφοφόρος βάζοντας τον πολυπόθητο σταυρό στο ψηφοδέλτιο.
Ως πότε όμως τούτος ο κόσμος άκριτα θα τσιμπάει;
