του Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Είναι σπάνιο αλλά υπάρχουν νοικοκυρές που επιμένουν να σερβίρουν στους φιλοξενούμενούς τους το ίδιο και το ίδιο φαγητό, παρά το γεγονός ότι η συνταγή είναι αποτυχημένη και τα άφθονα περισσεύματα μετά το γεύμα, αν δεν καταναλωθούν από τα κατοικίδια πετιούνται στα σκουπίδια. Κάποιοι συνδαιτημόνες καταλήγουν στα επείγοντα. Και όμως επιμένουν, γιατί η σπουδαία συνταγή παρεδόθη, λέει, από τη μαμά ίσως και τη γιαγιά....
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη συνταγή διαχειρίσεως του Κυπριακού η οποία παρεδόθη ήδη στην τρίτη γενιά, καθότι συμπληρώνει 60 χρόνια τοξικής λαθροβιώσεως.
Επεβλήθη από τους αρχιμάγειρες Βρετανούς, εμπλουτισμένη με τα απαραίτητα ανατολίτικα καρυκεύματα της Τουρκίας. Η αρχή έγινε με τη χάραξη της πράσινης γραμμής μετά την Τουρκική ανταρσία και την έναρξη των δικοινοτικών συγκρούσεων το 1964.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κουβαλά ομολογουμένως βαρύ φορτίο από τα λάθη, τις παραλήψεις ή και την ατολμία των 7 προκατόχων του.
Εν τούτοις, ενδεχομένως να είναι αυτός, που θα μπορέσει να αποκηρύξει, να ξεφορτωθεί την αποτυχημένη συνταγή και να χαράξει έναν καινούριο δρόμο... σε παλιές δοκιμασμένες αρχές.
Ο κόσμος αλλάζει άρδην, ο «ανεκτίμητος» ρόλος της Τουρκίας διακυβεύεται και αυτό επιτείνεται από το Ναπολεόντειο σύμπλεγμα του ηγέτη της.
Η αλαζονεία, ακόμα και των ανδρεικέλων του μορφώματος στην κατεχόμενη γη μας, παρέχει κάθε δικαίωμα στη νόμιμη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναθεωρήσει την τακτική της.
Δεν αρκεί να υποτονθορύζει ο Πρόεδρος ότι χρειάζεται «νέο αφήγημα», αλλά να το εντάσσει ταυτόχρονα στην εμμονική «επανέναρξη» συνομιλιών στο πλαίσιο των συμπεφωνημένων που ...δεν υπάρχουν.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι θέσεις των αντιπάλων μας είναι ξεκάθαρες και προβάλλονται ως αδιαπραγμάτευτες. Σε τελευταία ανάλυση τι σημαίνει ο νεοφανής όρος «αφήγημα»; Θυμίζει περισσότερο παραμύθι ή συγκεκαλυμμένο ψεύδος, παρά πολιτική θέση.
Άρα χρειαζόμαστε σχέδιο και δυνατή φωνή διεκδικήσεως των βασικών ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Δεν λέω ιαχές πολέμου αλλά καθαρή εκκωφαντική κραυγή απελπισίας, ανάμεικτη με αποφασιστικότητα για αγώνα απελευθέρωσης.
Να την ακούσει από υπεύθυνα χείλη και ο τάλας Λαός που καρτερικά υπομένει και ελπίζει.
Το μνημείο της ευγνωμοσύνης μας στον Κυριάκο Μάτση είναι πολύ κοντά στο Προεδρικό μέγαρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η φωνή του μέσα από το γκρεμισμένο κρησφύγετό του Δικώμου «αν θα βγω θα βγω πυροβολώντας» αντηχεί τώρα από τα μάρμαρα μαζί με την υπερήφανη άρνησή του να εξαγοραστεί και να γίνει όργανο των κατακτητών και ενδεχομένως πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
*καρδιολόγος
