Του Λεωνίδα Καστανά
Εκτός από τον κόκκινο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και ο γαλάζιος, όπως πριν από αυτούς υπήρξε ο πράσινος.
Δεν θυμάμαι τον Κοτσακά, ας πούμε, να δηλώνει ότι «δεν έχουμε τις ίδιες απόψεις σε πάρα πολλά πράγματα με τον Κυρίτση, καθαρές κουβέντες». Θυμάμαι όμως τον Δένδια να λέει τα λόγια αυτά για τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Ούτε κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλεί δημόσια τον αρχηγό Αλέξη Τσίπρα για κάποια επιλογή προσώπου σε υψηλό κομματικό πόστο. Θυμάμαι όμως τον Β. Μεϊμαράκη να στέλνει ηχηρό μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη σχετικά με την τοποθέτηση του Άδ. Γεωργιάδη στην αντιπροεδρία του κόμματος.
Σ’ αυτά τα θέματα η κυβερνώσα αριστερά είναι αυστηρή. Η δεξιά πάλι όχι. Ούτε κιχ δεν ακούστηκε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανίερη πλην όμως συμφέρουσα για το κόμμα συμμαχία με τον Καμμένο, ούτε καν από τους Λαφαζανικούς που αποχώρησαν. Μπετόν οι σύντροφοι και μπράβο τους. Γιατί έτσι πρέπει να είναι.
Γι’ αυτό και το κόμμα κρατήθηκε άνετα στην εξουσία επί 4 χρόνια όχι απλά διατηρώντας αλλά και αυξάνοντας την κοινοβουλευτική του ομάδα, παρόλο που οι δημοσκοπήσεις εδώ και δύο χρόνια δείχνουν σταθερά ήττα για τις επόμενες εκλογές. Διότι τα στελέχη του ιεραρχούν ως πρώτη προτεραιότητα την ενότητα και την διαφυλάττουν. Μέσω αυτής κυβερνούν ή και θα ξανακυβερνήσουν.
Αλλιώς δεν θα ανήκαν στο ίδιο κόμμα ή τέλος πάντων δεν θα ήταν βουλευτές ή στελέχη του.
Αντιθέτως στην κεντροδεξιά παράταξη κάποιοι δείχνουν ότι δεν έχουν ακόμα χωνέψει την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος. Και δεν είναι οι σπόντες που πέφτουν προς τον αντιπρόεδρο για να τις ακούει ο πρόεδρος. Είναι ο Βουλγαράκης που κατεβαίνει στην Αθήνα και οι Ορφανός και Ψωμιάδης που κατεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη με μοναδικό σκοπό να κόψουν ψήφους από τους Μπακογιάννη και Ταχιάο, δηλαδή τις επιλογές του κόμματος.
Είναι και το κόμμα των Ελλήνων Ριζοσπαστών που ιδρύεται από έναν τέως «καραμανλικό», τον Σάββα Τσιτουρίδη, με τη φιλοδοξία να κοντύνει έστω και λίγο τη νίκη της ΝΔ στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Τόσο αυτοί όσο και οι επόμενοι που ίσως εμφανιστούν δεν ελπίζουν να παίξουν κάποιον κεντρικό ρόλο στα πολιτικά μας πράγματα, αν και ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πού φτάνουν τα όνειρα του καθενός. Φιλοδοξούν όμως να κάνουν μια ζημιά έστω και μικρή στη ΝΔ. Και μέσω αυτής να αξιώσουν ένα μερίδιο πολιτικής ισχύος.
Προφανώς και χωρούσαν άνετα στο παλιό τους κόμμα. Αλλά εκεί δεν θα ξεχώριζαν, μιας και το κλίμα του νέου ηγέτη δεν ταιριάζει στον πολιτικό τους χαρακτήρα. Αντιθέτως ως αντάρτες ή και αντίπαλοι ελπίζουν. Αν αποκομίσουν ένα αξιοπρεπές ποσοστό, ίσως μπορούν να διαπραγματευτούν αύριο κάποια συνεργασία ή και κάποια αξιώματα.
Η εθνικιστική ακροδεξιά συσπειρώνεται σήμερα γύρω από την καταγγελία της συμφωνίας των Πρεσπών με έδρα κυρίως τη Βόρεια Ελλάδα. Η λαϊκή κεντροδεξιά εξαίρει τον ρόλο του Π. Παυλόπουλου, ανοίγει πόλεμο με τον Άδ. Γεωργιάδη, αναφέρεται στην περίοδο Κ. Καραμανλή, αφήνει αιχμές για δεξιά στροφή του κόμματος και στο βάθος βλέπει το γαλάζιο κράτος των ονείρων της. Πώς το ’πε ο Σάββας; «Κοινωνική δημοκρατία».
Λίγο σοσιαλιστικό ακούγεται αυτό αλλά εκφέρεται ως προοδευτικό. Όλοι αυτοί ένα μήνυμα στέλνουν. Ο φιλελευθερισμός δεν θα περάσει. Ούτε στη Νέα Δημοκρατία, αλλά ούτε και στη χώρα.
Αν ο Μητσοτάκης θελήσει να αλλάξει το κρατικό τοπίο και να κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις προς τη φιλελεύθερη κατεύθυνση ή αν έχει διάθεση να εμποδίσει την άλωση του κράτους από τις κομματικές φατρίες, ή, ακόμα πιο δύσκολο, να απελευθερώσει την οικονομία, τότε θα βρει κάποιους «δικούς» του απέναντι. Σήμερα απλώς γίνονται οι τροχιοδεικτικές βολές.
Θεμιτό και φυσικό είναι να διαφωνείς με τον Ά. Γεωργιάδη έστω και αν ανήκετε στο ίδιο κόμμα, αλλά μήπως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το δηλώσεις, τώρα λίγο πριν από την μεγάλη μάχη; Αλλά αν το θεωρείς βασικό στοιχείο της πολιτικής σου ύπαρξης και πρέπει να το κάνεις οπωσδήποτε, μήπως να το συνόδευες και με κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα επικοινωνούν τις θέσεις της παράταξής σου; Να μάθουν, δηλαδή, οι πολίτες τι έχει σκοπό να κάνει για το οξυμένο ζήτημα της ασφάλειας στην έρμη αυτή χώρα;
Πώς θα αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα και το «μπάχαλο παντού»; Μιας και υπήρξες άξιος υπουργός Δημόσιας Τάξης και είσαι και ο καθ’ ύλην αρμόδιος.
Η διαφορά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ είναι κολλημένη εδώ και 2 χρόνια στις 7-10 μονάδες για διάφορους λόγους που δεν είναι της στιγμής. Ένας από αυτούς είναι και η θολή εικόνα που εκπέμπει η ΝΔ. Ίσως όχι τόσο η ασάφεια, όσο η απουσία. Θα περίμενε κανείς ότι τα πρωτοκλασάτα στελέχη ανεξαρτήτως φράξιας θα δούλευαν πυρετωδώς για τη μεγάλη νίκη της παράταξης. Αλλά η αφωνία τους σε προδιαθέτει για το αντίθετο. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι πάντα δεύτερη στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, εξ ορισμού.
Αν θέλει να κάνει «πρωτοσέλιδα» πρέπει να κάνει ντόρο, αλλά ντόρο επί της ουσίας. Αν οι Συριζαίοι ως αντιπολίτευση έσκιζαν μνημόνια, καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ και σήκωναν μπάρες διοδίων, τα στελέχη της ΝΔ οφείλουν να ενημερώνουν τον κόσμο για τις αλλαγές που σχεδιάζουν ώστε να βάλουν την πατρίδα σε τροχιά ανάπτυξης. Αν είναι αυτός ο στόχος τους και όχι απλώς η αλλαγή χρώματος της συριζαϊκής εγκατάστασης.
Γιατί εκτός από τον κόκκινο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και ο γαλάζιος, όπως πριν από αυτούς υπήρξε ο πράσινος. Και η μάχη που σήμερα εξελίσσεται πίσω από τις κουΐντες δεν είναι απλά η νομή της εξουσίας. Είναι η διατήρηση και ανάπτυξη του περιβάλλοντος που κάνει την εξουσία πλουτοπαραγωγική πηγή για κάποιους. Γι’ αυτό και οι ολιγάρχες έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση που έχει δώσει σαφή δείγματα συνεργασίας.
Και τα επικαιροποιεί με συμβολικές επιλογές στο ευρωψηφοδέλτιο. Ο επόμενος που έρχεται είναι πάντοτε ο άγνωστος και όλοι φοβούνται το άγνωστο.
Ο στόχος σήμερα είναι μια περιορισμένης έκτασης νίκη της ΝΔ που θα οδηγεί το πολύ σε μια αδύναμη και κυρίως επίφοβη αυτοδυναμία. Αν ο Τσίπρας έμεινε αλώβητος ακόμα και μετά την αποχώρηση του Καμμένου, το οφείλει στο γεγονός ότι δεν προχώρησε σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα περιόριζαν την ισχύ των ολιγαρχών. Και σ’ αυτό στηρίχτηκε και από τους συμμάχους δανειστές.
Αν ο επόμενος θελήσει να ανοίξει δρόμους αυτόνομης καθόδου ξένων επενδυτών και να περιορίσει δραστικά τις δραστηριότητες του κράτους τότε βάζει χέρι στο παντεσπάνι της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και αυτό θα σημάνει πόλεμο.
Έτσι ορίζεται το πεδίο όπου συναντιούνται προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες με επιχειρηματικά συμφέροντα. Τέτοιες συναντήσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ανάπτυξη και ευημερία. Πότε; Όταν οι συμβαλλόμενοι θέλουν να ρισκάρουν, να απελευθερώσουν την κοινωνία και την αγορά, να επεκταθούν και μαζί τους να παρασύρουν ολόκληρη τη χώρα ή και ολόκληρη την περιοχή.
Νόμιμα, βιώσιμα και με σεβασμό στο περιβάλλον. Τα παραδείγματα των χωρών της Βαλτικής, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας είναι γνωστά.
Ανάλογες όμως συναντήσεις πολιτικής και επιχειρηματικότητας μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμα βαθύτερο τριτοκοσμικό περιβάλλον. Με βαλκανικές μαφίες, κρατικοδίαιτες «επενδύσεις», κατανάλωση κονδυλίων ΕΣΠΑ, κρατισμό, γραφειοκρατία και ορδές κομματικών εγκάθετων.
Με το κράτος στα κόκκινα της ασυδοσίας. Που διευρύνει τις ανισότητες και νομιμοποιεί την αδικία. Αλλά πασπαλισμένα με γλάσο δημοκρατίας, προοδευτικότητας, ισότητας και αριστερισμού. Ουσίες και οινοπνεύματα για όποιον αφελή μεθάει ακόμα με τα φληναφήματα της μεταπολίτευσης και της ματαιωμένης επανάστασης.
Η ολιγαρχία έβαλε τον πήχη και πήρε το μολύβι. Ο Τσίπρας έδωσε εξετάσεις και πέρασε τη βάση. Είναι κεφάλαιο για τις δυνάμεις του παλιού, εγχώριες και αλλοδαπές, και μπορεί να περιμένει με αξιώσεις τις μεθεπόμενες εκλογές. Είναι η εφεδρεία της παλιάς χρεοκοπημένης Ελλάδας. Και αυτό είναι το χάρισμά του. Να πουλάει το παμπάλαιο και μπαγιάτικο για καινούργιο και φρέσκο.
Το αντιδραστικό για προοδευτικό.Ο Μητσοτάκης θα δοκιμαστεί προσεχώς. Αν θελήσει να κάνει πράξη όσα ευαγγελίζεται ή όσα έχει στο μυαλό του, η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και ηχηρή. Οι όμορφες αυτοδύναμες κυβερνήσεις όμορφα καίγονται, όταν δεν στηρίζονται σε ισχυρή πολιτική ηγεμονία. Καμιά αυτοδυναμία δεν υπάρχει χωρίς αυτή.
Αν υποταχθεί, όλα θα κυλήσουν ήσυχα και απλά. Και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Αλλά η στασιμοχρεοκοπία που διανύουμε δεν μπορεί να κρατήσει αιώνια. Κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα φιλελεύθερο σοκ. Μια ισχυρή δόση ελευθερίας ώστε να απαγκιστρωθεί από τον κρατισμό και τον κομματισμό. Ισχυρό αμιγές φιλελεύθερο κόμμα δεν υπάρχει και ως εκ τούτου οι πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις ποντάρουν αναγκαστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.
Τι περιμένουν; Ενότητα πάνω σε καθαρές γραμμές με όραμα και ευελιξία, θεσμικά αντίβαρα διαφάνειας και εντιμότητας, ισχυρές συμμαχίες με τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών και σαφείς προτάσεις υπό τύπο μηχανολογικού σχεδίου που δείχνουν τον δρόμο προς την ελευθερία και την ευημερία. Η Ιστορία έχει απαιτήσεις από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο. Ας ελπίσουμε ότι και αυτοί θα ανταποκριθούν.
