Χωρίς συναίνεση λύση δεν υπάρχει

του Τάσου Παπαδόπουλου

Οι πολίτες αυτή την περίοδο ανησυχούν ιδιαίτερα με τα όσα συμβαίνουν, αφενός γύρω από την περιβόητη δεύτερη αξιολόγηση, που συνοδεύεται από δημοσιεύματα και νέες συζητήσεις περί Grexit, και αφετέρου με την ένταση που παρατηρείται στο Αιγαίο με την Τουρκία να προκαλεί καθημερινά με επιθετικές ενέργειες, που δοκιμάζουν τις αντοχές της Ελληνικής πλευράς.

Μπορεί η αφορμή για την τουρκική επιθετικότητα να βρίσκεται στην απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης να μην εκδοθούν οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί, όμως επί της ουσίας η παρατεταμένη οικονομική κρίση, είναι αυτή που στην πραγματικότητα ενθαρρύνει τον Ερντογάν στις επιθετικές του κινήσεις.

Βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές, μια και η Τουρκία διαχρονικά καραδοκεί να επωφεληθεί μια δύσκολη ελληνική στιγμή, προκειμένου να κινηθεί επιθετικά εναντίον του ελληνισμού. Παράλληλα, οι επιθετικές κινήσεις της, συνδυάζονται και με μια θετική για την ίδια, διεθνή συγκυρία.

Σε ότι αφορά την δεύτερη αξιολόγηση, παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα, η συμφωνία της Παρασκευής στις Βρυξέλλες δείχνει ότι προχωρούν οι επώδυνες ρυθμίσεις, που αφορούν τόσο την άμεση μείωση του αφορολογήτου, όσο και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, λίαν συντόμως.

Αν δει κανείς τους αριθμούς, χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες, που βάζουν συνήθως οι πολιτικοί, για να μας πείσουν ότι η νύχτα είναι μέρα, θα διαπιστώσει ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Οι 4,1 εκατομμύρια είναι οι οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου, στο σύνολο των 5,3 εκατομμυρίων που υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις, κάτι που κάνει φανερό, που ακριβώς βρίσκονται τα οικονομικά των ελληνικών νοικοκυριών.

Το πόσο χειρότερα πήγαν τα πράγματα, φαίνεται από τα 13,9 δις, που προστέθηκαν στις οφειλές προς το δημόσιο των ιδιωτών το 2016, ανεβάζοντας το συνολικό ποσό των οφειλών στα 95 δις ευρώ. Τι να σημαίνουν άραγε αυτοί οι αρνητικοί αριθμοί τόσο για τους πολίτες όσο και για το δημόσιο;

Οι τριτοκοσμικές ουρές των τελευταίων ημερών για το επίδομα αλληλεγγύης, δείχνει από την μια ένα κράτος, που αντιμετωπίζει τους πολίτες του ως αγέλη ή κοπάδι ζώων, κι από την άλλη, σε ποια δραματική  κατάσταση έχει περιέλθει ένα σημαντικό ποσοστό των συμπολιτών μας.

Πριν λίγες ημέρες τρεις διακεκριμένοι επιστήμονες, μέλη της επιστημονικής επιτροπής του γραφείου προϋπολογισμού του κράτους, παρουσίασαν ένα σημαντικό βιβλίο τους για το Δημόσιο χρέος του Ελλάδας. Παρόντες σε αυτή την εκδήλωση τέως και νυν υψηλόβαθμοι της πολικής σκηνής.

Οι ομιλητές χαρακτήρισαν το χρέος μη βιώσιμο στην παρούσα του μορφή, και ζήτησαν να αποφευχθεί πάση θυσία η χρεοκοπία και να επιδιωχθεί μια μόνιμη λύση. Όμως το σημαντικότερο, που τόνισαν είναι η ανάγκη εθνικής συναίνεσης στο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου η χώρα να ξεπεράσει την μακρόχρονη πλέον, οικονομική κρίση.

Όμως στις επισημάνσεις για το πως φτάσαμε ως εδώ, οι υπαίτιοι που ήταν παρόντες στην παρουσίαση του βιβλίου παρακολουθούσαν ατάραχοι σαν του δολοφόνους, που σφυρίζουν αδιάφορα στον αστυνομικό, που περιγράφει τα εγκλήματα τους.

Και σαν να μην έφθανε αυτό, ζωηρός νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να απαντήσει σε νεοδημοκράτη συνάδελφο του, αποδεικνύοντας ότι δεν κατάλαβε τίποτα, στα περί συναίνεσης, που ακούστηκαν νωρίτερα.

Δυστυχώς στη χώρα μας η ιστορία δεν διδάσκει. Οι τέσσερεις χρεοκοπίες που προηγήθηκαν, δεν αποτελούν διδάγματα προς αποφυγείν για το παρόν και το μέλλον. Το πάθος της εξουσίας θολώνει το μυαλό αυτών που την κατακτούν, και όσων βρίσκονται στον προθάλαμο της και περιμένουν την σειρά τους.

Το γεγονός ότι στην Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο το ένα και μοναδικό μνημόνιο έγινε σε μια τριετία παρελθόν, δεν προβληματίζει κανέναν. Ούτε επίσης το γεγονός ότι για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, οι πολιτικές δυνάμεις στις χώρες αυτές, άφησαν πίσω τις κομματικές τους διαφορές και συμφώνησαν να υποστηρίξουν από κοινού μέτρα, χωρίς τις παλινδρομήσεις των δικών μας, και χωρίς να χρησιμοποιούν την κρίση για να αποκομίσουν ίδια κομματικά οφέλη.

Η παρατεταμένη ελληνική κρίση οφείλεται κατά βάση σε εγγενή προβλήματα. Το να στοχοποιούνται οι δανειστές από το πολιτικό σύστημα είναι εύκολος δρόμος, αλλά και ολισθηρός, μια και η χώρα παραμένει στο τέλμα και η έξοδος από την κρίση δεν θα φαίνεται ορατή, στο εγγύς μέλλον.

Όσο οι πολιτικές δυνάμεις θα μαλλιοτραβιούνται και θα αλληλοκατηγορούνται, η χώρα θα βουλιάζει και η έξοδος από την κρίση δεν θα είναι ορατή στο κοντινό μέλλον…