του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Γιά όλους τους θεωρητικούς του χάους (Chaos theory) και των περίπλοκων συστημάτων (Complex Systems) υπάρχει μία βασική αρχή: πως πίσω από το χάος υπάρχει πάντα ενα είδος τάξης ("there is order in chaos").
Τα γεγονότα δηλαδή δεν είναι δυσεξήγητα, αλλά μπορούν να εξηγηθούν με βάση κάποιες πάντα εσωτερικές ισχύουσες αρχές (βλ. Hames Gleick, "Chaos: The Amazing Science of the Unpredictable"). Στη συγγραφή λ.χ. τα πάντα ξεκινούν από μια χαώδη κατάσταση. Πέφτουν ιδέες στο χαρτί, εκφράσεις και εννοιολογικά διαγράμματα.
Αυτά σε μιά πρώτη ματιά απεικονίζουν ένα πλήρες χάος. Μέσα όμως από αυτόν τον κυκεώνα ιδεών, φράσεων και λέξεων τελικά σχηματίζεται, με την λειτουργία της λογικής ένα απόλυτα ορθολογικά δομημένο κείμενο που εκφράζει τις αρχές μιάς ολόκληρης ιστορίας η μιάς εκφραστικής παρουσίασης ιεραρχίσεων και συναισθημάτων. Μέσα απο το χάος λοιπόν προκύπτει μια προσεγμένα ιεραρχημένη αφήγηση.
Ισχύει αυτό για την ελληνική πολιτικη σκηνή; Και δίως για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στις ημέρες μας στον ΣΥΡΙΖΑ; Πολλοί σχολιαστές ομιλούν για χάος που επικρατεί εκεί. Φοβάμαι ομως πως έτσι υποβαθμίζουν την έννοια του χάους. Διότι όπως εξήγησα το χάος εχει μέσα του τον σπόρο της αναδημιουργίας.
Και του καινούργιου που πρόκειται να ξεπεταχθεί. Υπάρχει όμως κάτι τέτοιο στα συντρίμια που απαρτίζουν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί μέσα απο την ασυναρτησία ισχυρισμών, απόψεων και τάσεων να δημιουργηθει μία οντότητα με νέα δυναμική; Δεν είμαι σίγουρος. Και θα εξηγήσω γιατί.
Ολα τα σκόρπια κομμάτια που συνέθεταν παλαιότερα τον κραταιό κορμό του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ είτε προέρχονται απο αριστερές συνιστώσες και παλαιοκομμουνιστικά πρότυπα είτε συνιστούν στελεχιακές μέσου βεληνεκούς μονάδες του πρώην κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Ολοι δηλ αποτελούν τεμαχισμένα μέλη ενός συνόλου που δεν δείχνει να έχει καμμία σημαντική απήχηση στην σημερινή κοινωνία ούτε και στο τρέχον η μελλοντικό ευρωπαικό γίγνεσθαι.
Το δράμα αυτής της κατάστασης είναι η απουσία ελπίδων για κάποια μελλοντική σύνθεση η για τον όποιο αυριανό πολιτικό ρόλο. Η Αριστερά σε πανευρωπαικό, για να μην πώ σε παγκόσμιο, επίπεδο είναι σε πολιτική νεκροφάνεια. Τι ελπίδες λοιπόν μπορεί να υπάρχουν γιά μιά μιά κάποια ανάκαμψη;
Αφού δεν υπάρχει κάποια εσωτερική λογική στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολη, μέχρι και απίθανη, η όποια ανάκαμψη μέσα απο τα στοιχεία αυτά. Με μια και μόνο εξαίρεση. Η υιοθέτηση μιάς σχετικά μεταλλαγμένης πολιτικής πλατφόρμας, με στοιχεία αριστερόστροφου κοινωνικού κράτους (παροχές, δαπάνες υγείας και συνταξιοδότησης, επιδόματα αλληλεγύης) μαζί με μέτρα συντηρητικά στο μεταναστευτικό και εθνικό πεδίο, θα προσφέρουν μια νέα δυναμική προοπτική.
Οπως έγινε πρόσφατα στην Γερμανία με την μετάλλαξη της Αριστεράς (Linke) στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι πολύ πιθανό στην Ελλάδα, λόγω βαθειών αριστερόστροφων ιδεοληψιών στα στρώματα του παραδοσιακού αντισυντηρητικού χώρου. Άρα, οι ελπίδες είναι πραγματικά ελάχιστες.
Κοντολογής, στα ελληνικά δεδομένα όλα τα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν να ερίζουν για το ποιός εκφράζει την πραγματική Αριστερά. Με την διαφορά πως το ερώτημα αυτό αφήνει εντελώς αδιάφορη την συντριπτική πλειοψηφια της κοινωνίας. Σαν συνέπεια η όποια γνήσια Αριστερα θα κινδυνέψει να σβήσει απο τιν πολιτικό χάρτη - με την εξαίρεση του παραδοσιακού ΚΚΕ (για προφανείς λόγους).
Συνακόλουθα, ένα μεταλλαγμένο προς περισσότερο παραδοσιακά φιλελεύθερα πρότυπα ΠΑΣΟΚ, ισως κατορθώσει να αναρριχηθεί στο βάθρο της βασικής εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης. Εφ’ οσον συνειδητοποιήσουν βέβαια τα στελέχη του την κατεύθυνση των σύγχρονων πολιτικών ρευμάτων.
