του Νίκου Μπίκα*
Στην Ελλάδα της παρατεταμένης δεκαετούς κρίσης 2008 μέχρι 2019, στην Ελλάδα που είναι η μοναδική ανεπτυγμένη χώρα που έζησε την οικονομική κρίση και αμέσως μετά ήρθε χωρίς διάλειμμα στο δρόμο της και κρίσης της πανδημίας, καθένας από εμάς που είχε στις πλάτες του μία εταιρεία και πολλούς συνεργάτες, ήρθε αντιμέτωπος με μεγάλες αποφάσεις. Είναι ο λόγος που οι Έλληνες και Ελληνίδες επικεφαλείς εταιρειών και τομέων έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία από μοναδικές στιγμές. Πολλοί από εμάς πέτυχαν σε θέση ευθύνης στο εξωτερικό, αποκτώντας πλούσια εμπειρία και γνώση. Πολλοί επίσης επιστρέψαμε στην Ελλάδα χωρίς πλέον να έχουμε τον φόβο αντιμετώπισης κάποιας κατάστασης.
Η πλούσια γνώση ήταν απαραίτητος σύμμαχος να αντιμετωπίσουμε και την τωρινή κρίση, μία κρίση την οποία βιώνουμε, που είναι δύσκολη και η οποία έχει την ιδιαιτερότητα ότι δεν είναι τοπική. Είναι η ίδια για όλη την ανθρωπότητα. Εκεί, λοιπόν, εμείς δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τι ηγέτες είμαστε ή τι ηγέτες θέλουμε να γίνουμε. Ξέρουμε ότι για να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη νέα πραγματικότητα πρέπει να είμαστε παραπάνω από απλοί ηγέτες, να μη φοβόμαστε να παίρνουμε αποφάσεις. Εκεί λοιπόν μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έγραψα στην πρώτη παράγραφο.
Η νέα πραγματικότητα της τηλεργασίας
Τι επανάσταση έφερε αυτή είναι η πραγματικότητα; Σίγουρα μία και εξαιρετικά σημαντική, την επιτάχυνση της ψηφιακής ανάπτυξης με άμεσα ορατές αλλαγές στην καθημερινότητα της ζωής μας. Έφερε φυσικά και ίσως την πιο σημαντική εξέλιξη στον εργασιακό τομέα. Την τηλεργασία.
Θετικό ή αρνητικό το πρόσημο της τηλεργασίας; Ανάμεσα στις φωνές που μιλάνε για μείωση των ταξιδιών, για αλλαγή του τρόπου εργασίας, υπάρχει μία λέξη-κλειδί: η ευκαιρία. Τι έκανε η τηλεργασία; Διατηρεί το δικαίωμα της εργασίας αφενός, και της δημιουργίας αφετέρου. Χωρίς την τηλεργασία πολλοί από εμάς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Το κυριότερο, όμως, δεν θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε, να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση νέων δρόμων.
Οι νέοι αυτοί οι δρόμοι δεν μπορούν να περάσουν όμως μόνο μέσα από μία οθόνη, διότι εδώ υπάρχει μία άλλη λέξη κλειδί: η ενσυναίσθηση. Ό,τι και να κάνουμε, η καθημερινή τριβή, η ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Η κουλτούρα μιας εταιρείας διαμορφώνεται μόνο μέσα από τις άμεσες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της. Ο δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους μιας εταιρείας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την δια ζώσης ομιλία και επαφή. Η γλώσσα του σώματος, η στιγμιαία λεκτική αντίδραση, ο τρόπος ομιλίας είναι όλα στοιχεία που θα δώσουν έναυσμα στην απαραίτητη συναισθηματική νοημοσύνη που οφείλει να έχει ο/ η επικεφαλής μιας εταιρείας. Αν θεωρήσουμε την τηλεργασία πανάκεια, κινδυνεύουμε στην απόλυτη περιθωριοποίηση.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, την τηλεργασία πρέπει να τη δούμε ως βελτίωση της ποιότητας ζωής των στελεχών, των εργαζομένων, των μελών της οικογένειας μιας εταιρείας. Μέσα από τη δυνατότητα να έχουμε μία ελευθερία κινήσεων και να προσφέρουμε στον εαυτό μας και την εταιρεία μας το δικαίωμα στη δημιουργία άσχετα από τις εξωτερικές συνθήκες. Δεν πρέπει να τη δούμε όμως ως σταθερό πυλώνα διαδικασίας, γιατί τότε κινδυνεύουμε να χάσουμε αυτό που στο τέλος ξεχωρίζει κάθε εταιρεία οτιδήποτε και αν παράγει. Την ψυχή της.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι τι πρέπει να κάνει σήμερα αυτός ο οποίος στο χώρο του δεν θέλει να είναι απλά ηγέτης, αλλά μεγάλος ηγέτης. Να κρατήσει τα θετικά της τηλεργασίας, αλλά και να διατηρήσει τις προσωπικές σχέσεις όπως διαμορφώνονται στο χώρο της εργασίας με έναν συνδυασμό που θα φέρει το τέλειο αποτέλεσμα ανάμεσα στη διαχείριση της τεχνολογίας και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Διότι το κέντρο μιας εταιρείας είναι πάντα ο άνθρωπος.
*Διευθύνοντας σύμβουλος, Valsamidis Α.Ε.
