του Γιάννη Κοτόφωλου*
Η Ευρώπη κινείται σε ένα στρατηγικό σταυροδρόμι, το οποίο καλείται να προσπεράσει αποφασιστικά για να επιβιώσει στη νέα οικονομική και πολιτική διεθνή τάξη πραγμάτων. Θα είναι η επικείμενη αλλαγή ηγεσίας του CDU μία τέτοιου χαρακτήρα πρόκληση; Θα αποτελέσει, συνεπακόλουθα, η διαδοχή της Μέρκελ στην καγκελαρία, μία νέα ευκαιρία για τη Γερμανία του 21ου αιώνα; Θα απελευθερωθεί από τις δογματικές της αγκυλώσεις και θα μπορέσει να παίξει για πρώτη φορά θετικά τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία; Θα πυροδοτήσει ενδεχομένως, κατόπιν όλων αυτών των προσδοκιών, μία άλλη προοπτική για την Ευρώπη που έχει περιπέσει σε τέλμα διαρκείας και αποδυνάμωση μεγάλη; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα.
Όμως, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει, επίσης, ότι ένας δεκαπενταετής κύκλος για τον ρόλο και την πολιτική της Γερμανίας υπό την Άνγκελα Μέρκελ κλείνει σύντομα και μία νέα γενιά πολιτικών θα θελήσει εκ των πραγμάτων να δώσει λύσεις επιβίωσης, μέσα σε ένα ολοένα και περισσότερο σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα σαρώνουν ολόκληρη την πίτα. Το βάρος και η εμβέλεια της Μέρκελ στην ευρωπαϊκή διάμετρο έχει εξαντληθεί εδώ και αρκετό καιρό και απόδειξη είναι ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν περιμένει δύο χρόνια τώρα κάποια ανταπόκριση στην πολιτική και τις προτάσεις που διατυπώνει για το μέλλον της Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι πολιτικοί της νέας κοπής και αντίληψης των πραγμάτων, όπως ο δυναμικότερος των υποψηφίων για την ηγεσία του CDU Φρίντιχ Μερτς, οι οποίοι θέλουν τη Γερμανία να πρωτοπορεί στη νέα τεχνολογική επανάσταση και τον πράσινο μετασχηματισμό της οικονομίας, για να ξεκινήσει μια νέα περίοδος ανάπτυξης και ευημερίας. Οι υποδομές και οι επενδύσεις στη Γερμανία φθίνουν σταθερά και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, αύριο η ανεργία μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της. Η προοπτική ενός νέου πολιτικού κύκλου προκύπτει εκ των πραγμάτων και δημιουργεί ίσως κάποιες ελπίδες. Όχι μόνο εννοείται για τη Γερμανία. Για την Ευρώπη ολόκληρη, αυτό είναι το ζητούμενο.
Το σημαντικότερο όλων είναι να σταματήσει η διολίσθηση της Γηραιάς Ηπείρου στην απο-ενοποίηση. Είναι ο δρόμος της ανανέωσης και αναβάθμισης του ρόλου που παίζει η Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα, από την οικονομική ανάπτυξη, τη δημοκρατία και την ευημερία των λαών της, μέχρι την επιβολή των συμφερόντων της στην εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια ή τα καυτά προβλήματα της εποχής, την κλιματική αλλαγή και τη μετανάστευση. Η Ευρώπη γόνιμα και καθοριστικά δεν μπορεί να λειτουργήσει τεμαχισμένη. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και αυτό είναι το στρατηγικό σταυροδρόμι. Ειδικότερα για τη Γερμανία, για την οποία ξετυλίξαμε το νήμα με αφορμή την ανάδειξη καινούργιας ηγεσίας στο κυβερνών κόμμα, το μεγαλύτερο στοίχημα της προσδοκώμενης αλλαγής είναι να σταματήσει τον αποθησαυρισμό εις βάρος των οικονομιών των ευρωπαίων εταίρων της, να μειώσει τα τεράστια πλεονάσματα της οικονομίας της για να κατευθυνθούν σε επενδύσεις, σε νέους κάδους, νέες δουλειές και να κερδίσουν όλοι. Το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Βορρά- Νότου πλήττει βάναυσα την προοπτική της ενιαίας Ευρώπης, όπως και τα συμφέροντα της ίδιας της Γερμανίας.
*αρθρογράφος, «Τα Νέα»
