Του Denis MacShane*
Οι πέντε νικητές
1. Η γαλλική γλώσσα. Και οι πέντε νέοι επικεφαλής της Commission, του Συμβούλιου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Κεντρικής Τράπεζας καθώς και ο Ύπατος Εκπρόσωπος μιλούν άπταιστα την γαλλική γλώσσα.
2. Η Παλιά Ευρώπη. Ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας - Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο - είναι τώρα στην εξουσία μαζί με το ιστορικό έθνος της Ισπανίας.
3. Οι Κεντρώοι. Υπάρχουν δύο μεγάλοι κεντροδεξιοί αρχηγοί – η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και η Κριστίν Λαγκάρντ οι οποίες καλούνται να διευθύνουν την Commission και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αντίστοιχα, δύο σοσιαλιστές – ο Ντέιβιντ- Μαρία Σασόλι και ο Ζοζέπ Μπορέλ που ηγούνται του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της διπλωματίας της Ε.Ε. και ένας Φιλελεύθερος – ο Σαρλ Μισέλ, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
4. Ο Εμμανουέλ Μακρόν. Έχοντας σχολιασθεί από τον αγγλοσαξονικό Τύπο ότι έχει περιέλθει σε απελπισία υπό την πίεση του ‘Κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων’ και μιας «σίγουρης» Μαρίν Λε Πεν, ο Μακρόν έχει παίξει αποτελεσματικά το παιχνίδι της Ε.Ε με μια νίκη για αυτό που ο ίδιος αποκαλεί « προοδευτικοί» εναντίον «εθνικιστών» τόσο κατά τη διάρκεια των εκλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όσο και τώρα κατά το σχηματισμό της νέας ηγετικής ομάδας της Ε.Ε.
5. Οι γυναίκες. Η Ε.Ε. επί προεδρίας Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ και των προηγούμενων προέδρων της Commission ήταν αποκλειστικά ‘ανδρική υπόθεση’. Σήμερα, η Ε.Ε. περιστοιχίζεται από δύο νέες συνομήλικες -,την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (60 ετών) και την Κριστίν Λαγκάρντ (63 ετών)- κατέχοντας κορυφαίες παγκόσμιες θέσεις στο μεγαλύτερο οικονομικό μπλοκ του κόσμου. Μαζί με την κοντινότερη σύμβουλο του Μακρόν – που δεν είναι άλλη από την σύζυγό του Μπριζίτ Μακρόν (66 ετών) - αυτή η τρόικα είναι η πιο ισχυρή ομάδα γυναικών στην παγκόσμια πολιτική.
Οι πέντε χαμένοι
1. Ο Στηβ Μπάνον και η επί δύο χρόνια μεγάλη δημαγωγική - λαϊκιστική του καμπάνια εναντίον της Ε.Ε. Ο Ματέο Σαλβίνι, η Μαρίν Λε Πεν, ο Νάιτζελ Φάρατζ, το κόμμα ‘Εναλλακτική για τη Γερμανία’ της Γερμανίας, το ‘Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας’ καθώς επίσης και άλλα δεξιά ξενοφοβικά κόμματα στη Σκανδιναβική Ευρώπη, είχαν όλα ανακηρύξει ότι το κίνημά τους ‘ερχόταν’. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε.
2. Η Νέα Ευρώπη. Η στροφή του εθνικιστικού λαϊκισμού στην Πολωνία και την Ουγγαρία ή η ενδημική διαφθορά που αφορά τόσο τους πολιτικούς όσο και τις επιχειρήσεις σε χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία ή η Τσεχική Δημοκρατία, άφησε ηγέτες όπως ο Βίκτορ Όρμπαν ή ο Γιάροσλαβ Κατσίνσκι ανεξάρτητους και χωρίς επιρροή έξω από την Ουγγαρία και την Πολωνία.
3. Το κόμμα του ‘Brexit’. Όλη η νέα ηγετική ομάδα της Ε.Ε. έχει καταγραφεί να λέει ότι το Brexit είναι ‘κακό’ για την Ε.Ε. και ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει παραχωρήσεις προς τον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος όχι μόνο έχει δυσφημήσει την Ευρώπη άλλα και είπε ψέματα για αυτήν στην πάνω από τριάντα χρόνια καριέρα του ως δημοσιογράφος - πολιτικός. Κανένα «χέρι βοηθείας» δεν θα υπάρξει από τις Βρυξέλλες για τους Τζόνσον - Φαράτζ του Ηνωμένου Βασιλείου.
4. Ο Πούτιν. Την παραμονή της Συνόδου Κορυφής των G20, ο Ρώσος Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι η εποχή της Φιλελεύθερης δημοκρατίας έχει φθάσει στο τέλος της. Όλη η νέα ηγετική ομάδα στην Ευρώπη, έχει δεσμευτεί για φιλελεύθερες αξίες - το σεβασμό του κράτους δικαίου, της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης καθώς και τα δικαιώματα των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Ο Ρώσος πρόεδρος ξόδεψε αρκετά χρήματα υποστηρίζοντας αντιευρωπαϊκά κόμματα στις Ευρωεκλογές τα οποία παρόλα αυτά δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Τόσο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν όσο και η μέντορας της, Άνγκελα Μέρκελ, εμφανίζονται θυμωμένες για τον χειρισμό Πούτιν στο θέμα της Κριμαίας και την στρατιωτική παρέμβαση στο Donbass καθώς βέβαια και για τις παρεμβάσεις του σε ένα κράτος μέλος των Ηνωμένων Εθνών όπως είναι η Ουκρανία.
5. Η Ευρωπαϊκή δημοκρατία. Το σύστημα Spitzenkandidat ήταν όχι μόνο εσφαλμένο αλλά και αποδυναμωμένο από την επιλογή του Μάνφρεντ Βέμπερ ως πιθανού προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Εντούτοις η επιστροφή στις κεκλεισμένων των θυρών αποφάσεις του Βερολίνου και του Παρισιού με τα λοιπά κράτη-μέλη της Ε.Ε. να πρέπει να τις αποδεχθούν ως τετελεσμένο γεγονός, συνιστά επιστροφή σε εκείνες ακριβώς τις παρασκηνιακές συμφωνίες και συναλλαγές οι οποίες αμαύρωσαν το όνομα της Ευρώπης.
Ειδικότερα οι Πράσινοι, οι οποίοι τα πήγαν πολύ καλά στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και που τώρα ηγούνται του ‘Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας’ και κατέχουν ισχυρή θέση σε άλλες χώρες, αισθάνονται δικαιολογημένα αδικημένοι μη έχοντας καμία ηγετική θέση στην Ε.Ε.
*Συντάκτης στην ‘Globalist’ . Ήταν Υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για τη Ευρώπη από το 2002 ως το 2005 και είναι ο συγγραφέας του:“Brexit No Exit: Why Britain Won’t Leave Europe.”
