του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Την Κυριακή 30 Ιουνίου 2024, ο τότε αρχηγός των Εργατικών στο Ην. Βασίλειο και πρωθυπουργός της χώρας του σήμερα, Κιρ Στάρμερ, παρακολουθούσε τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Και βλέποντας την πορεία τους αισθανόταν μεγάλη ικανοποίηση, γιατί αυτά επιβεβαίωσαν την ορθότητα των δικών του επιλογών στρατηγικής στη χώρα του. «Το μάθημα που πρέπει αν πάρουμε, είπε σε συνεργάτες του, είναι πως οι ανησυχίες των πολιτών για την καθημερινότητα τους διαφέρουν από ιδεοληψίες και άλλα παρόμοια….». Απόστολος του ρεαλισμού και μη απολογούμενος πραγματιστής, ο Κιρ Στάρμερ θέλει να αφήσει πίσω του τις ιδεολογίες που τελικά «πουλάνε» φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
«Πρέπει να υπερασπιστούμε την προοδευτική υπόθεση, αλλά πρέπει να το κάνουμε κατανοώντας γιατί οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι από την πολιτική και βάζοντας ξανά την πολιτική να δουλέψει για αυτούς», πρόσθεσε. Το αφεντικό των Εργατικών πιστεύει ότι έχει ακούσει αυτές τις ανησυχίες των πολιτών της χώρας του και σπάζοντας ορισμένα «προοδευτικά» ταμπού, δήλωσε προς κάθε κατεύθυνση ότι η ασύδοτη μετανάστευση για παράδειγμα,είναι σοβαρό και κρίσιμο πρόβλημα.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής ο Κιρ Στάρμερ σχεδίασε προσεκτικά την πορεία του προς την Downing Street, προσέχοντας πού έκανε τα βήματά του. Τους τελευταίους μήνες, φρόντισε να μην εκτεθεί, αρκούμενος να εκμεταλλεύεται τις αποτυχίες και τις εσωτερικές στεναχώριες των αντιπάλων του στους Τόρις. «Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις πολιτική», είπε πρόσφατα ο Ντένις ΜακΣέιν, πρώην υπουργός για την Ευρώπη υπό τον Τόνι Μπλερ
«Ο ένας είναι να προκαλείς ενθουσιασμό υποσχόμενος ότι θα κάνεις πράγματα που δεν θα γίνουν. Ο άλλος είναι να προσφέρεις μια εικόνα ικανότητας». Αυτό επέλεξε ο Στάρμερ. Κανένας πειραματισμός αλλά μια ήρεμη δύναμη. Μια αποτελεσματική στάση μετά τα ταραχώδη χρόνια της εποχής Τζόνσον και τις επαναλαμβανόμενες εξεγέρσεις μεταξύ των Τόρις. Ο Keir Starmer το είπε ο ίδιος: «Διαγωνίζομαι για να γίνω πρωθυπουργός, όχι για να διευθύνω ένα τσίρκο.»
Ο σημερινός πρωθυπουργός σίγουρα δεν έχει την επιδεικτικότητα του Tony Blair και το πρόσωπο του δεν προκαλεί την υποστήριξη που συγκέντρωσε ο δημιουργός του “New Labour”. Κάποιοι στο στρατόπεδο του ανησυχούσαν ακόμη και για έλλειψη χαρίσματος που θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στο κόμμα. Και τούτο διότι ο πρώην δικηγόρος συμπεριφέρεται περισσότερο σαν συμβολαιογράφος, προτιμώντας τις σοβαρές παρουσιάσεις από τους γαλβανιστικούς λόγους. Ακόμα και η σωματική του εμφάνισή φαίνεται λειασμένη στα άκρα, το τετράγωνο πρόσωπο και τα γκρίζα μαλλιά πάντα πειθαρχημένα από μια άψογη χωρίστρα. Τον επικρίνουν για έλλειψη ενθουσιασμού, επειδή δεν επικοινωνεί πάθος. Ούτε καν όραμα. Ωστόσο, δείχνει την αποφασιστικότητά του. «Μπήκα στην πολιτική για να αλλάξω ζωές, όχι για να είμαι στην αντιπολίτευση.»
Και τελικά, ο άνθρωπος της «ήρεμης δύναμης» πέτυχε το στόχο του. Έφερε εκ νέου τους Εργατικούς στην εξουσία και έσβησε μια τραγική περίοδο για το ιστορικό αυτό κόμμα.
Τον Απρίλιο του 2020, ο Keir Starmer ανέλαβε τα ηνία ενός κόμματος που είχε τραυματιστεί από μια ιστορική ήττα στις βουλευτικές εκλογές που είχαν γίνει λίγους μήνες νωρίτερα και ήταν το χειρότερο χαστούκι των τελευταίων οκτώ δεκαετιών. Χάρη στο Brexit, οι τότε Συντηρητικοί του Μπόρις Τζόνσον γκρέμισαν τον «κόκκινο τοίχο» στη βόρεια Αγγλία, αυτά τα εδάφη της εργατικής τάξης που έχουν περιθωριοποιηθεί από την αποβιομηχάνιση και δημιούργησαν νέες πολιτικές συνθήκες.Αυτές διαψεύστηκαν όμως από το Brexit και τα λαικά αδιέξοδα χειροτέρευσαν. Ο νέος ηγέτης των Εργατικών, με το λεγόμενο «μαλακό» πρόσωπο, άρχισε να τακτοποιεί την κληρονομιά του προκατόχου του. Καταδικάζει τους «κόκκινους» του κόμματος και καθαρίζει την άσχημη δυσωδία του αντισημιτισμού που ο Κόρμπιν επέτρεψε να ανθίσει. Η Εθνική Επιτροπή Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (EHRC) είχε επισημάνει τις σοβαρές αποτυχίες των Εργατικών στον χειρισμό επίμονων καταγγελιών για αντισημιτισμό. Και η κρίση οδήγησε στην παραίτηση των Εργατικών βουλευτών καθώς και πολλών μελών ενός κόμματος που θεωρείται «θεσμικά αντισημιτικό» .
Προκαλώντας την άκρα αριστερά του κόμματός του, ο Στέρμερ πάει ακόμα πιο μακρυά σε ρεαλισμό, σε σχέση με τον ανεκδιήγητο Τζέρεμυ Κόρμπιν, τον προκάτοχό του στο Εργατικό Κόμμα.
Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών είναι πιο Ευρωπαίος από τον προκάτοχο του, ακόμα κι αν δεν σκοπεύει να επιστρέψει στο Brexit. Από την άλλη, θέλει να βελτιώσει τη σχέση με την Ε.Ε. Ο Στάρμερ είναι επίσης περισσότερο ΝΑΤΟϊκός και έχει επίγνωση της ανάγκης για μια πραγματική αμυντική προσπάθεια σε αυτούς τους καιρούς αυξημένης διεθνούς ανασφάλειας. Τέλος, όταν ο Κόρμπιν εξακολουθούσε να έθετε τα φαντάσματα της εθνικοποίησης κατά τη διάρκεια του κομματικού συνεδρίου στο Μπράιτον το 2019, ο Στάρμερ ακολούθησε τη γραμμή του Μπλερ για τον σεβασμό της ελεύθερης αγοράς.
Διακηρύσσει δυνατά ότι οι Εργατικοί είναι «υπέρ των επιχειρήσεων και των εργαζομένων» και «το κόμμα της δημιουργίας πλούτου» . Μιλά για δημοσιονομική πειθαρχία και αρνείται ότι θέλει να αυξήσει τους φόρους, όπως τον κατηγορούν οι συντηρητικοί. Βλέπει επίσης το City, υποσχόμενος να στηρίξει τον οικονομικό τομέα. Οι επιχειρηματίες επικροτούν και δύο τίτλοι με επιρροή στον βρετανικό οικονομικό τύπο – οι Financial Times (FT) και ο Economist – στην προεκλογική περίοδο υποστήριξαν τους Εργατικούς. Το πιο εκπληκτικό είναι ότι ο Στάρμερ έλαβε επίσης υποστήριξη από δύο δεξιές εκδόσεις, τους Sunday Times και την ταμπλόιντ The Sun.
Ευλόγως λοιπόν, ο νέος πρωθυπουργός βλέπει τον εαυτό του να υπηρετεί δύο θητείες. Και προσφέρει παράδειγμα, με μια σπάνια νίκη της αριστεράς στην Ευρώπη. « Συχνά, η βρετανική αριστερά είχε εμπνευστεί από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία», προσθέτει ο MacShane «Από αυτήν προσπαθούσαμε να πάρουμε μαθήματα…Μπορεί όμως οι καιροί να αλλάζουν…» Και όχι μόνον για την αριστερά θα προσθέταμε εμείς..
