Συνήθως η συμπεριφορά των Σταυροφόρων κατά τα χρόνια του Μεσαίωνα έρχεται στο προσκήνιο, για αποστόμωση των επικριτών των πρακτικών του Ισλάμ. Δυστυχώς για τους υποστηρικτές τέτοιων απόψεων ακόμα και ιστορικά τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του Ισλάμ υπερτερούν συντριπτικά μπροστά στις όποιες βιαιοπραγίες των ετερόδοξων αντιπάλων του.
Τα έργα του διασημότερου ίσως μουσουλμάνου πολεμιστή, που κυρίευσε τον μισό τότε γνωστό κόσμο στο όνομα της «αληθινής πίστης», επιβεβαιώνουν τη φρίκη που κυριεύει τους πάντες, και σήμερα ακόμη, στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του.
Ο Ταμερλάνος δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απόλυτα αφοσιωμένος μουσουλμάνος. Γινόταν όμως τέτοιος, ανάλογα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντά του. Η συντριπτική πλειονότητα των εγκληματικών του πράξεων κατά της ανθρώπινης ύπαρξης – ακόμη και εις βάρος μουσουλμάνων – είχε γίνει στο όνομα της υποστήριξης των λόγων του Προφήτη και των διδασκαλιών του Αλλάχ.
Ετσι, η ισλαμική πίστη είχε γίνει η ασπίδα για την υποστήριξη των όποιων ανοσιουργημάτων του. Κάτω από τη δική του έγκριση και τις διαταγές του ολόκληρες πόλεις ισοπεδώθηκαν, εκατοντάδες άνθρωποι εξοντώθηκαν, γυναίκες – μικρές και μεγάλες – βιάσθηκαν, περιουσίες λεηλατήθηκαν, χιλιάδες άνθρωποι αποκεφαλίσθηκαν και με τα κεφάλια τους σχηματίσθηκαν πύργοι και πυραμίδες που σηματοδοτούσαν το πέρασμά του.
Στις εκστρατείες του εναντίον «άπιστων» αντιπάλων και λαών (χριστιανών, παγανιστών και ινδουιστών) ο ασιάτης αυτός κατακτητής δεν έκρυβε τη λατρεία του για το Ισλάμ και για τη βοήθεια του Προφήτη, που καθοδηγούσε τις κινήσεις του. Oταν για πρώτη φορά εισέβαλε στην Τιφλίδα της σημερινής Γεωργίας (από τις 6 συνολικά) και την Αρμενία, και τις ισοπέδωσε, ζήτησε την ευλογία του Αλλάχ.
Σύμφωνα με τον χρονικογράφο του 15ου αιώνα, Τόβμα Μετσομπέσι: «Κάποιος ονόματι Ταμερλάνος, πιστός στις εντολές και τις απόψεις του αισχρού Μωάμεθ, εκπρόσωπου του Αντίχριστου, εμφανίσθηκε στην Ανατολή, στην πόλη της Σαμαρκάνδης, ανελέητος, αιμοχαρής, προδοτικός, γεμάτος διαβολικές προθέσεις και σχέδια του Σατανά…».
Πριν εξοντώσει ο Ταμερλάνος χιλιάδες στην Ινδία, θάψει ζωντανούς και πνίξει δεμένους χειροπόδαρα άλλες πολλές χιλιάδες και σύρει σαν σκλάβους άλλους τόσους μέχρι τη Σαμαρκάνδη και την Μπουχάρα, τόνισε σε συμβούλιο των ηγετών μογγολικών φυλών (κουλουρτάι): «Το Κοράνι λέει πως τη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια ο άνθρωπος την κατακτά κάνοντας πόλεμο κατά των εχθρών της θρησκείας του. Αυτή ήταν η συμβουλή του Προφήτη Μωάμεθ. Ενας μουσουλμάνος πολεμιστής που χάνει έτσι τη ζωή του βρίσκεται αμέσως στον παράδεισο». (Γκιγιάτ Αντιν Αλι «Diary of Timur’s Campaign in India», Tασκένδη, 2002).
Αλλά και πριν από την κατάληψη της Βαγδάτης και, λίγο αργότερα, τη συντριβή των Οθωμανών του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α’ στη Μάχη της Αγκυρας (ενδομουσουλμανικές συγκρούσεις τη φορά αυτή), και πάλι η τζιχάντ, για τη σωστή εφαρμογή των εντολών του Θεού, τον καθοδηγούσε. Στις εκστρατείες αυτές ο Ταμερλάνος ισοπέδωσε πολλές πόλεις, όπως τη Σίβας στην Ανατολία, τo Χαλέπι και τη Δαμασκό στη Συρία και τη Βαγδάτη (όπου όρθωσε 120 πύργους από κομμένα κεφάλια).
Γυναίκες βιάσθηκαν, μικρά παιδιά εξοντώθηκαν και άνδρες αποκεφαλίσθηκαν κατά χιλιάδες στο πέρασμά του. «Το ξίφος του Ισλάμ», όπως θεωρούσε τον εαυτό του, τιμωρούσε όσους – και μουσουλμάνους ακόμη – εκτιμούσε πως ακολουθούσαν το λάθος μονοπάτι της πίστης (ήταν δηλαδή Σούνι αντί για Σία), δίχως κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς πίστευε ο ίδιος.
Αφού κατέλαβε και λεηλάτησε και τη Σμύρνη, και πολλές παράλιες πόλεις της Μικράς Ασίας, ενσωματώθηκαν, ευτυχώς εθελοντικά, κάτω από την εξουσία του και τα νησιά του Αιγαίου, Λέσβος και Χίος. Που εξασφάλισαν έτσι σημαντικά εμπορικά προνόμια (βλ. λχ. James Haneage «The Towers of Samarcand»).
Ο μεγαλύτερος ιστορικός του αραβικού κόσμου, ο Ιμπν Καλντούν, έγραψε για την προσωπικότητά του Ταμερλάνου: «Ηταν κάποιος που τον ευνοούσε ο Αλλάχ. Η εξουσία είναι του Αλλάχ, και τη διαθέτει σε όποιον διαλέγει…». Δύσκολα κάποιος σήμερα θα μπορούσε να ισχυρισθεί πως οι χριστιανοί έχουν πραγματοποιήσει μεγαλύτερα εγκλήματα.
*πρώτη δημοσίευση taNea
