του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Το επίπεδο της πολιτικής ζωής εχει φθάσει σε τέτοια βάθη ώστε δύσκολα μπορεί κάποιος να διαβάσει καταστάσεις και να εκτιμήσει συνέπειες με αντικειμενικότητα και καθαρό μυαλό. Στις ευρωεκλογές οι δυνάμεις του ευρωπαικου κατεστημένου εχασαν πανηγυρικά είτε με δραματική απώλεια ψήφων ειτε μέσω πρωτοφανούς αποχής. Εν τούτοις οι ηγεσίες των κομμάτων, σε ολη την Ευρώπη, δεν έδειξαν να κατάλαβαν πολλά πράγματα. Θριαμβολογώντας μοίρασαν τα ευρωπαικά αξιώματα δίχως να λάβουν υπ’ όψιν τους τις ευαισθησίες των λαικών στρωμάτων. Η αντίδραση του κόσμου δεν θα αργήσει να έλθει.
Στην Ελλάδα, ενώ τα μοναδικά κόμματα που είχαν επιτυχίες ήταν εκείνα που εξέφρασαν το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, η Αριστερά κυριάρχησε και παλι στο κέντρο της δημοσιότητας - είτε λόγω αμφισβητήσεων στο ΠΑΣΟΚ, ηγετικών αντιπαραθέσεων στο ΣΥΡΙΖΑ η δυσαρεσκειών στη ΝΔ, λόγω υπεραξιοποίησης πασοκογενών στελεχών. Κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει στη χώρα, πως το σύνολο της κοινωνίας έχει πλέον πλήρως αδιαφορήσει για τις ανησυχίες, τα προγράμματα και τις τύχες της Αριστεράς. Ισως λόγω de facto ελέγχου μεγάλου μέρους των ΜΜΕ απο στελέχη γαλουχημένα με ιδέες και απόψεις της Αριστεράς, αυτη εξακολουθεί να παίζει στην επικαιρότητα της ειδησεογραφίας πολύ μεγαλύτερο ρόλο απο εκείνον που αντικειμενικά της αναλογεί. Ούτε βέβαια και οι απόψεις της παραδοσιακής Δεξιάς συγκινούν. Ο κόσμος διψάει για αποτελεσματικότητα, δράση, λογική και συνειδητοποίηση των πραγματικών προβλημάτων. Και ένα κράτος που να νοιαζεται για την ουσία και να μην καλύπτει ημετέρους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο πρόσφατος εμπρησμός της Ύδρας από κοτεράτους αλλοδαπούς της επισκέπτες. Αυτοί αφέθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα δίχως πολλές διατυπώσεις ενώ συνελήθησαν τα άσχετα μέλη του πληρώματος. Γιατί; Εξ ίσου περίεργο είναι να καταγγέλεται πως υπάρχουν εικόνες εμπρηστών και στη συνέχεια να μην γίνεται τίποτα. Αδικες επίσης είναι επικρίσεις κατά της κυβέρνησης από παράγοντες που αισθάνονται αδικημένοι λόγω παραγκωνισμού. Το θέμα, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε σ’ αυτή την χώρα, πως δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η άσκηση πολιτικής. Και της σημερινής κυβέρνησης η αδυναμία είναι η κατάργηση της ιεραρχίας. Το υπερτροφικό πρωθυπουργικό γραφείο έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Οι υπουργοί δείχνουν πρακτικά ευνουχισμένοι όταν ο έλεγχος του έργου τους γίνεται από, ουσιαστικά, υπηρεσιακούς παράγοντες που δεν δίδουν λόγο παρά μόνο στον πρωθυπουργό. Η κυβερνητική επιτροπή κατά το παρελθόν, που απαρτιζόταν απο κορυφαίους υπουργούς που ήλεγχαν ολα τα νομοσχέδια και καλούσαν τους αρμόδιους υπουργούς, είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και είχε καθιερωμένη μια δεδομένη κυβερνητική ιεραρχία. Τίποτα απο αυτά πλέον δεν υπάρχει. Δίχως να έχει έστω αντικατασταθεί απο το Βρετανικο Central Policy Review Staff (Κεντρική Ομάδα Θεώρησης Πολιτικης) που, επι Θάτσερ, ιεραρχούσε στόχους και παρακολουθούσε εφαρμογές. Μιά και τετοιες ιδέες εχει επιχειρηθεί να εφαρμοσθούν, ας γινονται τουλάχιστον σωστά.
Είναι επίσης λάθος να μην ακολουθείται κάποιος κώδικας πολιτικο-ιδεολογικων αξιών. Δεν μπορει να μην υπάρχει κάποιος μπούσουλας. Θέλουμε περισσότερο η λιγότερο δημόσιο τομέα; Αξιολογούμε βάσει αυτου όλες τις καινούργιες πολιτικές; Πώς οριοθετούμε τις δημόσιες δαπάνες; Πως αξιολογούμε την αύξηση του χρέους; Τέλος, ποιός παρακολουθεί την εφαρμογή νόμων η την έκδοση αποφάσεων για εφαρμογή τους, που κόστισε πολιτικά η ψήφισή τους (μη κρατικά πανεπιστήμια, πανεπιστημιακή αστυνομία, αξιολογήσεις σε δημόσιο κα). Δίχως αυτά το καράβι μοιάζει ακυβέρνητο σε μια γενικότερα παρακμιακή εποχή. Δίχως να υπάρχουν οριοθετήσεις πολιτικής και χωρίς ουσιαστικές αξιολογήσεις αποτελεσμάτων. Δεν ζούμε στην καλύτερη εποχή. Υπάρχει ομως αναγκη να αισθάνεται ο κόσμος πως το τιμόνι βρίσκεται σε στιβαρά χέρια.
