του Νίκου Αναγνωστάτου*
Οι τελευταίες θέσεις, απόψεις και δηλώσεις της κυρίας Μέρκελ, ως η πλέον κυρίαρχη πολιτική δύναμη της Ε.Ε, επιβεβαιώνουν τις από καιρό απόψεις μας, ότι κάτι δεν πάει καλά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευτυχώς βέβαια που υπάρχει και ο Πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος ως η νέα ανερχόμενη δύναμη στην Ευρώπη, κρατάει τις ισορροπίες και αποφεύγονται οι συγκρούσεις εντός της Ένωσης. Βέβαια το γεγονός ότι η Ε.Ε. δεν λειτουργεί σωστά και σύμφωνα με τις διατάξεις των Συνθηκών (α) για την Ε.Ε. και (β) για την λειτουργία της Ε.Ε., είναι δυστυχώς μια ξεκάθαρη πραγματικότητα.
Η ευθύνη για την πραγματικότητα αυτή, είναι συλλογική. Διότι όταν κανείς δεν αντιδρά στην παρανομία, διότι περί παρανομίας πρόκειται, αφού επιτρέπει στους ισχυρότερους να εφαρμόσουν την δική τους πολιτική, για τα δικά τους στενά συμφέροντα, αγνοώντας τις επιπτώσεις και συνέπειες των αποφάσεών τους αυτών επί των μικρότερων κρατών μελών, είτε διότι δεν τους βλάπτουν ιδιαιτέρως, είτε άλλων λιγότερο ισχυρών, όπως η Ελλάδα, η χώρα μας, συνέπειες οι οποίες είναι ακόμη και καταστροφικές.
Με δεδομένο λοιπόν, ότι στην Ε.Ε. είμαστε όλοι ισότιμοι, με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, δεν επιτρέπεται να μας ζητούν να είμαστε συνεπείς μόνο στις υποχρεώσεις μας και να αγνοούνται τα δικαιώματά μας, περιορίζοντας τις αντιδράσεις τους σε έπεα πτερόεντα και να τελειώνουν σε αυτά. Μετά από εξήντα τρία (63) χρόνια προσπάθειας, ως ΕΟΚ στην αρχή και κυρίως μετά τη μετεξέλιξή της σε Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Νοεμβρίου 1993, με τη «Συνθήκη του Μάαστριχτ», κατά την οποία θεσπίστηκαν Συνθήκες για την Ένωση και τη Λειτουργίας της, η έννοια της «ολοκλήρωσης» να παραμένει στόχος μακρινός. Η έννοια της ολοκλήρωσης έγκειται στην σταδιακή εφαρμογή των άρθρων των δύο αυτών Συνθηκών. Η σταδιακή εφαρμογή τους είναι προδήλως αναγκαία για να είναι επιτυχής. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι για λόγους στενών συμφερόντων των λεγόμενων δυνατών κρατών μελών, παραμένει όνειρο απατηλό;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια Οικονομική και Πολιτική Ένωση. Ενώ λοιπόν η Οικονομική πλευρά έχει προχωρήσει αρκετά, αλλά παραμένει terra incognita η πολιτική πλευρά της Ένωσης, κάτι προφανώς που έχει αρκετές δυσκολίες εφαρμογής, αλλά οι γενικότερες γεωπολιτικές συνθήκες, επιβάλλουν την επίσπευση προώθησής της. Στο σημείο τούτο αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι για την συγκρότηση τελικά της Ε.Ε., το έναυσμα έδωσε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με το λόγο που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946, στον οποίο προτείνει την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής οικογένειας σε κλίμα ειρήνης, ασφάλειας και ελευθερίας. Η ελευθερία συνιστά το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου το οποίο για να το απολαύσει ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχει ειρήνη και για να εξασφαλιστεί η ειρήνη, χρειάζεται να έχουμε ασφάλεια.
Άρα ξεκινάμε να λάβουμε όλα μας τα μέτρα, ενέργειες και αποφάσεις, για να πετύχουμε την ασφάλεια των κρατών μελών της Ένωσης, με την γενικότερη έννοια, αλλά και με το ειδικότερο όπου και όταν χρειάζεται. Το μόνο κράτος της Ε.Ε. το οποίο έχει μεγαλύτερη ανάγκη ασφάλειας, λόγω του περίεργου αν όχι ευθέως επικίνδυνου γείτονα, είναι αναμφίβολα η Ελλάδα λόγω Τουρκίας. Ο κίνδυνος της Τουρκίας οφείλεται στο γεγονός ότι ενεργεί τελείως παράνομα και σε αντίθεση με κάθε έννοια οποιουδήποτε δικαίου και απλής λογικής ακόμη, και τούτο έχει αναγνωριστεί από όλα σχεδόν τα αναπτυγμένα κράτη και κυρίως από όλα τα κράτη της Ε.Ε. με τα οποία έχουμε την σημαντική αυτή σχέση της Ένωσης. Επομένως η Ε.Ε. έχει υποχρέωση να μας εξασφαλίσει την ασφάλειά του μέλους της, την Ελλάδα.
Ήρθε η ώρα να λειτουργήσει αποτελεσματικά η Commission, δια της νέας δυναμικής προέδρου της κ. Ursula von der Leyen και υπό της δικής προτροπής και παρακολούθησης, με τον υπεύθυνο Ύπατο εκπρόσωπο/Αντιπρόεδρο Josep Borrell Fontelles, να ενεργοποιηθεί η Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας (ΕΠΑ), που απαρτίζεται από πρέσβεις των 27 πλέον χωρών της ΕΕ, η οποία ενεργεί επίσης υπό την ευθύνη του Ύπατου Εκπροσώπου, δηλαδή του ως άνω Ύπατου Ζοζέφ Βορρέλλ. Οι τρεις πρώτες από τις 10 πολιτικές προτεραιότητες της Επιτροπής, είναι, (α) η διασφάλιση της σωστής χρήσης των κονδυλίων που διαθέτει η ΕΕ για την εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια, (β) η στήριξη χωρών σε κατάσταση κρίσης και (γ) η χρηματοδότηση και ανάπτυξη δραστηριοτήτων σε χώρες στρατηγικού ενδιαφέροντος για την ΕΕ. Με οδηγό τις τρεις αυτές επιδιώξεις της Επιτροπής, οφείλουν να εξετάσουν την συμπεριφορά του Τούρκου Προέδρου και προκλητικού Ερντογάν και να αποφασιστούν τα μέτρα και οι ενέργειες που θα προτείνει η Επιτροπή, σε συνδυασμό και με τις προβλέψεις του άρθρου 42 της Συνθήκης για την Ε.Ε.
Η πρώτη απόφαση της Επιτροπής να είναι ότι, η όποια επιθετική τακτική και συμπεριφορά της Τουρκίας , απευθύνεται και αφορά ολόκληρη της Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο την Ελλάδα, σύμφωνα με την παράγραφο (2) του άρθρου 42 της Συνθήκης για την Ε.Ε. και τούτο να γίνει γνωστό στην Τουρκία και τον Ερντογάν, έτσι ώστε να μην αναγκαστεί η Ε.Ε. να εφαρμόσει την παράγραφο (7) του άρθρου 42 της Συνθήκης για την Ε.Ε.
Η δεύτερη απόφαση της επιτροπής να είναι ότι, επειδή η προκλητικότητα της Τουρκίας οφείλεται στην πολεμική υπεροχή της, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει, θα πρέπει η Ε.Ε. να εφαρμόσει τις προβλέψεις της παραγράφου (3) του άρθρου 42 της Συνθήκης για τη Ε.Ε. Σε πρώτο στάδιο και μέχρις ότου ωριμάσει η πλήρης εφαρμογή των προβλέψεων της παραγράφου αυτής, να αποφασιστεί μόνο ο εξοπλισμός της Ελλάδας, σε τέτοιο βαθμό και έκταση, έτσι ώστε να πάψει η Τουρκία να καυχάται για υπεροχή.
Η τρίτη απόφαση της Επιτροπής να είναι, στα πλαίσια της προηγουμένης απόφασης της Επιτροπής, να συσταθεί μια μελετητική επιτροπή για το αναγκαίο εξοπλισμό, το είδος αλλά και την πηγή παροχής του εξοπλισμού αυτού και υπό την αρμοδιότητα και επίβλεψη της Επιτροπής αυτής, να παραγγελθεί ο εξοπλισμός που θα αποφασιστεί και ασφαλώς να καταβληθεί η δαπάνη αυτή από κονδύλια της Ε.Ε.
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι ως δια μαγείας η περιοχή θα ηρεμήσει και η Ε.Ε. θα σταθεί στο ύψος της.
