του Τάσου Παπαδόπουλου
Μπορεί η κοινή γνώμη να αδιαφορεί για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, μπορεί τα ΜΜΕ να μας βομβάρδισαν εδώ και μέρες με τα πιθανά ονόματα, ποιοι θα μπουν ή θα βγουν από την κυβέρνηση, όμως το ερώτημα, που τίθεται είναι πιο μήνυμα εκπέμπουν οι μετακινήσεις και οι αλλαγές προσώπων από υπουργείο σε υπουργείο.
Στα αρνητικά μηνύματα μπορεί κανείς αβίαστα να εντάξει την παταγώδη αποτυχία του λεγόμενου επιτελικού κράτους των 62 προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, που έχει τριπλάσιο αριθμό υπουργών αναπληρωτών και υφυπουργών.
Κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με το συγκεντρωτικό σχήμα, που έχει εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, με αντιπρόεδρο και τέσσερις υπουργούς και υφυπουργούς, που σχεδιάζουν και προωθούν νόμους, ερήμην των καθ ύλην αρμοδίων υπουργών, που καλούνται να υλοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις.
Τρανό παράδειγμα ο νόμος για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, που δεν σχεδιάστηκε, ούτε υποστηρίχθηκε από το αρμόδιο υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά από πολυπράγμονα αναρμόδιο υπουργό Επικρατείας, που κατοικοεδρεύει στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στην πρώτη τετραετία υπήρχε Αντιπρόεδρος. Τον ρόλο αυτό είχε αναλάβει ο πρώην Πρόεδρος του ΣτΕ και πρώην υπηρεσιακός Πρωθυπουργός, Π. Πικραμένος. Όμως στην διάρκεια της πρώτης κυβερνητικής θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν ανατέθηκε καμία αρμοδιότητα ή συγκεκριμένο έργο στον πρώην ανώτατο δικαστικό. Τον βλέπαμε απλά να παρίσταται μόνο σε τελετές και πανηγύρεις.
Τώρα στη μέση της δεύτερης τετραετίας, επανιδρύεται θέση αντιπροέδρου, η οποία ανατέθηκε στον μέχρι σήμερα υπουργό Οικονομίας Κωστή Χατζηδάκη, με αρμοδιότητα την εποπτεία των οικονομικών υπουργείων.
Το πως και το γιατί μετακινήθηκε ο Κ. Χατζηδάκης από ένα νευραλγικό υπουργείο στην αντιπροεδρία σε ρόλο υπευσυντονιστή του κυβερνητικού έργου, είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, μιας και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα στον οικονομικό τομέα, έχουν καταγράψει θετικό πρόσημο.
Εκτός αν στο πίσω μέρος του μυαλού του, ο Κ. Μητσοτάκης βλέπει τον Κ. Χατζηδάκη ως υποψήφιο διάδοχό του, με στόχο να μετακομίσει στις Βρυξέλλες, μόλις ολοκληρωθεί η θητεία των δυόμισι ετών του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αντόνιο Κόστα, που έχει προσυμφωνηθεί προκειμένου να περιέλθει σε πρόσωπο, που θα προέρχεται από το Κεντροδεξιό στρατόπεδο.
Αλλά και μια άλλη μετακίνηση δείχνει ακατανόητη. Αυτή του Κ.Πιερρακάκη από το υπουργείο Παιδείας στο Οικονομικών. Εν μέσω σημαντικών εξελίξεων στον τομέα της Παιδείας, την ώρα της αξιολόγησης των υποψηφιοτήτων των ξένων πανεπιστημίων, που θα συνεργαστούν με ελληνικά κολλέγια, προκειμένου να αναβαθμιστούν, με την υλοποίηση σειράς προγραμμάτων στην Μέση Εκπαίδευση με στόχο το ψηφιακό σχολείο και τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση, μετακινείται ο κατ εξοχήν ειδικός στο υπουργείο Οικονομικών. Μια άλλη ακατανόητη μετακίνηση.
Το τι θα καταφέρει η νέα υπουργός Παιδείας είναι ζητούμενο. Δεν αρκεί πάντως η πίστη της στον Κ. Μητσοτάκη. Η έξοδος από το κυβερνητικό σχήμα του Χρήστου Σταϊκούρα μοιάζει σημειολογικά να του φορτώνονται οι αμαρτίες χειρισμού της τραγωδίας των Τεμπών που δεν του αναλογούν.
Στον ανασχηματισμό παρατηρεί κανείς ότι πρόσωπα με μέτρια απόδοση, που προστατεύονται από ισχυρά πρόσωπα της οικονομίας ή κουβαλούν πολιτικό όνομα, έχουν μπάρμπα στην Κορώνη που λέει και ο λαός, είτε παρέμειναν στην θέση τους είτε αναβαθμίστηκαν.
Ο Μάκης Βορίδης υποβαθμίστηκε μολονότι έχει σηκώσει ένα σημαντικό βάρος στήριξης της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο. Η έξοδος Π. Τσακλόγλου που πρωταγωνίστησε με επιτυχία στο νέο συνταξιοδοτικό για τους ελεύθερους επαγγελματίες από την κυβέρνηση, παραμένει ένα ακόμη ερωτηματικό.
Συμπερασματικά θα έλεγε κανείς για τις κυβερνητικές αλλαγές, ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Αλλαγές που δεν απαντούν σε σημαντικά ερωτήματα της κοινωνίας, όπως αυτά ακούστηκαν στις δύο μεγάλες συγκεντρώσεις, που συμπυκνωμένα θα έλεγε κανείς αφορούν ένα κράτος που θα σέβεται και να υπηρετεί τον πολίτη. Ένα κράτος που θα παρέχει ασφάλεια στους δρόμους, στις σιδηροδρομικές ράγες, στα νοσοκομεία, στην καθημερινότητα γενικά του πολίτη.
Όπως και παλαιότερα είχαμε επισημάνει με τον χαρακτηριστικό τίτλο ‘οι καταραμένες δεύτερες θητείες’ φαίνεται ότι οδεύουμε σε μια κατηφόρα της κυβερνητικής παράταξης. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει κάποιο αξιόπιστο σχήμα, που να διεκδικεί την εξουσία, προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα, τι μέλλει γενέσθαι.
Πάντως με δέκα ή και δώδεκα κόμματα εντός του κοινοβουλίου δεν σχηματίζεται κυβέρνηση. Το τι μας περιμένει ένας Θεός ξέρει.
