του
N. Peter Kramer
Μετάφραση: Μαρία Γαλανάκη
Η προσφυγική κρίση συνεχίζεται. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ιδίως η Πολωνία και η Ουγγαρία (αλλά όχι μόνο), εξακολουθούν να μην λαμβάνουν το μερίδιό ευθύνης που τους αναλογεί. Αυτό αφήνει την Ιταλία, με την αδύναμη οικονομία της, και την Ελλάδα ταλαιπωρημένη από τις πολιτικές της ΕΕ, να βρουν από μόνες τους λύση για αυτήν την σκληρή κατάσταση. Εν τω μεταξύ, η Επιτροπή είναι ανήμπορη και το Συμβούλιο διχασμένο.
Οι διαπραγματεύσεις για το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) μετά το 2020 ξεκίνησαν πρόσφατα. Το πρόβλημα είναι τί θα πρέπει να γίνει με το δημοσιονομικό κενό όταν το Ηνωμένο Βασίλειο εγκαταλείψει την ΕΕ.
Τα κράτη μέλη, όπως η Γερμανία (μακράν ο μεγαλύτερος πληρωτής) και η Ολλανδία (ο μεγαλύτερος κατά κεφαλήν πληρωτής) δεν δείχνουν καμία επιθυμία να προχωρήσουν και να καλύψουν το κενό αυτό. Όμως, η Πολωνία (ο μεγαλύτερος δέκτης μακροπρόθεσμα), η Ουγγαρία και τα άλλα κράτη μέλη λόγω της έλλειψης χρημάτων στην ΕΕ δεν θέλουν να ακούσουν για λιγότερα χρήματα.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Jean Claude Juncker, πιθανώς ακόμα υπό την επίδραση των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς, έχει ήδη επιλέξει την πλευρά των διαχειριστών και πρότεινε αύξηση του προϋπολογισμού. Το επιχείρημά του; Προς το παρόν, ο προϋπολογισμός της ΕΕ κοστίζει το ισοδύναμο της τιμής ενός φλιτζανιού τσαγιού ανά πολίτη της ΕΕ και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ΕΕ αξίζει πολύ περισσότερο από ένα φλιτζάνι τσάι. Υπέροχα!
Ένα τρίτο θέμα που διχάζει, είναι φυσικά το Brexit. Το 2018 αρχίζουν οι εμπορικές διαπραγματεύσεις. Οι συνέπειες για τα κράτη μέλη μεμονωμένα πρέπει να γίνουν σαφείς: για τις εθνικές τους οικονομίες όσον αφορά την εργασία, το όφελος από την βιομηχανία, τις εξαγωγές και ούτω καθεξής. Η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γερμανία (με την ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία της) και ορισμένες σκανδιναβικές χώρες θα χρησιμοποιήσουν όλη τους την δύναμη στις διαπραγματεύσεις και δεν θα το αφήσουν στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Η ευφορία, όταν η απόφαση του Trump σχετικά με τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα έκανε την ΕΕ να πιστεύει ότι ήταν ο αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος ηγέτης στον τομέα του κλίματος και ένα λαμπρό περιβαλλοντικό παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο, μοιάζει επίσης να έχει τελειώσει. Η ΕΕ αποφάσισε ότι ο άνθρακας θα παραμείνει μία πολύ σημαντική (ρυπογόνα) προτεραιότητα σε ορισμένα κράτη μέλη και οι στόχοι για την ανανεώσιμη ενέργεια αναβάλλονται από το 2020 για τ0 2030.
Οι “spin doctors” της ΕΕ παραμένουν σιωπηλοί...
Στον εξωτερικό τομέα, η ΕΕ είναι περικυκλωμένη από φιλόδοξους ηγέτες, κυρίως στη Ρωσία και την Τουρκία. Οι πρόεδροι της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έχουν ενθουσιαστεί από τους ηγέτες της ΕΕ Tusk, Juncker, Tajani και Mogherini και οι αρχηγοί των κρατών της ΕΕ έχουν τα δικά τους προβλήματα, τουλάχιστον όλοι εκτός της ακόμη ισχυρής Merkel. Όσο για το Macron; Δεν έχει ακόμη αποδείξει την υποσχόμενη δυναμική του.
Καλή Χρονιά!
