του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι προθέσεις του νέου Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν είναι ξεκάθαρες. Θέλει να κυβερνήσει υπό συνθήκες συναίνεσης, πράγμα όχι ιδιαίτερα εύκολο στην περίπτωση της Γαλλίας. Η προσπάθειά του, όμως, συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον και παρακολουθείται με μεγάλη προσοχή από γερμανικής πλευράς –διότι, αν αποτύχει, δημιουργούνται νέες συνθήκες και για την πορεία των ευρωπαϊκών πραγμάτων.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι αυτός που έχει δηλώσει ότι οι οποιεσδήποτε αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική απαιτούν ευρείες πολιτικές συναινέσεις και ασφαλώς πρέπει να τύχουν αποτελεσματικής επικοινωνίας τους σε λαϊκό επίπεδο. «Το επικοινωνιακό έλλειμμα στην Ευρώπη είναι τεράστιο», έλεγε πριν λίγο καιρό ο νέος Γάλλος πρόεδρος, «και το γεγονός αυτό αξιοποιείται από τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες προσθέτουν και την σχετική ψευδολογία».
Σήμερα, λοιπόν, με τον σχηματισμό της νέας γαλλικής κυβέρνησης, μπορούμε να πούμε ότι μία νέα εποχή ξεκινά για την χώρα του Βολταίρου. Όπως έγραφε και ο Τόνυ Μπάρμπερ στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, η νέα γαλλική κυβέρνηση «διακρίνεται για την συμμετρία της, που πλησιάζει την τελειότητα». Και από την άποψη αυτή, ο καλός Βρεταννός συνάδελφος έχει δίκιο. Στο γαλλικό κυβερνητικό σχήμα υπάρχει μία πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στους μετριοπαθείς δεξιούς της τάσεως Αλαίν Ζυπέ, τους κεντρώους, τους ανεξάρτητους, τους ροζ αριστερούς και τους οικολόγους. Επίσης, η ισορροπία αυτή μεταφράζεται και σε ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών, όπως και νέων με πιο έμπειρους πολιτικούς.
Έτσι, ο πρωθυπουργός, Εντουάρ Φιλίπ, αν και παλαιός συνοδοιπόρος του σοσιαλιστή Μισέλ Ροκάρ, τα τελευταία χρόνια είχε ενταχθεί στην μετριοπαθή δεξιά, με τα χρώματα της οποίας είχε κερδίσει και τον Δήμο της Χάβρης. Από τον ίδιο χώρο προέρχεται και ο Μπρουνό Λε Μερ, πρώην υπουργός Γεωργίας που αναλαμβάνει σήμερα την σημαντική θέση του υπουργού Οικονομίας. Οι δύο άνδρες είναι στα μέσα της πέμπτης δεκαετίας τους και υπηρετώντας τον 39χρονο πρόεδρο θα ενισχύσουν το φρέσκο, δυναμικό πρόσωπο της προεδρίας Μακρόν.
Από την μετριοπαθή αριστερά υπάρχει ο Ζαν-Ιβ λε Ντριάν, 69 ετών, καλός και δημοφιλής πρώην υπουργός Άμυνας που τοποθετήθηκε υπουργός Εξωτερικών, και ο Ζεράρ Κολόμπ, ο δήμαρχος της Λυών, που ανέλαβε τον ρόλο του υπουργού Εσωτερικών. Είναι και οι δύο πρώην πιστά μέλη των Σοσιαλιστών που τάχθηκαν στο πλευρό του Εμμ. Μακρόν από την αρχή της προεκλογικής του καμπάνιας. Από το φιλελεύθερο κέντρο προέρχεται ο Φρανσουά Μπαϊρού, βετεράνος πολιτικός που και αυτός υποστήριξε από νωρίς τον Εμμ. Μακρόν και ο οποίος διορίζεται υπουργός Δικαιοσύνης. Η Συλβί Γκουλάρ, επίσης φιλελεύθερη, αναλαμβάνει υπουργός Άμυνας. Το δε υπουργείο Οικολογικών Υποθέσεων και Αλληλεγγύης ανέλαβε ο γνωστός οικολόγος Νικολά Υλό, που θεωρείται ότι εκπροσωπεί και μέρος της κοινωνίας των πολιτών. Τέλος, από τις σημαντικότερες θέσεις, η ευαίσθητη καρέκλα του υπουργού Εργασίας παραδίδεται στην Μουριέλ Πενικό, μία έμπειρη επιχειρηματία και ανεξάρτητη πολιτικό.
Πάντως, παρά την ισορροπημένη σύνθεσή της, η σταθερότητα αυτής της κυβέρνησης δεν είναι ακόμη πλήρως διασφαλισμένη. Η επόμενη προτεραιότητα του Εμμ. Μακρόν είναι να διασφαλίσει ότι το κόμμα του, το Δημοκρατία Εμπρός, θα κερδίσει όσες περισσότερες έδρες μπορεί στους δύο γύρους των κοινοβουλευτικών εκλογών στις 11 και 18 Ιουνίου, όπου θα εμφανιστεί βεβαίως για πρώτη φορά. Στο πλαίσιο αυτό, ο νέος πρόεδρος σκοπεύει να ολοκληρώσει την πολιτική του επανάσταση αποκτώντας τον έλεγχο του κοινοβουλίου, τον οποίο είχαν για δεκαετίες, με διάφορες μεταμφιέσεις, οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικάνοι και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Οι Σοσιαλιστές, διχασμένοι και με χαμηλό ηθικό, θα είναι εύκολος στόχος στην παρούσα φάση. Ενώ το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, από την πλευρά του, επιδεικνύει σημάδια διάλυσης. Οι Ρεπουμπλικάνοι, ωστόσο, θα είναι πιο δύσκολο να λυγίσουν επειδή η πολιτική βάση του Εμμ. Μακρόν θεμελιακά δεν τείνει προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος.
Έτσι, αν ο νέος Γάλλος πρόεδρος επιτύχει μία εύλογη εκλογική επιτυχία τον επόμενο μήνα, η ομάδα των ανθρώπων που τοποθέτησε στην κυβέρνηση θα παραμείνει στην εξουσία για αρκετό καιρό ακόμα, ώστε να αφήσει το στίγμα της με την εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού της προγράμματος. Στην οικονομία, το πρόγραμμα θα επικεντρωθεί σε μία σειρά φιλικών προς τις επιχειρήσεις μέτρων, στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, σε φορολογικές μεταρρυθμίσεις και σε αναδιάταξη του δημόσιου τομέα. Θα περιλαμβάνει επίσης μία πιο σκληρή γραμμή στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι του «αθέμιτου ανταγωνισμού» εκτός Ευρώπης.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι η Γαλλία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία της αποκαλούμενης Πέμπτης Δημοκρατίας, με κορυφαία πρόκληση την συνεργασία κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτικών χωρίς προηγούμενη εμπειρία στο ενεργητικό τους. Η Γαλλία τελεί συνεπώς εν αναμονή εξελίξεων, που σε κάθε περίπτωση θα έχουν ειδικό βάρος και για την Ευρώπη.
