Η αέναη και επίμονη υπερσυσσώρευση

του Ηλία Καραβόλια

Το χρήμα ψάχνει πάλι έντονα καταφύγιο ασφαλείας όπως φυσικά σε κάθε περίοδο με ενδείξεις μεγάλης κρίσης. Αναζητάει πάντα διασφάλιση και της παρούσας και της δυνητικής του αξίας.

Διαβάζουμε λοιπόν στους Financial Times : οι Goldman Sachs, JPMorgan Chase και Fidelity είναι οι μεγαλύτεροι κερδισμένοι από την τεράστια εκροή ρευστότητας από τις αμερικανικές τράπεζες.

Αυτά τα λεφτά πήγαν προς τα market funds (αμοιβαία κεφάλαια της χρηματαγοράς) που περιλαμβάνουν συνήθως περιουσιακά στοιχεία πολύ χαμηλού κινδύνου τα οποία είναι εύκολο να αγοραστούν και να πουληθούν, συμπεριλαμβανομένου του βραχυπρόθεσμου χρέους των ΗΠΑ.

Εδώ όμως έχει συμβεί το εξής: οι μεγάλοι του τραπεζικού κλάδου που δεν επένδυσαν αρκετά ή/και πρόλαβαν να ξεφορτωθούν πριν τις ανόδους των επιτοκίων μέρος από το μακροπρόθεσμο κρατικό χρέος, προσφέρουν τώρα βραχυπρόθεσμο κρατικό χρέος (το οποίο φυσικά αγόραζαν σταδιακά και μεθοδικά). Οι διαθέσιμες αποδόσεις σε αυτό το είδος χρεογράφων αυξάνονται μαζί με τα επιτόκια, τα οποία έχουν βρεθεί σε υψηλά 15 ετών.

Το έξυπνο χρήμα δηλαδή των μεγάλων οίκων (ο «μυστικισμός της υψηλής τραπεζικής» που λέει στην SLpress ο Makis Andronopoulos) ξέρει να παίζει με τον χρόνο και να συσσωρεύει το χρήμα εκείνο που εκρέει από τους μικρότερους, από τον φόβο και τον πανικό.Αυτό μέσα στον τραπεζικό αλχημιστικό κόσμο μοιάζει με κάτι σαν «ενδοτράπεζική χωροχρονική διαχείριση κινδύνου».

Λέει ο Ανδρονόπουλος: «Πίσω από το υπερφίαλο λεξικό του χρηματοοικονομικού μυστικισμού –το απόγειο της αγγλοσαξωνικής ευφυΐας και απάτης– κρύβεται μια τεχνολογία υφαρπαγής πλούτου και εξουσίας των αγορών έναντι των κρατών».

Οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να τιθασεύουν τον πληθωρισμό με τα επιτόκια αλλά οι μεγάλες ιδιωτικές έχουν τόσα υπερκέρδη και τέτοια ρευστότητα ώστε μπορούν να αντέξουν και να δανείζονται ακόμη και ακριβά από τις κεντρικές, ώστε να απορροφούν τις ζημίες και τις εκροές κεφαλαίων από τους μικρότερους ή τους πλέον εκτεθειμένους.

Θα επιμείνω: το σκηνικό είναι κάτι σαν προσομοίωση εκκαθάρισης, σαν βελούδινη απομόχλευση και συντεταγμένη αναδιάρθρωση λόγω απότομης ανόδου του κόστους χρήματος αλλά και μεταβολής της ταχύτητας κυκλοφορίας του.